„Kuzynki” – sympatyczne, bystre, przedsiębiorcze, pełne pozytywnej energii. Takim kobietom potknięcia zawsze uchodzą płazem.
„Kuzynki” to powieść otwierająca trylogię o przygodach młodych dziewcząt. Rzecz dzieje się w większości w szkole i okolicach – już z tej choćby racji książce może być niewygodnie na półce z fantastyką naukową. Po trzystu stronach lektury staje się jasne, że należałoby raczej poszukać dla nich miejsca gdzieś w pobliżu powieści przygodowych i literatury młodzieżowej (może nawet nieco „babskiej”).
O fabule nie sposób wspomnieć bez ujawnienia całości zamysłu autora. Główna oś fabularna jest bowiem na tyle wątła i uboga, że mogłoby jej zabraknąć jeszcze przed końcem tego akapitu. W trakcie lektury ma się wrażenie, że główny wątek jest dla autora ledwie pretekstem, by w swej opowieści błądzić po niekończących się dygresjach, wplatać masę aluzji, żartów i odwołań.
„Kuzynki” to z całą pewnością powieść lekka. Ale lekka nie znaczy – pusta. Czytając nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to koń trojański wysłany w świat współczesnej zblazowanej młodzieży. Ba, może nawet owieczka – nie – stadko owieczek wypchanych siarką, podrzuconych smokom konsumpcyjnej pustki i socjalistycznego lenistwa.
Powieść przesycona jest historią, przedmiotami z przeszłości, masą historycznych odwołań i politycznych aluzji – wszystko to lekko, półżartem, mimochodem. A w finalnym efekcie daje apoteozę minionych wieków, literacką laurkę wystawioną staremu ładowi. Powieść jest – zdawałoby się – płytka do bólu, nie ma miejsca na żadne drugie i trzecie dno, a jakimś cudem Pilipiuk zdołał w niej wykpić połowę szaleństw współczesności – biurokrację, demokrację, socjalizm, zbaranienie. Drwi z intelektualnej i duchowej pustki współczesnej młodzieży, z jej rozmemłania i wyuczonej bezradności.
Gdy Monika robi szybki przegląd posiadanych talentów, po czym inwestuje 400 złotych w starego laptopa, by dorobić parę złotych – serce rośnie. Gdy ta sama Monika w parę godzin rozprawia się z problemem własnej bezdomności – w sercu budzi się ochota, żeby wstać i zrobić coś pożytecznego, wziąć się w garść, kuć własny los. Ta powieść, mimo najbardziej oczywistych wad, winna stać się od jutra lekturą obowiązkową całej naszej dzieciarni, której się ciągle nie chce, która ciągle nie umie i nie potrafi. „Kuzynki” tętnią życiem, pozytywną energią, optymizmem, przygodą i młodością.
Choć okładka zapewnia, że „Kuzynki” to „produkt wolny od Jakuba Wędrowycza”, uważny czytelnik wykryje ślady bytności egzorcysty alkoholika. Oprócz tego, że jednej z bohaterek przejdzie przez ręce egzemplarz książki o jego przygodach, jest też inny – głębszy – poziom skażenia bimbrownikiem ze Starego Majdanu. Otóż bohaterki cierpią na tę samą, szkodliwą literacko przypadłość, co Jakub Wędrowycz: potrafią wszystko. Od pierwszych stron pozbawione są w swych działaniach ograniczeń, a w chwilach kryzysu wyjście z opresji jest zawsze otwarte na oścież. Choć setki unikalnych umiejętności i ciągłe wywijanie się niebezpieczeństwom może przez jakiś czas bawić – na dłuższą metę zabija wszelką dramaturgię, a nieuchronność happy-endu skutecznie studzi emocje.
Z drugiej strony rozległa wiedza kuzynek ma niewątpliwe zalety. Można się od nich wielu rzeczy nauczyć. Powieść zawiera w sobie kompletną instrukcję obsługi samowaru tudzież przepis warzenia piwa. W ogóle książka ta ma tendencję do popadania w formę, którą najłatwiej byłoby określić mianem zbeletryzowanego podręcznika – a to chemii, a to historii... Osobliwy to jednak podręcznik. Jego merytoryczna wartość w niczym nie przeszkadza lekkiej i przyjemnej lekturze.
Kochana młodzieży! Pora wziąć do plecaka „Ludzi bezdomnych”, wyskoczyć za miasto, rozłożyć wiosenny piknik, Żeromskim rozpalić ognisko, a Pilipiuka przeczytać!
Sortuj: od najstarszego | od najnowszego
Tigana - 18:01 14-05-2007
Moim zdaniem ocena ciut zawyżona - tak o jedno oczko i to mówi fan pana Andrzeja P. Osobiscie bardziej podobał mi się 2 tom trylogii "Księzniczka".
Vampdey - 18:03 14-05-2007
Dla mnie to jednak też jest 7/10.
