Dagda niósł syna na rękach i rozpierała go duma z pięknego potomka. Ptaszki, które od urodzenia towarzyszyły Angusowi, przez chwilę leciały za nim, lecz wystraszyło je donośne tupanie boga i widok jego potężnej maczugi. Ptasie piosenki nie umilały więc maleństwu tej pierwszej podróży – słychać było jedynie ciężki krok Dagdy i jego chrapliwy oddech. Angus zachowywał się cicho, nie płakał, tylko przyglądał się uważnie twarzy człowieka, który go zabrał od matki i niósł nie wiadomo dokąd.

W domu Dagdy spędził Angus jedną noc. Spał w kuchni, blisko wielkiego kotła, razem z kobietami, które nieustannie podsycały ogień w palenisku. Kobiety ułożyły go wygodnie i otuliły, zanim same pokładły się do snu na legowiskach wokół ognia. Tej nocy wszystkie miały barwne sny, a rankiem obudziły się z zachwytem, wspominając cuda, o których śniły.

Jedna z nich powiedziała:

– Śniło mi się, że jestem w krainie, gdzie kobiety nie są własnością mężczyzn. Mężczyźni siedzieli tam w domach i pracowali ciężko, robiąc to wszystko, co u nas należy do kobiet: gotowali, sprzątali, doglądali dzieci – to wszystko robili mężczyźni. A kobiety rządziły krajem w tym moim śnie, i nie zajmowały się grabieżą cudzego bydła ani niszczeniem cudzych domów. Rządziły łagodnie, jak to kobiety.

Jej towarzyszki spojrzały po sobie w zdumieniu. Wszystkie miały tej nocy dziwne sny, jednak żadnej nie przyśniła się rzeczywistość tak wspaniała.

Dagda też śnił, a gdy rankiem zjawił się w kuchni, burkliwie rozkazał kobietom zanieść Angusa do domu Midira, swego syna, z poleceniem, by ten wychował go jako własne dziecko. Dagda zdecydował bowiem, że nie chce trzymać Angusa u siebie w domu, widząc, że malec już w niemowlęctwie zdradza niezwykłe cechy. Dagda poczuł się zagrożony. W przeciwieństwie do Angusa, nie miał za grosz wdzięku, bał się więc, że mądry, uroczy syn może w przyszłości zachwiać jego pozycją. Poza tym Dagda również miał tej nocy sen: przyśniło mu się, że jasnowłosy chłopiec puka do drzwi jego domu i łagodnie wyprowadza go na zewnątrz, po czym zostawia całkiem samego, bez zbrojnej straży i wiecznie pełnego kotła. A co gorsza, maczuga, jego wspaniała maczuga, osłabła nagle i zwiotczała – nie nadawała się już ani do wymierzania śmiertelnych ciosów, ani do pogróżek. Był to zaiste koszmar, z którego Dagda obudził się pełen zgrozy i niepokoju.

Kobiety wyniosły Angusa z domu, owiniętego w kocyk na czas podróży. Ledwie opuściły siedzibę Dagdy, a ptaszki, które wcześniej krążyły nad główką Angusa, powróciły wielką chmarą. Kobiety zdumiały się tym, ale nie przestraszyły, gdyż ptaszki były delikatne i chciały tylko śpiewać Angusowi, radując się jego obecnością.

Midir z chęcią przyjął do siebie niemowlę. Wyznaczył mu w domu oddzielny pokój, z oknem, przy którym ptaszki mogły czekać na zamkniętego w środku Angusa. Dwóm kobietom, znanym z wielkiej dobroci, powierzono zadanie opieki nad maleństwem. Piastowały one Angusa na rękach i śpiewały mu nocą stare kołysanki, które pamiętały z własnego dzieciństwa. A gdy Angus był niespokojny i nie mógł zasnąć, brały go do siebie do łóżka, pod grube, ciepłe skóry zwierząt, przytulały i głaskały, aż wreszcie zamykał oczka. W takich razach, gdy Angus spał razem z nimi, kobiety miewały nadzwyczajne sny – sny przedziwne, z których budziły się z uczuciem uniesienia, jakby widziały rzeczy dostępne jedynie oczom bogów. Jednej z tych kobiet przyśniła się krowa, która zamiast mleka dawała śmietanę; drugiej przyśniła się rzeka płynąca pod prąd, od morza, niosąca mnóstwo soczystych małży o słodkim smaku, mięsistych i grubych jak męska pięść.