Pierwszy zbiór opowiadań o Lokim na służbie aniołów został przyjęty u nas w kraju na różne sposoby. Większość osób skłonna była do ciepłych słów i umiarkowanych pochlebstw, ale pojawiły się także krytyczne głosy wytykające zarówno braki fabularne, jak i niezbyt wysokie umiejętności pisarskie autora. Ja sam należałem do pierwszej z tych grup, będąc całkiem zadowolonym z lektury „Kłamcy”, choć jednocześnie świadom jego wad. Niezależnie jednak od tego, która z grup miała rację, przygody Lokiego zyskały sporą popularność, o czym świadczy chociażby nominacja do Zajdla za opowiadanie „Cicha noc”. Jakub Ćwiek zachęcony sukcesem przystąpił do dalszej pracy i rezultatem jest drugi zbiór opowiadań pod tytułem „Kłamca 2. Bóg marnotrawny”.

Na zbiór składa się sześć opowiadań. Są ze sobą w mniejszym lub większym stopniu powiązane (może oprócz pierwszego), i to nie tylko za sprawą głównego bohatera. Ćwiek wprowadza szereg nowych wątków, które się zazębiają i przeplatają w poszczególnych utworach. Widać, że zbiór został od razu pomyślany jako całość, a nie składa się z osobnych opowiadań pisanych np. do pism. Powiedziałbym nawet, że widać tutaj zaczątki powieści typowej ostatnio dla polskich (szczególnie tych młodych, świeżo po debiucie) autorów – czyli de facto serii historyjek, które później zostają ze sobą połączone w całość. Całe szczęście Ćwiek powstrzymał się przed tą pokusą i wydał po prostu zbiór opowiadań.

Czekając na „Boga marnotrawnego” spodziewałem się, że autor będzie kontynuował wątki z pierwszego tomu, ale zostałem zaskoczony. W najnowszej książce Ćwieka nie ma praktycznie nic o ciążącej nad Lokim klątwie. Co prawda poznajemy (nawet dwukrotnie) tajemnicę anielich piór, którymi opłacany jest główny bohater, ale główne skrzypce grają nowo wprowadzone wątki. Najważniejszą zmianą w życiu Lokiego jest Jenny – ludzka podopieczna archanioła Michała, do której Kłamca zapałał gorącym i, co ważne, odwzajemnionym uczuciem. Podczas swoich przygód tytułowy bohater zdobywa także dwóch pomocników, Bartolomew Andrew Chusa oraz Eliota Rosa, którzy zgłębili wszelkie tajniki szlachetnych trunków oraz sztuki miłosnej. Jak łatwo się domyśleć, taka ekipa może naprawdę nieźle narozrabiać, co też oczywiście ma miejsce. Widać, że Ćwiek lubi swoje nowe postacie niemal w tym samym stopniu co Lokiego, więc nie daje im zrobić krzywdy... no, może najwyżej lekko ich poturbuje.

Opowiadania prezentują podobny poziom, żadne z nich w zasadzie się nie wybija, ale na wyróżnienie w moich oczach zasłużyły dwa z nich. Pierwsze w zbiorze, pod tytułem „Okazja”, to krótka opowieść, w której główną rolę gra nie Loki, ale jego obdarzony świadomością miś Kłamczuch. Muszę przyznać, że koncepcja świadomej przytulanki bardzo przypadła mi do gustu i mam nadzieję, że autor nadal będzie ten pomysł wykorzystywał. Drugi utwór to „Odległość anioła”, który to wydaje się punktem węzłowym dla całego zbioru. Oprócz interesującej akcji poruszone jest tu kilka elementów, które będą odgrywać znaczącą rolę dla dalszego rozwoju fabuły. Niemniej jednak trochę zabrakło mi przysłowiowego uderzenia z grubej rury – co przydałoby się szczególnie na zakończenie zbiorku, by podtrzymać zainteresowanie czytelnika serią. Widać jednak, że „Kłamca 2” spełnia rolę łącznika między debiutanckim zbiorem a planowanymi dwoma powieściami. Autor szykuje grunt pod nowe wydarzenia i zapewne z tego powodu nie mógł wprowadzić zbyt wielu zwrotów akcji.

Ćwiek posługuje się prostym, niewyszukanym językiem, co część osób poczytuje mu za wadę. Ja jednak tak nie uważam. Postać Lokiego i jego przygody są głęboko osadzone w popkulturze. W opowiadaniach pełno jest aluzji do rzeczywistych postaci, książek czy filmów. Niektóre z odwołań są banalnie proste, inne zapewne wyłapią tylko nieliczni. Niemniej jednak uważam, że mało realistyczne byłoby posługiwanie się literacką, wyszukaną polszczyzną przy tematach, jakie opisuje Ćwiek. Styl jest dopasowany do treści i dla mnie nie jest to wada.

Czy „Kłamca 2” jest wart lektury? Przypuszczam, że w takim samym stopniu jak zbiorek go poprzedzający. Nie prezentuje on nowej jakości, raczej powtarza wszystkie cechy wcześniejszej pozycji. Można by się długo rozwodzić nad uproszczeniami psychologicznymi, prostym stylem, naiwnymi rozwiązaniami fabularnymi, ale nie o to w tej książce chodzi. Jest to pozycja dla osób ceniących przede wszystkim prostą, niewyszukaną rozrywkę, z dużą dozą humoru. Osoby, które zraziły się do „Kłamcy”, po jego kontynuacje już zapewne nie sięgną, ale cała reszta nie powinna być zawiedziona, bo to nadal jest kawał dobrej zabawy. Ja w każdym razie byłem ukontentowany i z przyjemnością przeczytam dalsze przygody Lokiego.