Na Tytanie był już prawie świt. Gęsty, obojętny wiatr ślizgał się jak oleista bestia, powoli budząca się z niespokojnego snu, jęcząca, pełzająca po zamarzniętym gruncie. Niebo miało barwę szarawopomarańczową, było ciężkie od powolnych chmur; dalekie Słońce wyglądało zadewie jak słabo żarzący się węgielek, świecący przyćmionym, czerwonym światłem, tlącym się nad horyzontem. Na przydymionym niebie nie było widać żadnych gwiazd, a ciemności nie rozrywały żadne błyskawice; tylko delikatna poświata zdradzała, gdzie, wysoko w górze, znajduje się planeta Saturn.

Pokryte lodem morze było także ciemne, z połyskliwą, spękaną powłoką czarnej, węglowodorowej brei, która wdzierała się gwałtownie na niskie cyple, rozcinając je. Cyple były wystrzępione u podstawy, pokazując miejsca, gdzie niepewny przypływ wznosił się i opadał; nacierał i cofał się, w niezwyciężonym rytmie, który trwał całe eony. Gdzieś daleko po morzu maszerowała wolno metanowa burza, rozrzucając kryształki tholinów, jak płaszcz z kropli atramentu.

Lodowy wzgórek nagle załamał się pod niezmordowanym naporem morza i opadł w czarne fale z rykiem; nie słyszało tego żadne ucho ani nie widziało żadne oko. Tafle zamarzniętej wody zsunęły się do morza, roztrzaskując cienką warstwę poczerniałego lodu na powierzchni, przez kilka chwil bulgocząc i podskakując na falach, zanim woda w szczelinie ponownie zaczęła zamarzać. Po chwili było znów cicho i spokojnie, tylko wiejący wolno wiatr jęczał cicho, niezmordowanie sunąc po falach, jakby wzgórek lodu nigdy tu nie istniał.

Tytan toczył się wolno po swojej majestatycznej orbicie, dookoła otoczonego pierścieniami Saturna, jak to robił od miliardów lat, ciemny, mroczny pod całunem czerwonawych, kasztanowych chmur, jak ślepy żebrak przemierzający po omacku swój szlak przez zimny, bezlitosny kosmos.

Ten wolno wstający świt był jednak inny.

Po pokrytym lodem morzu przetoczył się grzmot, tak nagły i potężny, że lodowe igły odłamały się od zamarzniętych cypli i z chlupotem opadły na mroczną skorupę rozpościerającą się poniżej. Błysk światła przedarł się przez chmury, rzucając upiorny, pomarańczowy blask na brzeg morza.

Przez chmury opadło coś zupełnie obcego, potężny, podłużny obiekt kołyszący się lekko pod wzdętą czaszą. Opadał wolno na zaokrąglone wzgórza, które otaczały ciemne, mętne morze. Gdy zbliżył się do lodowej powierzchni, pod jego spodem pojawił się kolejny błysk jaskrawego, przeszywającego światła, a ryk odbił się od lodowych pagórków i przetoczył po falach nieprzeniknionego morza. Potem opadł wolno na nierówną powierzchnię jednego z pagórków, przysiadając ciężko na czterech grubych gąsienicach, a czasza spadochronu opadała, częściowo na jego brzeg, a częściowo na czarne, zaskorupiałe morze.

Stworzenia żyjące na powierzchni zagrzebały się głębiej, by uciec przed obcym potworem. Nie miały oczu ani uszu, ale były wrażliwe na zmiany ciśnienia i temperatury. Obcy był gorący, śmiertelnie gorący, i tak ciężki, że zagłębił się w błotnistą powierzchnię, aż leżący głębiej lód pękł i skruszył się pod jego ciężarem. Lodowe istoty poruszały się bardzo wolno: te, które znalazły się bezpośrednio pod obcym potworem nie były na tyle szybkie, by uniknąć zmiażdżenia i ugotowania wydzielanym przez niego ciepłem. Inne zagłębiły się w lodzie, tak szybko, jak tylko zdołały, na ślepo szukając dróg ucieczki. By przeżyć, by żyć.

I wtedy czarna tholinowa burza dotarła do klifów i zawirowała wokół czarnego potwora. Na brzeg mroźnego morza na Tytanie powróciła cisza.

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

Dziś Urbain i jego kumple-naukowcy wysyłają sondę na Tytana. Zacznie się prawdziwa praca w habitacie.

24 GRUDNIA 2095: HABITAT GODDARD

– Tytan Alfa wylądował! – wrzasnął kontroler misji. – Wylądował bezpiecznie!

Z okrzykiem triumfu wyszarpnął z ucha słuchawkę i podrzucił ją pod pokryty stalowymi belkami sufit zatłoczonego centrum kontroli lotów. Przez ostatnie sześć dni sterowany zdalnie Tytan Alfa leciał spiralnym kursem przez skąpaną promieniowaniem próżnię między potężnym habitatem Goddard a gigantycznym księżycem Saturna, Tytanem, ostrożnie okrążając księżyc tuzin razy przed wejściem w jego gęstą, zadymioną atmosferę. Teraz wylądował bezpiecznie i można było zacząć świętowanie.

Edouard Urbain poczuł, że musi szybko udać się do toalety. Uświadomił sobie, że stoi przed główną konsolą w centrum kontroli lotów od ponad sześciu godzin, a kiedy kontrolerzy zaczęli wiwatować i poklepywać się po plecach, poczuł, że znów oddycha. A pęcherz daje znać o sobie.

Niestety, nic z tego. Jeszcze nie. Obok niego stała Jacqueline Wexler, prezes Międzynarodowego Konsorcjum Uniwersytetów, od której zależały fundusze, promocja i prestiż.

W chwilach triumfu, jak teraz, doktor Wexler była cała w uśmiechach i pełna uznania.

– Udało ci się, Edouardzie! – wyraziła swój zachwyt, przekrzykując paplaninę rozradowanych naukowców i inżynierów. – Piękne lądowanie. Nadchodzące święta będą naprawdę radosne.

