Fragment opowiadania "Imponderabilia" Aleksandry Janusz.

Wraz z nadejściem wiosny mistrz Serpentinus zaczął zachowywać się co najmniej niepokojąco. Z początku nie przywiązywałem większej wagi do tego, że nie dosypiał, albo że coraz częściej zdarzało mu się zostawić nietknięty obiad. Sądziłem, że znowu dokucza mu reumatyzm, którego nabawił się w początkach kariery nekromanckiej. Te wszystkie miejsca, gdzie zdobywa się okazy - cmentarzyska, chłodne katakumby, starożytne grobowce - są przecież bardzo niezdrowe dla kości.A dopiero od niedawna mój pan mógł pozwolić sobie na wynajem zawodowych hien cmentarnych.

Mistrz pogardził jednak termoforem i okładami z leczniczego błota. Kiedy wreszcie pewnego wieczoru zastałem go dumającego nad talerzem całkowicie już zakrzepłego bulionu z elfich móżdżków, uznałem, że sprawa jest poważna. Zaniedbał się ostatnio - schudł, zmarniał, przestał czernić zęby. Nie zadawał sobie nawet trudu, aby używać po goleniu eau de Cadavre. Już prawie nie roztaczał charakterystycznego trupiego zapachu, do którego tak przywykłem.

Krótko mówiąc, Serpentinusa wyraźnie trawiła melancholia. I marny byłby ze mnie chowaniec, gdybym to zlekceważył.

Rozpostarłem skrzydła i podfrunąłem do okna, aby szerzej rozsunąć ciężkie, atłasowe kotary. Światło księżyca nieco rozjaśniło panujący w pomieszczeniu półmrok. Mamy kuchnię w stylu postgotyckim, nowoczesną i miłą dla oka - sam wybierałem gargulce na kominek. Mistrz twierdzi, że małe demony wyrzeźbione na drzwiczkach szafek są podobne do mnie. Osobiście sądzę, że bardziej przypominają wujka F’thalghana.

- Panie? - zaskrzeczałem najbardziej usłużnym tonem, na jaki potrafiłem się zdobyć.

Serpentinus ani drgnął. Teraz, z góry, dostrzegłem, że czytał przy jedzeniu, oświetlając książkę słabym blaskiem kaganka. Świetnie, po prostu świetnie. Potem narzeka, że karty ksiąg zaklęć sklejają się w kluczowych momentach podczas rytuałów. Czyściliście kiedyś starożytny pergamin z dżemu śliwkowego?

Wylądowałem na stole.

- Mój panie?

Machnął dłonią, jakby odganiał natrętną muchę. Zgarnąłem mu książkę sprzed nosa. Rzucił mi gniewne spojrzenie i wyciągnął rękę po swoją własność. Natychmiast wzbiłem się w powietrze. Tomik był niewielki, w formacie quatro, mogłem unieść go bez trudu.

- Oddawaj!

- Ani mi się śni. - dokładnie przyjrzałem się okładce. - Sonety, tom pierwszy. Petrarka? Nie znam takiego czarnoksiężnika.

- To poezje. - burknął Serpentinus. - Hark, uprzejmie proszę, nie przeciągaj struny.

Poezje? Nowa dziedzina magii? Zaintrygował mnie, słowo daję.

- To znaczy? - przycupnąłem na kominku i na chybił trafił zajrzałem do środka. - „Jeśli to nie miłość - cóż ja czuję? A jeśli miłość - co to jest takiego? Jeśli rzecz dobra - skąd gorycz, co truje?” Hmm. Na mój rozum, brzmi jak ludzkie pieśni godowe. Szukasz samicy?