Świat Chaza Brenchleya silnie nawiązuje do pewnych aspektów naszej historii. W realiach wzorowanych na Bliskim Wchodzie znajduje się królestwo Outremeru. W tym zrodzonym w okrutnej wojnie kraju władzę sprawuje fanatyczny Kościół. Zbrojny zakon Okupicieli stanowi główne siły państwa, wciąż trwają polowania na heretyków. Gorliwa wiara jest obowiązkiem każdego obywatela.

Marron, młody chłopak bez zbytnich perspektyw na przyszłość, za to z ambicją i chęcią pójścia w ślady świętej pamięci ojca wstępuje do zakonu Okupicieli. W ponurym, wypalonym przez słońce zamczysku na pustyni - Roq przechodzi szkolenie w władaniu mieczem i poznaje prawdy wiary. Braci zakonnych obowiązują sztywne śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Los sprawia, że Marron zostaje giermkiem rycerza Antona d’Escriveya. Trudno dochować ascezy żyjąc przy niezbyt wstrzemięźliwym rycerzu. Kiedyś gorliwie wierzący w strachu przed nieznanym i nadzieją zbawienia Marron, teraz zaczyna rozumieć, że okrutna i fanatyczna wiara nie jest jego wewnętrzną potrzebą i nie zgadza się z wieloma jej aspektami.

W tym samym czasie w Roq przebywa Julianna. Jest córką Królewskiego Cienia – bliskiego przybocznego króla. Ma zostać wydana za mąż za bogatego barona z odległych ziem. W warowni czeka, aż jej przyszły mąż przyśle po nią eskortę. Wraz z tajemniczą napotkaną tu towarzyszką, Elisandą spędzają długi czas poznając ponury zamek i wezmą udział w wydarzeniach, jakie tu się wydarzą.

Brenchley wykreował ciekawy świat, mimo podobieństwa do naszego – wciąż autorski. Klimat tego miejsca jest bardzo sugestywny i mam nadzieje, że w następnych tomach będzie go jeszcze dokładniej przedstawiony: bezkresne pustynie i wypalone z roślinności wzgórza, na nich karawany, które nie wiadomo kiedy natkną się na dżina. A bez konkretnego celu ich lepiej omijać. Oazy i fatamorgany, bandyci i wiekowe twierdze, których ruiny wypala słońce. Nad tą krainą panują siły Walczącego Kościoła, teraz będą one musiały stawić czoła zagrożeniu wciąż wiszącemu nad granicami Outremeru.

Autor ma ciekawy styl. Lekki i poprawny, czasem cięższy (szczególnie taki wydawał się na początku – mam nadzieje, że nikomu to nie przeszkodzi w przebrnięciu przez pierwsze rozdziały). Widać tu jeszcze czasem drobne błędy, jednak w ostatecznym rozrachunku można je darować, a i mam nadzieje, że autor będzie je jeszcze eliminował w kolejnych tomach o Outremerze.

Niestety korekta wydawnictwa ISA, jak już zdążyłem się przyzwyczaić - nie stoi na wystarczająco wysokim poziomie. Często wyłapywałem drobne literówki. Zbyt często i jest to duży minus.

Warto zwrócić uwagę na okładkę skomponowaną przez polskiego grafika, nie jak to zwykle bywa ściągniętą z zagranicznego wydania. Wprawdzie z tłumu się nie wychyla, jednak podoba mi się bardziej od oryginalnej.

Dobra książka, porządnie napisana w ciekawej scenerii. Oczywiście też bez zachwytów – jest to rzecz nie dorównująca wielu tworom bardziej znanych pisarzy, zarówno w sferze fabularnej jak i stylowej. Jednak poziom prezentuje poprawny. Na następne tomy czekam.