Urbain usłyszał strzelające korki od szampana, śmiechy i hałaśliwe harce, jakie zawsze wyprawiają ludzie, kiedy nagle opadnie napięcie. Choć odczuwał taką samą radość i satysfakcję, nie czuł potrzeby świętowania ani wygłupów. W tej chwili tak naprawdę chciał tylko udać się do toalety.

Wexler nie była jednak skora do wypuszczenia go. Chwyciła go za ramię pozbawionymi ciała palcami przypominającymi szpony, na tyle mocno, że aż zamrugał, i zaczęła go przedstawiać innym Ważnym Osobistościom, które na tę okazję przyleciały aż na Saturna.

Nie miała szczególnie imponującej postury. Dr Wexler była zasuszoną, kruchą kobietą: niska, koścista, z wyrazistą ptasią twarzą i prostymi, ostrzyżonymi krótko włosami, w dopasowanej bluzie i ciemnoniebieskich spodniach, które raczej miały ukrywać jej szkieletowatą figurę, niż świadczyć o jej znajomości mody. Jednak to ona miała władzę i była na tyle bezwzględna, że umiała ją dzierżyć. Na Ziemi często zwano ją „Słodkim Attylą”. Oczywiście nie w jej obecności.

Sam Urbain był ubrany dość elegancko. Przygotowując się do dzisiejszego wydarzenia poświęcił rankiem swojej garderobie nieco uwagi i przy pomocy żony oraz za jej aprobatą wybrał zgrabny, formalny szary garnitur z miękkim jedwabnym krawatem w orientalnym błękicie.

Wiedział, że Jean-Marie jest gdzieś w tłumie widzów. Rozejrzał się i wreszcie ją dojrzał; patrzyła na niego, promieniejąc dumą. Jest piękna, pomyślał Urbain. W końcu jest szczęśliwa.

Trzydziestu siedmiu VIP-ów z uniwersytetów i mediów przyleciało szybkim statkiem z napędem fuzyjnym do habitatu, dzięki uprzejmości Pancho Lane i Astro Corporation. W normalnych warunkach wszyscy, którzy rządzili Międzynarodowym Konsorcjum Uniwersytetów, woleli zostać na Ziemi i wydawać pieniądze na badania albo działalność dydaktyczną. W normalnych warunkach szefowie sieci informacyjnych wysyłali reporterów, a sami siedzieli w swoich bogato urządzonych gabinetach. Ale tym razem Pancho Lane sama leciała do habitatu Goddard i zaprosiła MKU i media, by wysłali z nią ekipę, i tak oto się tu znaleźli.

Urbain musiał ścierpieć niekończącą się rundę przedstawiania go. Wexler przedstawiła go nawet profesorowi Wilmotowi, który był przecież na pokładzie habitatu od samego początku – mieszkał i pracował blisko Urbaina od prawie trzech lat.

– Dobra robota, Edouardzie – rzekł jowialnie Wilmot, gdy uścisnęli sobie dłonie, a Wexler pokiwała głową z aprobatą. – Mam nadzieję, że jutro wszystko pójdzie równie dobrze.

Jutro, pomyślał Urbain. Boże Narodzenie. Kiedy włączą czujniki Tytana Alfa i zaczną eksplorację powierzchni Tytana.

– Wypij trochę szampana, Edouardzie – Wilmot wyciągnął do niego własny, nietknięty plastykowy kubek. – Zasłużyłeś sobie.

– Hm, chyba jeszcze nie, dziękuję – odparł Urbain. – Muszę jeszcze coś zrobić.

23 GRUDNIA 2095: DZIEŃ WCZEŚNIEJ

Zakończone powodzeniem lądowanie Tytana Alfa na zakrytej chmurami powierzchni największego księżyca Saturna nie było jedynym sensacyjnym wydarzeniem, jakie miało miejsce na pokładzie habitatu Goddard. Dzień wcześniej Pancho Lane zapewniła mieszkańcom inne przedstawienie.

Choć oficjalnie zrezygnowała już ze sprawowania funkcji dyrektora zarządzającego Astro Corporation, Pancho nadal miała wystarczające wpływy, by zarekwirować szybki statek z napędem fuzyjnym Starpower III na sześć tygodni i polecieć na dalekiego Saturna. I zabrać ze sobą całą bandę grubych ryb z MKU i mediów, oraz oczywiście osobistego ochroniarza i kochanka.

Pancho kroczyła centralnym korytarzem Starpower III w stronę mostka, by obejrzeć cumowanie na Goddardzie przez znajdujący się tam bulaj ze szkłostali. Jako że sama kiedyś była astronautką, nie miała ochoty siedzieć cierpliwie w kajucie i oglądać wszystkiego na ekranie. Nie była też w nastroju, by spotykać się z pozostałymi pasażerami w głównym salonie: przeważnie były to lądowe szczury, dżdżownice, które nigdy nie poleciały dalej, niż do wygodnych miast na Księżycu, a w głęboki kosmos podróżowały luksusowo i bezpiecznie przestronnym, szybkim statkiem.

Jeśli kapitan czy członkowie załogi czuli się niezręcznie w obecności emerytowanej szefowej korporacji, węszącej po mostku, robili co mogli, żeby to ukryć. Pancho usiadła na pustym miejscu przy konsoli systemów podtrzymywania życia, skąd mogła patrzeć przez wielkie bulaje z przyciemnianej szkłostali jak Starpower III zbliża się do głównego doku Goddarda.

Odwrócenie wzroku od Saturna wymagało sporego wysiłku. Planeta wisiała nad nimi potężna i groźna, prawie dziesięć razy większa od Ziemi, z cienkimi, brązowymi paskami chmur przemieszczającymi się z prędkościami huraganu. Biegun otaczały białe chmury. A może to zorza polarna, zastanawiała się Pancho. Na południowej półkuli jest lato, pomyślała. Temperatury pewnie sięgają stu pięćdziesięciu stopni poniżej zera. To muszą być chmury, lodowe formacje.

