Przyznam szczerze, że „Myśl Tysiąckrotna” mnie nie zachwyciła. Po lekturze smakowitych, poprzednich części „Księcia Nicości” wiele sobie obiecywałem, czekałem niecierpliwie na ostatni tom trylogii, która, jak się okazało, nie do końca jednak spełniła moje oczekiwania.

Moim zdaniem autor zbyt dużo miejsca poświęcił mało zajmującym filozoficznym dywagacjom i to sprawiło, że powieść nieraz traciła impet, grzęzła, nudziła. Gdyby miało to miejsce jedynie w początkowych partiach powieści nie przeszkadzałoby aż tak bardzo, ale robienie tego również wtedy, gdy książka ma się ku końcowi - trochę denerwuje. Co za dużo, to niezdrowo. Nie mam nic przeciwko treściom stricte filozoficznym w fantastyce, ale pod warunkiem, że pisarz potrafi w przekonujący sposób wkomponować je w opowiadaną przez siebie historię (i przy tym nie usypiać czytelnika). Tymczasem w „Myśli Tysiąckrotnej” Bakkerowi wyszło to niezbyt udanie. Nie jest to oczywiście jakaś znacząca wada, ale w połączeniu z innymi ma już większą wagę, rzutując na obraz całości. O ile w „Mroku, który nas poprzedza” i „Wojowniku-Proroku” było sporo nieoczekiwanych zwrotów akcji i dramatycznych scen, o tyle w trzeciej części cyklu jest ich stosunkowo niewiele i nie budzą aż takich emocji. Poznanie odpowiedzi na kluczowe pytania (zawsze mnie intrygowało pochodzenie Maithaneta, przywódcy Tysiąca Świątyń) zaspokaja ciekawość, ale książka pozostawia uczucie niedosytu. Owszem, lektura wciąga i książkę czyta się całkiem przyjemnie (za wyjątkiem wspomnianych wyżej nudnych przerywników), jednak fabuła jest już chyba nieco zbyt przewidywalna, a w każdym razie nie tak zaskakująca jak w poprzednich częściach.

Zdecydowanie za mało miejsca autor poświęcił najciekawszym bohaterom - Kellhusowi i Cnaiurowi, którzy stanowią (dla mnie) główny magnes tego cyklu. Natomiast na przykładzie Drusasa Achamiana bardzo dobrze ukazano słabość i wewnętrzne rozdarcie człowieka podlegającego ciągłej presji, ścierającego się z innymi, nieustannie stającego przed koniecznością dokonywania dramatycznych wyborów i coraz bardziej osamotnionego. Nie zmienia to faktu, że miałem duży problem z polubieniem tej postaci, dopiero ostatnia strona „Myśli Tysiąckrotnej” spowodowała u mnie zmianę dotąd dość obojętnego nastawienia. Na tym jednak cała historia się nie kończy. Autor zgodnie z zasadą niezarzynania kury znoszącej złote jaja pozostawił otwarte zakończenie, które wyraźnie daje do zrozumienia, że z bohaterami jeszcze się spotkamy. Oby tylko nie przerodziło się to w neverending story a’la „Koło Czasu” Roberta Jordana.

Amazon już zapowiedział premierę nowej książki Bakkera zatytułowanej „Aspekt Cesarza” w marcu 2008. Akcja będzie rozgrywać się 20 lat po wydarzeniach opisanych w „Księciu Nicości”, a w rolach głównych zagrają starzy, dobrzy znajomi...

Podobno prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Jeśli tak, to na rozstrzygnięcie kwestii „Jak kończy Bakker?” przyjdzie jeszcze długo poczekać.