Chcecie się dowiedzieć, jak spartaczyć dobrze zapowiadającą się książkę? Zapytajcie Deana Koontza, ostatnimi czasy doszedł w tej trudnej sztuce do perfekcji. Za każdym razem, kiedy pojawia się w księgarniach jego nowa książka, mam nadzieję, że może tym razem uda mu się uciec od schematu: słodka aż do mdłości rodzinka kontra najczarniejszy z czarnych psychopata. I nie chodzi tu rzecz jasna o kolor skóry. Niestety są to tylko marzenia, a „Przepowiednia” to potwierdza – miało być ciekawie, wyszło jak zwykle.

A zaczyna się przecież intrygująco.

W pewną burzliwą noc przychodzi na świat Jimmy Tock. I nie byłoby w tym nic zadziwiającego, gdyby nie fakt, że jego umierający w tym samym czasie dziadek wypowiada przepowiednie. Nie tylko bezbłędnie określa wzrost i wagę wnuka, a nawet jego wadę genetyczną, ale na dokładkę podaje pięć dat, które będą najstraszniejszymi dniami w życiu dziecka.

Jak widać punkt wyjścia powieści jest widowiskowy i dający autorowi spore możliwości. Wystarczyło bowiem jedynie stworzyć pięć solidnych opowieści dotyczących kolejnych feralnych dni. I owszem, tak się stało. Dowiadujemy się, jak to Jimmy spotkał swoją wielką miłość, jak urodziło mu się pierwsze dziecko, jak spędził krwawe Boże Narodzenie. Szkoda tylko, że żadna z tych historyjek nie wzbudza u czytelnika większych emocji, a co najwyżej wywołuje uśmiech politowania lub poirytowania.

Dlaczego?

Po pierwsze – bohaterowie. Postaci stworzone przez Koontza generalnie można podzielić na dwie kategorie: denerwująco słodkich i psychicznie zakręconych; kategorii pośrednich nie stwierdzono. Ja rozumiem, że amerykański pisarz ceni sobie wartości rodzinne, ale dlaczego cała familia Tocków i ich sąsiedzi są tacy idealni? Kochają zwierzęta, pieką pyszne ciastka, wyszywają serwetki, nie ma dla nich nic cenniejszego od chwil spędzonych razem w rodzinnym gronie – koszmar. Co ciekawe ci wszyscy mili ludzie w chwili zagrożenia nie wahają się sięgnąć po broń i zabijać z zimną krwią. Jeszcze gorzej ma się rzecz z bohaterami negatywnymi, którzy są klownami. Nie, to nie żart. Oczywiście, praca w cyrku może wypaczyć charakter, ale żeby od razu wypaczała do stanu psychopatycznego mordercy? Szkoda tylko, że ci „milusińscy” są tak źli, że aż śmieszni, a uzasadnienie ich postępowania irracjonalne. Dla wielbicieli klownów powiem tylko na pocieszenie, że jeszcze gorsi są akrobaci cyrkowi. Najsmutniejsze jednak jest to, że żadna z postaci stworzonych przez Koontza nie przykuwa uwagi, a ich losy są dla czytelnika obojętne.

Nie spodobała mi się również sama konstrukcja powieści – „Przepowiednia” jest napisana w formie pamiętnika głównego bohatera. Główny minus: od początku wiadomo, że nic strasznego mu się stanie, przynajmniej w ciągu pierwszych czterech „czarnych” dni; piąty pisany jest z perspektywy żony. Widać, że autor bawi się obranym sposobem narracji – kilka razy stosuje sztuczki mające na celu zaskoczyć czytelnika, np. przerywa rozdział w kulminacyjnym miejscu. Niestety fabuła jest tak przewidywalna, że czytelnik nie jest w stanie uwierzyć, że coś złego mogło przytrafić się głównym bohaterom.

Irytujące są także dialogi postaci, szczególnie w obliczu zagrożenia. Pomimo tego, że śmierć patrzy im w oczy, zawsze znajdą czas, aby pożartować lub prowadzić długie konwersacje na temat swoich cech charakterologicznych. Do tego należy dodać sporą ilość różnego rodzaju prawd życiowych i pseudo filozofii, którymi „ozdobione” są dialogi („Rozpacz to porzucenie nadziei”, „Zastanawiasz się czasem, czy istniejesz naprawdę?”).

No i jeszcze żeby było zabawniej Koontz urozmaicił lekturę swojej powieści kilkoma motywami fabularnymi żywcem zaczerpniętymi z południowo amerykańskiej telenoweli – to już nie groza, tylko prawdziwy horror.

Po wypadku Stephena Kinga, gdy został potrącony przez ciężarówkę, w Internecie pojawił się taka dykteryjka:

USA. Stan Maine. Noc. Ciężarówka potrąca człowieka. Kierowca wychodzi z wozu i widzi znajomą twarz:

Po przeczytaniu „Przepowiedni”, zaczynam rozumieć tego kierowcę.