Pierścienie miały tak wyraźnie odgraniczone brzegi, że Pancho widziała je wszystkie, całą ich błyszczącą złożoność, lśnienie, świecenie, rozjaśnione szerokie pasy połyskliwych brył lodowych wiszących w pustce, zdumiewające pierścienie o średnicy wielu tysięcy kilometrów, ale tak cienkie, że prześwitywały przez nie gwiazdy. Będąc tak blisko Pancho widziała, że pierścienie przeplatały się razem jak w bogatym, okrągłym gobelinie z błyszczących diamentów. Niektórzy z naukowców twierdzili, że na cząsteczkach lodu są żywe istoty, ekstremofile zdolne przeżyć w temperaturach poniżej zera.

W porównaniu ze strojnym Saturnem i błyszczącymi pierścieniami, zbudowany przez ludzi Goddard nie przedstawiał jakiegoś szczególnie imponującego widoku, pomyślała Pancho, przyglądając się rosnącemu w bulaju habitatowi. Był to gruby, niezgrabny cylinder o długości dwudziestu kilometrów i średnicy czterech, obracający się wolno w celu stworzenia sztucznej grawitacji dla dziesięciu tysięcy mieszkających w nim kobiet i mężczyzn. Przypominał Pancho zakończony tępo kawałek grubej rynny, unoszący się w pustce, choć gdy zbliżyli się, można było dostrzec, że jego powierzchnia jest upstrzona bąblami obserwacyjnymi, dokami, antenami i innymi wypustkami sterczącymi z krzywizny cylindra. Gdzieś w dwóch trzecich długości znajdował się pierścień luster słonecznych, sterczących jak korona płatków kwiatu, spijających światło słoneczne dla farm habitatu i systemów podtrzymywania życia.

Susie tam jest, pomyślała Pancho, i przypomniała sobie: nie wolno mi już nazywać jej Susie. Zmieniła imię na Holly. I to jej o mało nie zabiło.

Mimo najlepszych intencji Pancho nie mogła opanować niechęci, gdy myślała o siostrze. Susie była zaledwie trzy lata młodsza od Pancho, przynajmniej jeśli chodzi o wiek kalendarzowy. Kiedy jednak włosy Pancho posiwiały, a ona sama poddawała się zabiegom odmładzającym, by odsunąć nadciągającą starość, Susan fizycznie nie miała więcej niż trzydzieści lat. A mentalnie, emocjonalnie... Pancho skrzywiła się na samą myśl.

Susan zmarła, kiedy była jeszcze nastolatką. Pancho sama podała jej śmiertelny zastrzyk, gdy lekarze z żalem poinformowali ją, że nie ma już nadziei, żeby ocalić dziewczynę przed rakiem, wywołanym przez narkotyki. Pancho przytknęła więc strzykawkę do wychudzonego ramienia siostry i patrzyła, jak jej siostra umiera. Gdy tylko uznano ją za zmarłą, lekarze umieścili jej ciało w ciężkim sarkofagu z nierdzewnej stali, naczyniu Dewara o rozmiarach trumny, wypełnionym ciekłym azotem, z którego unosiły się zimne, białe, śmiertelne opary.

Przez ponad dwadzieścia lat Pancho stała na straży zachowanego w ciekłym azocie ciała Susie, gdy tymczasem sama pięła się po szczeblach korporacyjnej drabiny władzy, od zawadiackiej astronautki po dyrektora zarządzającego i prezesa zarządu Astro Corporation. Pancho kierowała Astro podczas Drugiej Wojny o Asteroidy, a kiedy ta tragiczna epoka zakończyła się wielkim rozlewem krwi, formalnie odeszła z Astro, by zacząć nowe życie – właśnie, jakie? Często zadawała sobie to pytanie. Co ja tu właściwie robię? Tak daleko, w drodze na Saturna? Co chcę zrobić z resztą mojego życia?

Znała swoje najbliższe plany. Chciała zobaczyć siostrę, po raz pierwszy od trzech lat. Spędzić wakacje z jedynym członkiem rodziny, jaki jej został. Już sama myśl sprawiała, że zaczynała drżeć z niecierpliwości.

Gdy Susan obudzono z kriogenicznego snu i terapeutyczne nanomaszyny usunęły z jej ciała raka, była jak nowo narodzone dziecko z ciałem dorosłego człowieka. Lata spędzone w ciekłym azocie zachowały jej ciało, ale zniszczyły większość synaps w korze mózgowej. Jej mózg praktycznie nie wykazywał wyższych funkcji. Pancho musiała ją karmić, uczyć mówić i chodzić, nawet korzystania z toalety.

Powoli Susan zmieniała się w dojrzałą, dorosłą osobę, a choć psychologowie beztrosko twierdzili, że jej nauka zakończyła się całkowity sukcesem, Pancho była zaniepokojona. To nie była ta sama Susie. Pancho rozumiała, że to niemożliwe, ale różnica niepokoiła ją. Siostra wyglądała jak Susie, mówiła i śmiała się jak Susie, ale istniała jakaś subtelna różnica. Gdy Pancho patrzyła jej w oczy, był tam ktoś inny. Prawie taki sam. Prawie.

Pierwszą rzeczą, którą Susie zrobiła, gdy w pełni wróciła do zdrowia, była zmiana imienia i zaciągnięcie się na szaleńczą misję badawczą do Saturna i jego księżyców, czyli lot habitatem kosmicznym Goddard. Spakowała się i zostawiła Pancho, z uśmiechem, cmoknięciem w policzek i zdawkowym „Dzięki za wszystko, Panch”. Uciekła z tym obleśnym skurwielem, Malcolmem Eberlym.

Dlatego właśnie Pancho nie była w szczególnie radosnym nastroju, gdy Starpower III dokował i pasażerowie zaczęli wysiadać. Poczuła nagłą niechęć i gniew, jej zdaniem – całkowicie uzasadnione. Martwiła się, jak Susie ją przyjmie. Jak zareaguje na to, że jej starsza siostra wpadła w odwiedziny, kiedy już przeleciała prawie miliard kilometrów, żeby być jak najdalej od niej? Wesołych świąt, wracaj do domu: Pancho bała się, że właśnie tak przywita ją siostra.

