Postaci szalonego naukowca Wiktora Frankensteina i jego Monstrum są od wielu lat jedną z ikon współczesnej popkultury. Co ciekawe, tak naprawdę, swą sławę zawdzięczają nie pierwowzorowi literackiemu autorstwa Mary Shelley, ale jego ekranizacji z niezapomnianą kreacją Borisa Karloffa. Od tamtej pory powstały dziesiątki, a może i setki filmów, komiksów czy książek opowiadających o Monstrum i jego twórcy, a każde kolejne pokolenie odkrywa je na nowo. Kolejną taką próbą ożywienia starej opowieści we współczesnych realiach jest trylogia „Frankenstein Deana Koontza”.

W tym miejscu dygresja – początkowo Koontz napisał scenariusz do dwugodzinnego pilota serialu telewizyjnego pt. „Frankenstein”. Ostatecznie jednak producenci wprowadzili tak wiele zmian w tekście, że autor zrezygnował z projektu i postanowił napisać powieść wykorzystując wcześniejszy pomysł. Do współpracy poprosił on Kevina J. Andersona („Syn marnotrawny”) oraz Eda Gormana („Miasto nocy” i trzeci, jeszcze nie wydany tom). Zarówno w jednym, jak i drugim wypadku różnice stylu w tekście są niezauważalne i gdyby nie wzmianka o współpracy, nigdy bym się tego nie domyślił.

Parafrazując tytuł jednego z filmów o Draculi można powiedzieć, że Frankenstein żyje, ma się dobrze i mieszka w Nowym Orleanie. Tutaj jako Victor Helios szanowany biznesmen i filantrop prowadzi legalne interesy oraz o wiele mniej legalne eksperymenty. Nieśmiertelny dzięki własnemu geniuszowi wciąż rzuca wyzwanie naturze i tworzy nowe monstra. Jednak tym razem jego plany są o wiele bardziej ambitne. Frankenstein zamierza bowiem stworzyć nową rasę, która zajmie miejsce ludzi. Nadnaturalnie silni, wytrzymali na ból, pozbawieni uczuć, a przede wszystkim wierni swojemu Stwórcy są przyszłością Ziemi. Jedynymi osobami mogącymi pokrzyżować plany Frankensteina są: jego pierwsze dzieło, Deukalion, oraz para nowoorleańskich policjantów, Carson O’Connor i Michael Maddison. Rozpoczyna się nierówna walka, której stawką są losy świata.

„Miasto nocy” powstało na podstawie scenariusza filmowego i to się czuje. Krótkie rozdziały pełnią tutaj rolę kolejnych ujęć, a dodatkowo zrezygnowano z bardziej szczegółowych opisów otoczenia. W rezultacie otrzymujemy dużo dialogów połączonych z solidną dawkę iście filmowych scen akcji. Jednakże najciekawszą częścią książki nie są fragmenty poświecone walce z Frankensteinem, a te opisujące istoty Nowej Rasy. Zaprogramowani niczym roboty mają jedynie wypełniać rozkazy swego władcy, ale do ich programu wdarł się jakiś „wirus”. Nowa Rasa zaczyna szwankować, psuje się. Nie mogą się rozmnażać, a pożądają dzieci. Pozbawieni wiary marzą o duszy. Zabroniono im być szczęśliwymi, a jednak uparcie szczęścia poszukują. Tworzą własne rytuały i ceremonię, które stanowią namiastkę kultury. Zaczynają odczuwać strach, gniew i nienawiść.

Stają się ludźmi?

Warto również zwrócić uwagę na postać Deukaliona. Pierwsze „dzieło” Frankensteina w porównaniu z innymi bohaterami „Miasta nocy” coś w sobie ma. I nie chodzi tutaj o serce pedofila-sadysty czy szare oczy mordercy, a raczej o aurę tajemniczości, którą wokół siebie roztacza. Z jednej strony obrońca ludzkiej rasy, z drugiej – niebezpieczny furiat żyjący pragnieniem zemsty, a przede wszystkim samotnik. Odmieniec wyklęty przez własnego stwórcę i „normalnych” ludzi, znajduje bratnie dusze jedynie wśród cyrkowych dziwadeł, a także w chorym na autyzm chłopcu. No i jest magiem...

Szkoda tylko, że wyżej wspomniane elementy to jedyne jasne strony powieści – reszta to typowy Koontz. Mamy dwójkę słodziutkim policjantów, oczywiście zakochanych w sobie, strasznie złego Heliosa i mnóstwo kiepskich dialogów, czyli standard. Niestety „Miasto nocy” posiada także piętno tomu środkowego – główny wątek, walka z Frankensteinem, rozwija się w ślimaczym tempie, a i poboczne, z jednym wyjątkiem, nie znajdują rozstrzygnięcia. Mamy, więc dużo akcji bez akcji.

Nie będę oszukiwał: najnowsze dzieło Koontza to typowe czytadło. Niemniej na tle jego ostatnich osiągnięć prezentuje się naprawdę dobrze. Autor wykorzystał kilka ciekawych i w miarę świeżych pomysłów, dodał do tego szczyptę klasyki i doprawił postacią Deukaliona. Do tego trzeba pamiętać, ze Koontz posiada sprawny warsztat literacki i potrafi pisać zajmująco. Ja w każdym bądź razie czekam na trzeci tom „Dead and Alive”, który pokaże się w USA w maju przyszłego roku.