– Piknik. Wyobraź sobie: las, przesieka, polana. Z przesieki na polanę wjeżdża samochód, z samochodu wysiada młodzież, butelki, koszyki z prowiantem, dziewczyny, tranzystory, kamery filmowe… Rozpalają ognisko, stawiają namioty, gra muzyka. A rankiem odjeżdżają. Zwierzęta, ptaki i owady, które przez całą noc ze zgrozą obserwowały to, co się działo, wyłażą ze swoich kryjówek. I cóż widzą? Na trawie kałuża oleju, rozlana benzyna, leżą nieprzydatne już świece i filtry olejowe. Poniewierają się stare szmaty, przepalone żarówki, ktoś zgubił klucz francuski. Z opon spadło błoto przywiezione z niewiadomych bagien… no, sam rozumiesz, ślady ogniska, ogryzki jabłek, papierki od cukierków, puszki po konserwach, puste butelki, czyjaś chusteczka do nosa, czyjś scyzoryk, podarte przedwczorajsze gazety, bilon, zwiędłe kwiaty z innych lasów…

– Zrozumiałem – powiedział Nunnun. – Piknik na skraju drogi.

– Właśnie. Piknik na skraju jakiejś kosmicznej drogi. A ty mnie pytasz, czy oni wrócą, czy nie?

– Daj no mi papierosa – powiedział Nunnun. – Niech diabli porwą waszą samozwańczą naukę! Ja sobie to zupełnie inaczej wyobrażałem.

– To twoje prawo – zauważył Walentin.

– To znaczy, że co? Że oni nas nawet nie zauważyli?

– Dlaczego?

– No, w każdym razie nie zwrócili na nas uwagi…

– Wiesz, na twoim miejscu ja bym się za bardzo nie martwił – poradził Walentin.

Nunnun zaciągnął się, zakasłał i zdusił papierosa.

– Wszystko jedno – powiedział z uporem. – To niemożliwe. Niech was diabli wezmą! Skąd u was, uczonych, taka pogarda dla ludzi? Dlaczego bez przerwy staracie się ich poniżyć?

– Chwileczkę – rzekł Walentin. – Posłuchaj… „Zapytacie mnie: w czym jest wielkość człowieka? W tym, że wyzwolił nieomal kosmiczne moce przyrody? Że w czasie tak krótkim zawładnął planetą i wyrąbał sobie okno we wszechświat? Nie! W tym, że mimo to przetrwał i zamierza przetrwać również w przyszłości”.

Zapanowało milczenie. Nunnun rozmyślał.

– Być może… – powiedział niepewnie. – Oczywiście, z takiego punktu widzenia…

– Nie przejmuj się – niefrasobliwie ciągnął Walentin. – Piknik – to przecież tylko moja hipoteza. I nawet nie hipoteza, szczerze mówiąc, tylko tak, obrazek… Tak zwani poważni ksenologowie próbują uzasadnić znacznie solidniejsze i pochlebniejsze dla ludzkości wersje. Na przykład: że żadnego Lądowania nie było, że Lądowanie dopiero nastąpi. Pewien niezmiernie wysoko rozwinięty intelekt zrzuci na Ziemię kontenery z próbkami swoich osiągnięć w dziedzinie kultury materialnej. Intelekt ów oczekuje, że po zapoznaniu się z tymi próbkami dokonamy skoku w dziedzinie techniki i wówczas będziemy w stanie posłać w odpowiedzi sygnały oznaczające, że jesteśmy gotowi do nawiązania kontaktu. Może taka interpretacja bardziej ci odpowiada?

– To już znacznie lepiej – powiedział Nunnun. – Widzę, że i między uczonymi trafiają się przyzwoici ludzie.

– Albo jeszcze inaczej. Lądowanie istotnie miało miejsce, ale tamci wcale się nie wynieśli. Faktycznie nadal jesteśmy z nimi w kontakcie, tylko o tym nie wiemy. Przybysze zagnieździli się w Strefach i starannie nas studiują, przygotowując jednocześnie ludzi do „okrutnych cudów czasu, który nadchodzi”.