Czując kipiące w niej emocje, Pancho podążyła głównym korytarzem statku do głównego doku, gdy tylko kapitan ogłosił koniec manewru cumowania. Banda nadętych naukowców i dziennikarzy tłoczyła się w poczekalni portu, gadając i plotkując z niecierpliwością. Szybko wyłowiła z tłumu Jake’a Wanamakera; górował nad pozostałymi. Na jego twarzy o wyrazistych rysach pojawił się uśmiech, gdy zobaczył Pancho, a ta odruchowo odpowiedziała uśmiechem.

- Witaj, marynarzu – odezwała się, gdy udało jej się przedrzeć przez gęstniejący tłum i stanąć przy nim. – Nowy w mieście?

- Tak, proszę pani – odparł Wanamaker, podejmując grę. – Może pani mi doradzi, co tu jest do zwiedzenia.

Roześmiali się i Pancho od razu poczuła się lepiej.

Przynajmniej do chwili, gdy wkroczyli do śluzy i obszaru recepcyjnego Goddarda. Tłum ustawiał się w rozgałęziającą się kolejkę, a personel habitatu sprawdzał ich nazwiska i przydzielał im kwatery mieszkalne. I wtedy Pancho dostrzegła Susie, wysoką i smukłą jak ona sama. Dobrze wygląda, pomyślała Pancho, czując, jak mocno bije jej serce. Wygląda nieźle.

- Panch! – wrzasnęła Suz i przepchnęła się przez rząd notabli w stronę siostry.

Nie wolno mi mówić do niej „Susan”, przypomniała sobie Pancho. To teraz Holly.

Siostra zarzuciła jej ręce na szyję i Pancho wiedziała, że wszystko się jakoś ułoży. Bez względu na to, co się stanie, będzie dobrze. Przedstawiła Holly Jake’owi, który ujął jej dłoń w swoje wielkie łapsko i przywitał się z nią uroczyście; Pancho uśmiechała się promiennie.

- Jazda, idziemy do mnie – rzekła Holly. – Znajdziecie swoje apartamenty później, jak już tłum się rozejdzie.

Pancho z radością poszła za siostrą do włazu, który prowadził do korytarza poza obszar recepcyjny. Stał tam, przystojny, młody człowiek, o włosach koloru słomy, ufryzowanych w fale; miał wystające kości policzkowe, cienki, prosty nos, grubo ciosaną szczękę i przeszywające błękitne oczy. Jego twarz miała tak doskonale regularne rysy, że Pancho wzięła to za skutek terapii kosmetycznych. Jakiego to słowa używali naziści w dawnych czasach? Odpowiedź nadeszła szybko: aryjski. Właśnie tak wyglądał: idealny nordycki bohater. Poniżej szyi nie wyglądał jednak już na takiego twardziela: pod luźną bluzą zarysowywał się mu brzuszek. Jakby tylko twarz miała dla niego znaczenie.

- Panch, to jest Malcolm Eberly, główny administrator Goddarda i...

Prawa pięść Pancho wystrzeliła jak błyskawica i wylądowała tuż poniżej promiennego uśmiechu, prosto na szczęce Eberly’ego, aż wylądował na tyłku.

- To za to, że o mało nie zabiłeś mojej siostry, ty głupi skurwielu – warknęła Pancho.

23 GRUDNIA 2095: OBSZAR RECEPCYJNY HABITATU GODDARD

Na sekundę wszyscy zamarli. Nikt się nie odezwał. Eberly potrząsnął głową, po czym usiadł, kiwając się i pocierając twarz dłonią.

Holly przerwała milczenie.

- Pancho! Na litość boską!

- To nie była moja wina – rzekł Eberly, prawie jęcząc. – Ja próbowałem ich powstrzymać.

Pancho prychnęła i przeszła obok niego, tłumiąc w sobie chęć, by go kopnąć tam, gdzie zabolałoby go najbardziej. Dwóch mężczyzn w czarnych kombinezonach z białymi opaskami z napisem OCHRONA ruszyło w jej stronę. Obaj mieli na biodrach paralizatory. Wanamaker zasłonił Pancho własną piersią.

- Nic się nie stało – zwrócił się Eberly do ochroniarzy, wstając powoli. – Nic mi nie jest.

- Szkoda – mruknęła Pancho i przeszła przez otwarty właz, nie oglądając się za siebie.

Holly przyspieszyła kroku i zrównała się z siostrą.

- Pancho, jego wybrano przywódcą całego cholernego habitatu!

- Stał i patrzył, jak pieprzeni dranie z Nowej Moralności o mało cię nie zabili – prychnęła Pancho, maszerując dziarsko krótkim korytarzem z Wanamakerem u boku.

- To już skończone – rzekła Holly. – I oni nie byli z Nowej Moralności, tylko ze Świętych Apostołów.

- Wszystko jedno.

- Ludzie, którzy byli za to odpowiedzialni, zostali odesłani na Ziemię. A jeden został zabity, wykonano na nim wyrok, na litość boską.

Pancho przeszła przez właz po drugiej stronie wyłożonego stalowymi płytami korytarza.

- Dalej, zbierajmy się stąd, zanim ta dziennikarska zgraja przypomni sobie, że ma tu coś do zrobienia i zacznie za mną węszyć. Gdzie my jesteśmy, u licha? Czy ja dobrze idę?

Holly poczuła, że już nie jest wściekła na siostrę; uśmiechnęła się do niej krzywo.

- Tak, dobrze idziemy. Chodź, oprowadzę cię.

Wystukała kod na klawiaturze obok włazu.

Pancho obejrzała się przez ramię. Eberly stał, dwóch ochroniarzy obok niego, kilku wizytujących VIP-ów patrzyło z zainteresowaniem w stronę Pancho. Ani Eberly, ani żaden z gości nie opuścił dotąd obszaru recepcyjnego.

