Krzysztof Kolumb, Neil Armstrong, Dennis Nuel. Trzech wielkich odkrywców. Pierwszych dwóch zna każdy, trzeci swoje miejsce na kartach historii znajdzie dopiero za kilkadziesiąt lat. Na razie Nuel jest jeszcze fizykiem, a właściwie zevatronikiem, naukowcem pracującym nad wrotami do innego czasu i przestrzeni. Nie jest nikim nadzwyczajnym, ot - taki zjadacz chleba na niezłym stanowisku. Ale pewnego dnia dostaje szansę stania się tym, który postawi pierwszy krok na nowej, nieznanej planecie. I tylko nieznacznie doniosłość tego wydarzenia umniejsza fakt, że Dennis został tam wysłany tylko po to, żeby naprawić maszynę międzywymiarową. Niestety, jak to zwykle bywa, sprawa się komplikuje. Gdy Nuel dociera na miejsce, planetę zwaną Flasterią, okazuje się, że jest ona zamieszkana przez istoty żywe i na dodatek inteligentne, oraz posiadające dziwną awersję do metalu i innych metalowych rzeczy, które przybyły razem z naukowcem. Zdany sam na siebie, Nuel musi przebyć długą drogę, by odzyskać części niezbędne do naprawy zevatronu, pokonując wiele niebezpieczeństw i wtrącając się w interesy pewnego państwa, o którego istnieniu wolałby się w ogóle nie dowiedzieć. Na dodatek, wszystkie instrumenty, które są używane przez dłuższy czas, zaczynają wariować i dziwnie się zmieniać. Przez te wszystkie trudności ma przebrnąć główny bohater, który na dodatek obudził się z kacem. David Brin nie jest zbyt poczytnym autorem w Polsce i mimo, że ma na koncie takie nagrody, jak słynne Hugo i Nebulę, próżno szukać jego książek w księgarniach. "Stare jest piękne" należy niestety do tej grupy książek, które mimo swojej świetności, porzucane są przez wydawców na rzecz kolejnych wydań "Conana", czy innych, wątpliwych literacko powieści. Ostatnie wydanie książki ukazało się nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka w roku 1995(!). Wracając do samej powieści, Brin zachwyca przede wszystkim pomysłem i sposobem jego realizacji. Mimo, iż sam styl nie jest może najwyższej próby, to sam sposób prowadzenia fabuły w pełni to rekompensuje. "Stare jest piękne" jest tym, co warto wziąć do ręki i po prostu przeczytać. Niewykluczone, że po lekturze spojrzycie lżejszym okiem na starego peceta, lub stojącego na dworze, rozsypującego się "malucha". Bo, tak naprawdę, to stare jest piękne.