– To rozumiem! – powiedział Nunnun. – Wtedy przynajmniej można pojąć, co oznacza ta tajemnicza krzątanina w ruinach fabryki. Nawiasem mówiąc, twój piknik tej krzątaniny nie wyjaśnia.

– Dlaczego nie wyjaśnia? – nie zgodził się Walentin. – Czy któraś z dziewcząt nie mogła zapomnieć na polanie ulubionego mechanicznego niedźwiadka?

– No nie, tego już za wiele – kategorycznie oświadczył Nunnun. – Ładny niedźwiadek! Aż ziemia się trzęsie… Zresztą, oczywiście, może być i niedźwiadek. Piwa? Rozalia! Dwa piwa dla panów ksenologów!…. A jednak przyjemnie z tobą pogawędzić – powiedział do Walentina. – Takie, wiesz, przeczyszczenie mózgu, jakby mi gorzkiej soli nasypano do czaszki. Bo to pracuje człowiek, pracuje, a po co, o czym nie wie, czego się nie spodziewa, co serce zaspokoi…

Przynieśli piwo. Nunnun upił łyk, obserwując znad piany Walentina, który z powątpiewaniem i wstrętem wpatrywał się w swój kufel.

– Nie masz ochoty? – zapytał Nunnun, oblizując wargi.

– Bo ja, prawdę mówiąc, nie piję – niezdecydowanie powiedział Walentin.

– Naprawdę? – zdumiał się Nunnun.

– Do diabła! – zirytował się Walentin. – Musi przecież na tym świecie być choć jeden niepijący… – zdecydowanym ruchem odsunął kufel. – Zamów dla mnie koniak, jeżeli już – powiedział.

– Rozalia! – wrzasnął niezwłocznie, już zupełnie rozweselony Nunnun.

Kiedy przyniesiono koniak, oświadczył:

– Bez względu na wszystko, bardzo mi się to nie podoba. Już nie mówię o tym twoim pikniku – to w ogóle zwyczajne świństwo! Ale jeżeli nawet przyjąć wersję, że to, powiedzmy, tylko preludium do kontaktu, bardzo to nieładnie z ich strony. Jeszcze rozumiem „bransolety”, „pustaki”… Ale po co „czarci pudding”? „Łysica” po co? I ten ohydny puch…

– Przepraszam – powiedział Walentin, wybierając plasterek cytryny. – Twoja terminologia nie jest dla mnie dostatecznie jasna. Jaka, przepraszam, łysica?

Nunnun roześmiał się.

– To folklor – wyjaśnił. – Roboczy żargon stalkerów. „Łysice” to obszary wzmożonej grawitacji.

– Aha, grawikondensaty… Ukierunkowana grawitacja. O tym porozmawiałbym z przyjemnością, ale ty i tak nic z tego nie zrozumiesz.

– A to dlaczego? Bądź co bądź, jestem inżynierem…

– A dlatego, że ja sam nie rozumiem – odpowiedział Walentin. – Są już układy równań, ale jak je zinterpretować – nie mam zielonego wyobrażenia… A „czarci pudding” to zapewne koloidowy gaz?

– Zgadza się. Słyszałeś o katastrofie w laboratoriach Carryguna?

– Coś niecoś – niechętnie odparł Walentin. – Ci idioci umieścili porcelanowy kontener z „puddingiem” w specjalnej komorze, szczelnie izolowanej… To znaczy oni myśleli, że komora jest szczelnie izolowana… a kiedy manipulatorami otworzyli kontener, „pudding” przesączył się przez metal i plastik jak woda przez bibułę, wykipiał na zewnątrz i wszystko, z czym wszedł w kontakt, zamienił również w „pudding”. Zginęło trzydziestu pięciu ludzi, ponad stu jest okaleczonych, a całe laboratorium nie nadaje się do niczego. Byłeś tam kiedyś? Wspaniały gmach! A teraz „pudding” spłynął do piwnic i na niższe piętra…