Właz otworzył się do wewnątrz i Pancho poczuła uderzenie ciepłego powietrza na twarzy. Nadal się uśmiechając, Holly ukłoniła się lekko i wykonała zapraszający gest:

- Witamy w habitacie Goddard.

Pancho przeszła przez właz, Wanamaker tuż za nią. Choć wiedziała, czego się spodziewać, aż otworzyła usta z zachwytu i westchnęła ze zdumienia.

- O, rany – prychnęła. – To wygląda jak cały świat.

Stali na szczycie niewielkiego pagórka, mając dokonały widok na wnętrze habitatu. Ze wszystkich stron otaczała ich oświetlona odbitym światłem słonecznym zieleń. Piękne, trawiaste wzgórza, kępy drzew, gdzieś w mglistej oddali małe, wijące się strumienie. Pancho poczuła, że brak jej tchu. Tyle zieleni! Nigdzie poza Ziemią nie można było niczego takiego zobaczyć, to przecież... raj! Sztuczny rajski ogród. Wiatr niósł ze sobą delikatny zapach kwiatów. Krzewy hibiskusa uginające się od czerwonych kwiatów, lawenda i dżakarandy rosły po obu stronach wijącej się ścieżki, która prowadziła do wioski składającej się z niskich budynków, białych i błyszczących w świetle wlewającym się przez okna słoneczne otaczające pierścieniem wielki cylinder jak rząd małych słoneczek.

Przypomina małe miasteczko na wybrzeżu Morza Śródziemnego, pomyślała Pancho. Widoczna w oddali wioska była położona na łagodnym trawiastym wzgórzu, z widokiem na lśniące, błękitne jezioro. Jak wybrzeże Amalfi we Włoszech. Jak obrazek z katalogu biura podróży. Tak właśnie miała wyglądać doskonała śródziemnomorska wieś. Dalej Pancho dostrzegła ziemię uprawną, małe, kwadratowe pola jaskrawej zieleni, a na kolejnych zielonych wzgórzach dalsze wioski z białego kamienia. Nie było horyzontu. Teren zakrzywiał się lekko, wzgórza, trawa i drzewa, małe wioski z wijącymi się ścieżkami i połyskujące strumienie były coraz wyżej, aż trzeba było zadrzeć głowę do góry, żeby je zobaczyć, nad głową, gdzie także rozpościerał się piękny, starannie zaprojektowany krajobraz.

- To jest o wiele ładniejsze niż habitaty Lagrange’a – zwróciła się do siostry Pancho. – To jest piękne.

- Musi być – oznajmił rzeczowo Wanamaker. – Ludzie tu mieszkają na stałe.

Pancho potrząsnęła głową w zachwycie i wydała z siebie tylko jęk.

- Och.

Holly uśmiechnęła się do nich radośnie.

- A ja odpowiadam za cały dział zasobów ludzkich.

- Serio? – zdziwiła się Pancho.

- Serio, Panch.

Wysłały Wanamakera, by znalazł kwatery przeznaczone dla niego i dla Pancho, zaś Holly zaprowadziła siostrę do swojego mieszkania.

- Nie ma jak w domu – ogłosiła Holly, wprowadzając Pancho do salonu.

- Przyjemnie – rzekła Pancho, przyglądając się nielicznym meblom i skromnym dekoracjom. Mieszkanie wyglądało na schludne i wydzielało cytrynową, prawie aseptyczną woń niedawnego sprzątania. Wysprzątała specjalnie na moją wizytę, pomyślała Pancho, i spytała:

- Czy to są te inteligentne ściany?

- Oczywiście. Można je dowolnie zaprogramować.

Holly podeszła do biurka w rogu i wzięła pilota. Na całej ścianie pokoju pojawił się nagle obraz Saturna i jego wspaniałych pierścieni, wyświetlany w czasie rzeczywistym.

- O, rany! – jęknęła Pancho. – To prawie jak wyjście na zewnątrz.

- Siadaj – Holly wskazała małą sofę. – Przyniosę coś zimnego do picia.

Pancho usiadła na wyściełanym fotelu, a jej siostra poszła do kuchni. Cóż, denerwuje się, że wpadłam na kontrolę, ale próbuje tego nie okazywać. Chyba naprawdę się cieszy, że mnie widzi. Mam nadzieję, że nie wpakowałam jej w jakąś kłopotliwą sytuację, przywalając temu szmaciarzowi.

- Te ściany nie mają obwodów rozpoznawania mowy? – spytała.

- Wyłączyłam je – odparła Holly z kuchni. – Są zbyt wrażliwe. Nie można rozmawiać, bo ściana cały czas myśli, że do niej mówisz.

Pancho zachichotała, wyobrażając sobie ścianę, na której co sekunda pojawia się inny obraz, w miarę, jak ludzie o czymś plotkują.

Holly wynurzyła się zza ścianki oddzielającej kuchnię, niosąc dwie oszronione szklanki na tacy; odstawiła tacę na niski stolik, po czym usiadła obok siostry.

- Wyglądasz naprawdę dobrze, mała – rzekła Pancho z promiennym uśmiechem. – Serio.

- Ty też – odparła ostrożnie Holly.

Każdy przyglądający się im z boku bardzo szybko odkryłby, że są siostrami. Obie były wysokie i smukłe: długonogie i szczupłe. Ich skóra miała barwę nieco ciemniejszą od skóry opalonych osób rasy białej. Obie miały ostre rysy, z wystającym kośćmi policzkowymi i kwadratowymi, mocno zarysowanymi policzkami. Miały takie same ciemne oczy, błyszczące dowcipem i inteligencją. Włosy Pancho były prawie całkiem białe - przycinała je krótko. Holly miała ciemne włosy, ostrzyżone zgodnie z najnowszą modą.

- Czy ten Eberly naprawdę jest głównym administratorem całego habitatu? – spytała Pancho, sięgając po jedną ze szklanek.

- Całych dziesięciu tysięcy – odparła Holly. – Wygrał demokratyczne wybory.

- Przecież on miał kontakty z tymi fanatykami, którzy próbowali cię zabić. Jak ty możesz...?