Shadowmage - 18:57 14-05-2007
Ja 7 chyba bym nie dał... z drugiej strony to zależy pewnie od nastroju, bo książka symatyczna całkiem.
kurp - 18:58 14-05-2007
Ciekawa opinia, bo zawyżający ocenę autor recenzji wręcz nie znosi Pilipiuka, który - w jego opinii - literacko zszedł ostatnio na zapchlone psy.
Bleys - 21:32 14-05-2007
Ja też bym raczej 7 nie dal... ale moja skala jest raczej surowa i 7 w niej oznacza ksiazke naprawde dobra (chociaz nie wybitna). "Kuzynki" to sympatyczna, rozrywkowa opowiastka - z drugiej strony, ma zdecydowane walory nienachalnego dydaktyzmu, i to jest w niej wartosciowe.
Jander - 13:49 15-05-2007
"Kochana młodzieży! Pora wziąć do plecaka „Ludzi bezdomnych”, wyskoczyć za miasto, rozłożyć wiosenny piknik, Prusem rozpalić ognisko, a Pilipiuka przeczytać!"
Z tego co wiem to "Ludzi Bezdomnych" napisał Żeromski -_-
Shadowmage - 14:04 15-05-2007
No bo napisał...
kurp - 14:08 15-05-2007
Argh! A wyszło, bom się nie mógł zdecydować, jaką lekturę wrzucić. Była też Nałkowska, ale mi ideologicznie nie pasowała. A potem podmiany. I wyszło...
Achmed - 14:12 15-05-2007
O, a ja sobie kombinowałem, że to jakaś bardziej skomplikowana metafora jest (znaczy: wycieczka, wyjazd, no to "Ludzie bezdomni"). A że o wkładaniu do plecaka Pilipiuka też nic nie było, to pomyślałem, że i Prus mógł się tam na jakiejś polance znaleźć ;-)
Ale w takim razie ma być Żeromski i "Ludzie" czy Prus i "Lalka"?
Jander - 17:25 15-05-2007
Nie nie nie, Lalka jest ok.
Poza tym i tak palenie jakichkolwiek, nawet najgorszych książek, uważam za karygodne
RaF - 18:04 15-05-2007
Z wyjątkiem 'Nad Niemnem'
Vampdey - 18:20 15-05-2007
Dokładnie. Z początku nasunęła mi się myśl "dzieła Salvatore'a powinny być spalone!", ale nie... RaF przywiódł mi na myśl męczarnie, jakie spędzałem z "Nad Niemnem". Tak złe były jeszcze tylko "Syzyfowe prace"
Achmed - 21:18 15-05-2007
Jander pisze:Nie nie nie, Lalka jest ok.
Dla mnie to jest jedna z najlepszych polskich powieści w kategorii open, tj. w ogóle.
Ale ja tu tylko sprzątam, korekta jestem, i chciałem żeby zgodnie z intencją autora wszystko było.
Jander - 22:46 15-05-2007
Ważniejsza intencja autora czy obiektywna prawda?
Cóż, jeśli przetrwanie świata zależałoby od spalenia książek, to pierwsze poszłoby "Nad Niemnem"
Co za offtop...
kurp - 23:01 15-05-2007
Rzeczywiście, ciekawie dryfująca debata
Zaznaczam na marginesie, że:
1) "Lalki" spalić nie pozwolę - doskonała jest! Już nie wspomnę, że można ją pochwalić za to samo, za co pochwały w powyższej recenzji zebrał Pilipiuk.
2) Nie byłbym przesadnym doktrynerem - pewne książki chętnie bym jednak choć trochę nadpalił
3) "Nad Niemnem" akurat było w tej recenzji przez chwilę, cieszy mnie pozytywny odbiór mojej koncepcji eliminacji tej powieści.
4) A Achmeda wypada mi przeprosić i podziękować za rzadką, a godną pochwały postawę - zwykle, gdy korekta ma jakiekolwiek wątpliwości, w ruch idą nożyczki, czasem trudno potem poznać swoje dzieło; a tu taka szlachetna postawa - korekta ma wątpliwości, więc
docieka,
MYŚLI, a potem
UFA AUTOROWI!!! Jeszcze się z czymś takim nie spotkałem
[/i]
Achmed - 23:23 15-05-2007
Jander pisze:Ważniejsza intencja autora czy obiektywna prawda? :wink:
To drugie, ale czy przekładanie Żeromskiego nad Prusa jest obiektywnie błędne, tego nie wiem :-)
kurp pisze:Jeszcze się z czymś takim nie spotkałem
Bo takie rzeczy to w Katedrze tylko ;-)
A tak naprawdę powinienem się jednak był wtedy spytać. Mój błąd czyli.
kurp - 01:19 16-05-2007
Się wytnie całą dyskusję i się nikt nie dowie,
co palnął Pochmara a Achmed przeoczył
Markowski, Adrian - "Słomianie"
