– Co to jest? – zapytała Silja. Wyciągnęła z kieszeni okulary bez oprawek i popatrzyła na medalion ponad stolikiem.

– Nie mam zielonego pojęcia. Wygląda jednak na bardzo starą rzecz, co?

– A te litery? Może to są jakieś inicjały?

– Kto to wie? Obejrzyjmy pudełko.

Pudełko było pokryte emalią, na wierzchu widniał wizerunek szkarłatnego diabła palącego długą fajkę. Napis pod diabłem brzmiał: Tabak Cert.

Noah powoli otworzył pudełko. W środku znajdowała się jeszcze pewna ilość grubej czarnej tabaki i sześć albo siedem kawałków poplamionych fragmentów gazet, starannie podzielonych na kwadraty.

– Zdaje się, że komuś brakowało bibułki papierosowej – powiedział Noah. Wziął kawałek gazety do ręki i spróbował czytać. – Nie rozumiem ani słowa – powiedział po chwili. – Jak myślisz, co to za język? Może węgierski?

Silja wzięła papier do ręki i po chwili powiedziała z przekonaniem:

– Czeski. Widzisz to słowo, nemocnice? To znaczy „szpital”. Naderwałam ścięgno Achillesa, kiedy byłam na zdjęciach w Pradze, i zabrali mnie właśnie do nemocnice.

– A więc może PRCHAL znaczy coś po czesku? Może to jednak nie są żadne inicjały? Może to po czesku „zagadka”? To prawie tak brzmi, prawda? PRCHAL.

Silja popatrzyła na niego ponad okularami, wcale nie rozbawiona. Wzięła od Noaha jeszcze jeden fragment gazety i po-patrzyła na tekst.

– Popatrz, tutaj jest data. 30 czerwca 1943. Sześćdziesiąt cztery lata temu.

– Zatem ktoś to zgubił w czasie drugiej wojny światowej. Pewnie wypadło z jakiegoś statku albo okrętu. A może pochodzi z jakiejś katastrofy lotniczej? Na dnie morza, tam, gdzie to znalazłem, było wiele różnych części samolotu, a to miejsce leży mniej więcej na przedłużeniu pasa startowego.

Noah wyciągnął z kieszeni dwa marlboro i oba zapalił.

– Ojciec zawsze mi mówił, że palenie zabija.

* * *

– Reuben! – wrzasnął Rick i wyszarpnął pistolet.

Reuben popędził w górę po schodach i rzucił się na młodego Araba jak gracz amerykańskiego futbolu. Obaj zaczęli się toczyć w dół, jednak nie przebyli nawet połowy drogi po schodach, kiedy nastąpiła ogłuszająca eksplozja.

Głowa młodego Araba odpadła od ramion z takim impetem, jakby ją ktoś kopnął, i poleciała wysoko w górę. Podmuch powietrza z ogromną siłą rzucił Adeolę do tyłu. Upadając, dostrzegła deszcz szczątków ludzkich padających dookoła niej, po czym poczuła na twarzy coś ciepłego i mokrego. Poczuła też, jak Rick próbuje złapać ją za rękaw, jednak bezwładnie upadła na schody, po czym potoczyła się w dół i toczyła się dopóty, dopóki nie znieruchomiała obok tylnego koła explorera.

Drzwi hotelu popękały na drobne kawałki i w powietrze strzeliło szkło okienne. Najbardziej ucierpieli od niego dziennikarze. Jakaś reporterka krzyczała wniebogłosy, z wielkim fragmentem szkła wystającym z policzka. Któryś z kamerzystów uniósł ramię, żeby chronić twarz, jednak szkło mu to ramię odcięło. Jeden z chłopców hotelowych został wyrzucony do przodu, jakby nurkował, i nadział się na mosiężny stojak, do którego przywiązana była lina.

Wybuch trwał zaledwie ułamek sekundy, ale Adeoli zdawało się, że trwa wieczność. Po hotelowych schodach płynęła krew, a w powietrzu unosił się gryzący brązowy dym, papiery i strzępy ubrań.

Spróbowała usiąść. Rick, podrapany na twarzy, był przy niej.

– Nic ci nie jest? – zapytał.

Prawie go nie słyszała.

– Chyba nie.

– Uważaj, trzymaj się blisko ziemi. Gdzieś może być jeszcze jeden zamachowiec. Musimy natychmiast stąd spieprzać.

Wstał. Zaraz po wybuchu bomby przed hotelem zapadła śmiertelna cisza, zakłócana jedynie przez odgłos sypiącego się na ziemię potłuczonego szkła. Teraz jednak zaczęła krzyczeć jakaś kobieta, dziko i histerycznie, jakiś mężczyzna zawołał o pomoc i nagle rozległa się cała kakofonia głosów, niczym chór z piekła rodem: błagania, prośby, jęki, skowyty i pełen bólu szloch.

Rick otworzył drzwiczki explorera i wepchnął Adeolę na przedni fotel pasażera. Robiąc to, zarejestrował jednak kilka obrazów. Zszokowani ludzie kłębili się na schodach. Ich włosy, umazane krwią, sterczały jak u klaunów. Dookoła na asfalcie leżały porozrzucane bagaże i zwłoki.

Kiedy Rick wskoczył na miejsce obok kierowcy i uruchomił silnik, wyjrzał jeszcze na zewnątrz i zobaczył Reubena. Leżał na schodach z twarzą zwróconą ku niebu. Jego oczy były otwarte i wyglądał, jakby się uśmiechał. Dopiero manewrując explorerem, Rick dostrzegł, że z obu rąk i nóg Reubena pozostały jedynie krwawe strzępy, a jego uśmiech to po prostu potworny grymas na martwej twarzy.