- To minęło, Panch. A on próbował ich powstrzymać, wiesz. Może trochę nieskutecznie, ale próbował.

- Chyba nie powinnam była walić go po pysku – rzekła Pancho, nieco nieśmiałym tonem.

Holly zachichotała.

- Ale miał minę!

Pancho odwzajemniła uśmiech i pociągnęła łyk drinka. Sok owocowy. Dobry. Susie nie stroniła od alkoholu i narkotyków. Pancho miała nadzieję, że z Holly było inaczej.

- Panch, dlaczego właściwie tu przyleciałaś? – Pancho zauważyła napięcie w głosie Holly, nagłą sztywność jej ciała.

- Żeby spędzić z tobą wakacje, rzecz jasna – odpowiedziała Pancho, starając się, by jej głos brzmiał ciepło i naturalnie. – Jesteś moją całą rodziną.

Holly usiłowała się rozluźnić.

- To znaczy, co zamierzasz tutaj robić? Habitat to nie kurort.

Uśmiech Pancho nieco zbladł.

- Siostrzyczko, posłuchaj. Jestem bogatą kobietą. Multimilionerką na emeryturze. Mam fajnego faceta i mogę sobie latać, gdzie chcę, po całym Układzie Słonecznym. Przyszło mi do głowy, że przylecę i zobaczę, co u ciebie.

- Wszystko gra.

- Nie chrzań, mała. Nie przyjechałam tu, żeby wtrącać się do twojego życia albo mówić ci, co masz robić. Jesteś dużą dziewczynką, Suz, i nigdy bym...

- Już nie mam na imię Susan – warknęła Holly. – Od lat.

Pancho skrzywiła się.

- Tak, wiem. Przepraszam. Wypsnęło mi się.

- I nadal martwisz się o mnie i Malcolma Eberly’ego? To możesz przestać. Bo to już skończone. A właściwie to nigdy się nie zaczęło.

- Mam nadzieję, po tym wszystkim, co ci zrobił.

- Nie on. Jego przyjaciele. Próbowali przejąć kontrolę nad habitatem. Przez chwilę było ciężko.

- Ale to już skończone?

- Jego przyjaciele zostali odesłani na Ziemię. Malcolm jest głównym administratorem w rządzie habitatu.

Pancho uniosła brwi.

- Myślałam, że profesor Wilmot.

- Już nie. Stworzyliśmy własną konstytucję i rząd, jak tylko dotarliśmy na orbitę Saturna.

- I Eberly wygrał wybory?

- Yhm.

- Ciekawe, czy zrobi jakąś aferę z tego powodu, że ode mnie oberwał.

Holly zastanowiła się przez sekundę, po czym potrząsnęła głową.

- Gdyby chciał, ochroniarze przymknęliby cię od razu, na miejscu.

- Tak sądzisz?

- Tak - na twarzy Holly znów pojawił się uśmiech. – Wie, że na to zasłużył.

Pancho odwzajemniła uśmiech.

- Znasz to stare powiedzonko o Węgrach?

- Jakie?

- Jeśli spotkasz Węgra na ulicy, kopnij go. On już będzie wiedział dlaczego.

Siostry roześmiały się, głośno i swobodnie. Potem jednak Holly znów spytała:

- Jak długo chcesz zostać?

- Jezu, mała, dopiero przyleciałam! Daj mi trochę czasu na rozpakowanie się, dobrze?

Holly zmarszczyła czoło.

- Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało, Panch. Tylko... ja już nie potrzebuję matkowania. Od trzech lat radzę sobie sama.

Pancho uśmiechnęła się do niej krzywo.

- I nie chcesz, żeby twoja nieznośna starsza siostra patrzyła ci przez ramię, co? Nie mogę mieć do ciebie o to pretensji.

Zmieniając nieco taktykę, Holly spytała:

- Kim jest ten facet, którego przywiozłaś?

- Jake Wanamaker? – uśmiech Pancho stał się nieco figlarny. – Były admirał marynarki Stanów Zjednoczonych. Dowodził operacjami wojskowymi dla Astro podczas walk w Pasie.

- Więc żyjesz z marynarzem?

- To mój ochroniarz.

Holly patrzyła na siostrę przez długą chwilę, po czym obie znów ryknęły śmiechem.

- Zjesz z nami dziś kolację? – spytała Pancho.

- Kosmicznie! I też kogoś przyprowadzę.

- Wspaniale! – odparła Pancho ze szczerym entuzjazmem. Może udało mi się trochę przełamać lody, pomyślała. Może wszystko jeszcze będzie dobrze między mną a Suz. I skarciła się: nie nazywaj jej tak. Ona nie ma już na imię Susan. To Holly. Patrząc w ciemne oczy siostry Pancho nadal jednak widziała tam bezradne dziecko, które wychowywała po śmierci rodziców. I pamiętała śmiertelny zastrzyk, który zabił Susan, kiedy lekarze tego odmówili.

Musiałam cię zabić, Susie, rzekła Pancho w duchu. Żebyś mogła się znów narodzić. I jesteś tu, żywa i zdrowa, dorosła, i tak podejrzliwa wobec swojej starszej siostry.

BAZA DANYCH: TYTAN

O Tytanie, największym księżycu Saturna i drugim pod względem wielkości księżycu w Układzie Słonecznym, nie wiadomo zbyt wiele.

Tytan ma średnicę 5150 km i jest większy od Merkurego, a tylko trochę mniejszy od największego satelity Jowisza, Ganimedesa. Tytan jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym, który posiada atmosferę inną niż szczątkowa. W rzeczywistości atmosfera Tytana jest o 50% gęstsza niż atmosfera ziemska na powierzchni.

Atmosfera składa się głównie z azotu, przesyconego węglowodorami: metanem, etanem i propanem, plus związki azotowo-węglowe jak cyjanowodór, dwucyjan i cyjanoacetylen. Promienie słoneczne padające na taką atmosferę dadzą taki sam efekt, jak w Los Angeles, Tokio czy Mexico City: smog fotochemiczny, powstający pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. Tytan to świat pokryty smogiem. Jego dominująca barwa, pomarańcz, bierze się właśnie ze smogu, otulającego Tytana i powodującego, że obserwacje trzeba prowadzić w podczerwieni, przebijającej się przez smog, a nie w świetle widzialnym, któremu się to nie udaje.

