Mroczny Pokój #3

Ilcaster przysiadł przy stosie papierów i klęczał przy nim z brodą opartą na dłoni, kiedy starzec opowiadał. Obaj słyszeli przytłumione bębnienie deszczu o szyby. Wicher na zewnątrz dął wściekle, a wśród jego wycia słychać było od czasu do czasu syk i trzask gradu. Jakby same niebiosa przypuściły atak na bibliotekę. Ale ci, którzy znajdowali się w środku, byli tak zajęci - jeden opowiadaniem, a drugi słuchaniem - że nie zwracali żadnej uwagi na dźwięki toczonej na zewnątrz bitwy.

- Myślę, że Gerrard musiał być naprawdę mądry - zauważył chłopiec. - Użyć dwóch artefaktów naraz. No i zrobił z aborothem to samo, co kiedyś Vuel zrobił z Karnem.

Bibliotekarz skinął głową.

- Tak. Może to właśnie w tym wydarzeniu Gerrard szukał inspiracji. A może rzeczywiście miał jakiś talent do posługiwania się Dziedzictwem, jakaś część jego umysłu wiedziała, w jaki sposób dopasować poszczególne części, by otrzymać moc większą, niż miała każda z nich z osobna.

Ilcaster przytaknął.

- Tak, z pewnością tak było. Musiało tak być - w końcu to on był spadkobiercą Dziedzictwa. - Wyprostował nogi, przeciągnął się i ułożył wygodnie na podłodze. Patrzącemu na niego starcowi przyszedł do głowy kociak, który układa się u stóp swego pana.

- Teraz więc, kiedy mieli na pokładzie Mirri, czy Weatherlight był gotowy, by ruszyć do Rath i uratować kapitana? - zapytał Ilcaster.

- Nie. Mirri była gotowa, by przyłączyć się do załogi, ale brakowało jej umiejętności magicznych, by manipulować kryształem, który miał pozwolić im na podróż do Rath. Gerrard zwrócił się do Hanny, nawigatora statku, ale ona również nie potrafiła posługiwać się potrzebną magią. Potrzebowali więc czarownika. Ojciec Hanny, Barrin

Starzec przerwał.

- Czyżby twój słuch nie działał za dobrze, chłopcze? - zapytał głośno.

Ilcaster drgnął i upuścił kawałek pergaminu, któremu się wcześniej uważnie przyglądał.

- Przepraszam, mistrzu - powiedział. - Zastanawiałem się właśnie czy to plan statku?

Starzec podniósł kartkę i rozprostował ją w świetle świecy.

- Istotnie - mruknął. - Nie ruszaj tą świecą. Poplamisz go woskiem. Światła tu dosyć, nawet dla moich starych oczu. Patrz.

Dwie głowy pochyliły się zgodnie nad planem - jedna ciemna i o kręconych włosach, a druga siwa, przez której włosy przezierała tu i ówdzie łysina.

- Patrz - powiedział bibliotekarz. Jego palce zaczęły tańczyć po kartce, dotykały, pokazywały, niemal uderzały. - To pokład główny. Zauważ, że żagle odchylone są za rufę. Mostek jest mniej więcej w dwóch trzecich długości pokładu, a w dziobie statku umieszczono kabiny. Wzdłuż kadłuba umieszczono specjalne bolce potrzebne przy lądowaniu, by statek po dotknięciu ziemi nie przewrócił się. Tu jest stanowisko pilota, a tutaj - na chwilę jego palce zamarły - tutaj umieszczono kryształ.

Ilcaster skinął głową.

- Rozumiem. I dlatego potrzebowali ojca Hanny.

Bibliotekarz zaprzeczył ruchem głowy.

- Barrin mógłby im pomóc, tak powiedziała im Hanna. Ale ona sama nie chciała zbliżać się do niego, bowiem od wielu lat była między nimi uraza.

- To bardzo smutne. Dlaczego ojciec i córka mieliby się kłócić?

- Cóż, Barrin był czarownikiem, a Hanna poświęciła dużą część swych studiów artefaktom. Była zdania, że artefakty były o wiele bardziej prawdziwą sztuką niż magia czarowników. Ona sama w pewnym stopniu władała magią. Kłócili się z ojcem przez wiele lat, ale żadnemu z nich nie udało się przekonać drugiego.

Ilcaster zamyślił się.

- Nigdy nie słyszałem o Tolarii - powiedział. - Nie widziałem jej też nigdy na żadnej mapie. Gdzie?

- Nie znajdziesz jej na mapach Dominarii - przerwał mu bibliotekarz. Właściwie to było na niej bardzo niewielu ludzi, bo droga do wyspy jest najeżona niebezpieczeństwami. Niektórzy mówią, że w minionych wiekach, niezliczone lata temu, wydarzyła się tam wielka katastrofa. Wielu o niej mówiło, ale wszyscy jej unikali. Hanna znała jednak do niej drogę, a Gerrard przekonał ją, że bez czarownika skazani są na przegraną, zanim jeszcze wyruszyli. Z ociąganiem zgodziła się poprowadzić Weatherlight na wyspę.

- Barrin przyłączył się do drużyny?

- Cóż, nie - powiedział mistrz marszcząc z namysłem brwi. - Wydarzenia potoczyły się innym torem, niż przewidywali Hanna i Gerrard.