Ultrafiolet słoneczny wraz z wysokoenergetycznymi elektronami z potężnej magnetosfery pobliskiego Saturna, wywołują złożone reakcje chemiczne w gęstej atmosferze Tytana. Powstają polimery organiczne zwane tholinami, przedostają się do dolnych warstw atmosfery i w końcu opadają na powierzchnię księżyca: czarny śnieg.

Eksperymenty w ziemskich laboratoriach wykazały, że tholiny, rozpuszczane w wodzie, dają aminokwasy – podstawowe elementy budulcowe białek, na których oparte jest życie.

Tytan orbituje ponad milion kilometrów od Saturna, który z kolei leży dwukrotnie dalej od Słońca niż Jowisz i dziesięciokrotnie dalej niż Ziemia. Średnia temperatura powierzchni Tytana wynosi –183°C. Tytan jest zimny, za zimny, by znalazła się tam woda w stanie płynnym – z wyjątkiem regionów, gdzie mogła zostać chwilowo podgrzana przez wybuch wulkanu lub upadek meteorytu. Lub gdyby zmieszać ją z jakimś środkiem zapobiegającym zamarzaniu, jak amoniak lub pochodne etanu.

Gęstość Tytana nie dorównuje dwukrotnej gęstości wody, co oznacza, że musi się on składać głównie z lodu – zamarzniętej wody lub metanu, być może ma też niewielkie skaliste jądro pod grubym lodowym płaszczem.

Mimo niskiej temperatury Tytana, w atmosferze mogą się tworzyć małe kropelki etanu, które następnie opadają w postaci deszczu na zamarzniętą powierzchnię i zbierają się, tworząc jeziora czy nawet morza. Są tam całe strumienie etanu (lub etanu zmieszanego z wodą), żłobiące kanały w lodowym gruncie. Na powierzchni księżyca znajduje się kilka większych mórz z pokrytego węglowodorami ciekłego metanu.

Tytan obraca się wokół własnej osi w okresie nieco krótszym od szesnastu dni ziemskich, który to okres jest równy czasowi jednego obiegu wokół Saturna. Tytan jest więc „zablokowany” podczas obrotu i zawsze jest zwrócony do planety tą samą stroną, podobnie jak ziemski Księżyc. Mimo tej „blokady” Tytan kołysze się lekko na orbicie, a jego obroty są nieznacznie zakłócane przez najbliższych sąsiadów o większych rozmiarach, księżyce Rhea i Hyperion, z których każdy ma średnicę rzędu 1500 km. Tytan kołysze się lekko do przodu i do tyłu, orbitując wokół Saturna, i to niezgrabne kołysanie powoduje dziwne pływy węglowodorowych mórz.

Świat bogaty w węgiel, wodór i azot. Świat, gdzie z pokrytego smogiem nieba spadają krople etanu i przypominające sadzę płatki tholinów. Świat z rzekami i strumieniami z etanu i wymieszanej z etanem wody. I morzami z metanu. Choć to bardzo zimny świat, najwcześniejsze sondy z dalekiej Ziemi znalazły na powierzchni Tytana prymitywne formy zimnolubnych mikroorganizmów. Czy może tam istnieć bardziej złożona biosfera, może pod powierzchnią gruntu?

Duże fragmenty powierzchni Tytana pokrywa jakaś ciemna materia. Wczesne sondy wykazały, że to substancja bogata w związki węgla. Pola zamarzniętej ropy naftowej? Płaty zestalonych węglowodorów? Mokradła czarnych, tholinowych zasp na gruncie tak zimnym, że nie mogą stopnieć?

Czy coś zupełnie innego?

24 GRUDNIA 2095: PRZYJĘCIE WIGILIJNE

Edoaurd Urbain uśmiechnął się niepewnie wymieniając uściski dłoni ze wszystkimi członkami zespołu naukowego i inżynierskiego. Gdy tylko wkroczył do audytorium, ustawili się w kolejkę, jak poddani, którzy z kapeluszami w dłoniach czekali na bożonarodzeniowe błogosławieństwo swojego pana i władcy.

Jean-Marie, stojąca obok niego, uśmiechała się wdzięcznie i wymieniała kilka słów z każdym, kogo jej przedstawiono. Cudowna jest, pomyślał Urbain, ściskając kolejne dłonie. Jest jedyna w swoim rodzaju, urocza, ciepła i kochająca. Byłbym bez niej niczym. Miał wrażenie, że kolejka nigdy się nie skończy i usilnie próbował znaleźć coś sensownego do powiedzenia, coś innego niż „Wesołych Świąt”.

Wreszcie było po wszystkim. Urbain potarł ścierpniętą dłoń i rozejrzał się wokół. Dwieście osób, pomyślał. A dokładniej, sto dziewięćdziesiąt cztery. Niby niewiele osób potrzeba do prowadzenia badań na Saturnie, do badania jego pierścieni, ale kiedy trzeba się przywitać z każdym z nich indywidualnie, nagle odnosi się wrażenie, że to wielka liczba.

Nadia Wunderly była jedną z ostatnich osób, z którymi musiał przywitać się Urbain. Wunderly była zawsze autsajderem wśród naukowców i Urbain traktował ją z mieszaniną niepokoju i – właśnie tak – zazdrości. Odmówiła wykonania jego polecenia i dołączenia do zespołu badającego Tytana. Skupiła się wyłącznie na pierścieniach Saturna. I odkryła żywe organizmy w bryłkach lodu. Wielkie odkrycie, jeśli tylko uda się je potwierdzić. Wexler i jej pachołkowie z MKU najwyraźniej mieli jakieś wątpliwości.

A teraz Wunderly opuściła kolejkę i podeszła na prowizorycznego baru, który ustawiono wzdłuż sceny w audytorium. Była młodą kobietą, nie miała jeszcze trzydziestu lat, i miała ładną twarz w kształcie serca. Urbain pomyślał, że byłaby jeszcze ładniejsza, gdyby przestała farbować włosy na czerwono i pozwoliła im trochę odrosnąć, zamiast wycinać sobie jakieś dziwaczne kosmyki; jej fryzura wyglądała jak nabijana gwoździami średniowieczna maczuga. Miała na sobie, jak zwykle, ciemną bluzę i spodnie, i całe szczęście: była bowiem za pulchna, jak na jego gust. Miała obfite kształty, ale też była ciężko zbudowana, potężna w pasie, z umięśnionymi rękami i nogami.

Odruchowo porównał ją z żoną. Jean-Marie była szczupła i elegancka i prędzej popełniłaby samobójstwo, niż osiągnęła taką nadwagę.

Wunderly także przyglądała się Jean-Marie Urbain. Smukła jak trzcina, pomyślała. Jedna z tych szczęściar, które spalały kalorie szybciej niż je łykały. Pewnie nigdy w życiu nie musiała stosować diety. Może nosić te wszystkie sukienki z falbankami i wygląda w nich świetnie. Ja bym w czymś takim wyglądała jak hipopotam w spódniczce baletnicy.

Ale wszystko się zmienia, powiedziała sobie Wunderly. Zrzuciłam pięć kilo przez ostatnie dwa tygodnie, a zrzucę jeszcze ze trzy przed sylwestrem. To prawdziwa próba.

Jeden z mężczyzn za barem podsunął jej kubek z ponczem. Wunderly już po niego sięgała, ale cofnęła rękę i poprosiła o wodę mineralną.

Facet – jeden z techników, którzy pracowali z inżynierami przy Tytanie Alfa – uśmiechnął się do niej.

- Jedna szklanka prawdziwej wody z odzysku, dzięki uprzejmości naszego działu odzyskiwania odpadów.

Wunderly odwzajemniła uśmiech.

- Nie boję się.

Znów się uśmiechnął.

- Ho, ho, to wszystkiego najlepszego, Nadio.

- Nawzajem – odparła i odeszła od baru, prosto w kotłujący się tłum.

Z głośników sączyły się słodkie świąteczne melodyjki. Wunderly zrobiło się smutno. Wesołych Świąt. Jasne. Miliard kilometrów od domu. Cóż, przynajmniej mogę wrócić do domu, kiedy skończę tu pracę. Większość tych leni w habitacie nie.

I wtedy go zobaczyła: stał samotnie w rogu, gdzie scena łączyła się z boczną ścianą audytorium. Usztywniła ramiona jak żołnierz w bitwie, przepchnęła się przez tłum ciągnący do baru i ruszyła w stronę celu.

Da’ud Habib był szefem grupy programistów. Nie przypominał innych komputerowych dziwaków, niechlujnych i wymiętych. Miał na sobie świeżo wyprasowaną czerwoną sportową koszulę wyłożoną na spodnie. Sandały na bosych stopach. Jest nawet przystojny, pomyślała Wunderly. Miał małą, ciemną bródkę, którą starannie przystrzygał tuż przy szczęce i ciemne, głębokie, brązowe oczy. Był jednak typem milczącego samotnika. Wiedziała, że jest arabskiego pochodzenia; sprawdziła w jego aktach. Urodził się i wychował w Vancouver, w muzułmańskim środowisku, ale był raczej Kanadyjczykiem. Taką przynajmniej miała nadzieję.

- Cześć – odezwała się, podchodząc blisko.

Zrobił zdumioną minę.

- Cześć.

- Jestem Nadia Wunderly.

- Wiem. To ty znalazłaś te małe stworzonka.

Nadia zaprezentowała swój najpiękniejszy uśmiech.

- Tak, ja. Nazywają mnie władcą pierścieni.

Odwzajemnił uśmiech niepewnie.

- Chyba powinno być „władczynią”.

- Licentia poetica.

- Ach. Rozumiem.

- Czy mogę życzyć ci Wesołych Świąt?

- Oczywiście. Nie jestem antychrześcijański. Zawsze lubiłem Boże Narodzenie. Zakupy, muzyka, te rzeczy.

Wunderly pociągnęła łyk wody. Habib pił coś z bąbelkami. Pewnie jakiś napój bezalkoholowy.

- Ty jesteś Da’ud Habib, nie?

- Och, przepraszam, powinienem był się przedstawić.

- Nie ma sprawy. Jesteś szefem grupy programistów, nie?

- Władca świrów, tak.

Roześmiała się głośno, a on razem z nią.

- Jutro wielki dzień – rzekła, próbując nakierować rozmowę na pożądane tory.

Habib znów skinął głową.

- Prezent Urbaina dla samego siebie.

Wzięła oddech, jakby skakała na głęboką wodę.

- Za tydzień przyjęcie sylwestrowe.

- Tak? Aha, pewnie tak.

- Idziesz?

Wyglądał, jakby go wystraszyła tym pytaniem. Cofnął się o krok.

- Ja? Nie zastanawiałem się nad tym.

Wunderly słyszała, jak puls bije jej w skroniach. Podeszła bliżej.

- A może chciałbyś iść ze mną? Jeszcze się z nikim nie umówiłam i pomyślałam, że może poszlibyśmy razem.

Uniósł brwi, a Nadia wstrzymała oddech.

- Razem?

Taka myśl była dla niego najwyraźniej czymś nowym, czymś, o czym sam by nie pomyślał.

Proszę, nie zmuszaj mnie, żebym błagała, jęknęła w duchu.

Chyba zrozumiał albo dostrzegł coś w jej oczach.

- Czemu nie? Pewnie tak. Nie planowałem wyjścia... – rozjaśnił się wreszcie i znów uśmiechnął, tym razem szeroko. – Czemu nie? Chętnie się z tobą wybiorę.

Wunderly o mało nie roześmiała się ze szczęścia, ale powstrzymała się i rzekła tylko:

- Świetnie! Zatem jesteśmy umówieni.