– Papa-Mike, tu X-Ray Jeden, czy mnie słyszysz?

Radar komandora podporucznika Colina MacIntyre’a zapiszczał cicho, gdy akcelerator masy typu Copernicus cisnął kolejnych kilka ton księżycowych skał w stronę statków przechwytujących habitatu Eden Trzy. Obserwował ich ślad na radarze, ciesząc się samotnym lotem i czekając na odpowiedź drugiego punktu kontrolnego na Tierieszkowej.

– X-Ray Jeden, tu Papa-Mike – potwierdził głęboki głos. – Kontynuuj.

– Papa-Mike, tu X-Ray Jeden. Wejście na orbitę zakończone. Stąd wygląda to dobrze. Over.

– Potwierdzam, X-Ray Jeden. Chcesz wcześniej zrobić parę kółek na orbicie?

– Nie, Papa-Mike. Przecież chodzi o to, że mam to zrobić sam, prawda?

– Zrozumiano, X-Ray Jeden.

– No to do roboty. Mam zielone światło, Pasha. Potwierdzasz?

– Potwierdzam, X-Ray Jeden. Widzimy, że zbliżasz się do krańca naszego zasięgu, Colin. Za dwadzieścia sekund stracimy kontakt. Możesz zaczynać ćwiczenie.

– Papa-Mike, X-Ray Jeden potwierdza. Do zobaczenia za chwilę.

– Roger, X-Ray Jeden. I tak ty stawiasz.

– Jak cholera – roześmiał się MacIntyre. Nie wiadomo, co mógłby odpowiedzieć Papa Mike, gdyż łączność została odcięta, gdy X-Ray Jeden zniknął za horyzontem Księżyca.

MacIntyre wyjątkowo starannie przejrzał listę rzeczy do sprawdzenia. Planujący tę misję musieli bardzo się napracować, aby wybrać orbitę, która byłaby z dala od ruchu po widzialnej stronie Księżyca i jednocześnie zajmowała niezbadaną część powierzchni. Po ciemnej stronie było zaledwie kilka obserwatoriów i stacje radiowe dalekiego zasięgu. Jak się okazało, wyznaczona trasa, łącząca dziewiczy teren z bliską orbitą, która była niezbędna dla przyrządów badawczych, jednocześnie utrzymywała go z dala od reszty świata, co w dzisiejszych czasach było czymś niezwykłym nawet dla astronautów.

Skończył sprawdzanie listy i aktywował przyrządy, po czym usiadł i zaczął nucić, bębniąc palcami w oparcie swojego fotela antyprzeciążeniowego, a tymczasem komputer pokładowy przeliczał programy misji. Zawsze mógł się trafić jakiś błąd, a kiedy już się zdarzył, niewiele mógł zdziałać. Był pilotem, i choć doskonale znał elektroniczne wnętrzności swojego pojazdu rozpoznawczego beagle trzy, miał tylko mgliste pojęcie, jak działa ten zestaw instrumentów.

Poziom rozwoju technologicznego siedemdziesiąt lat po Armstrongu był tak wysoki, że każdy specjalista postawiony wobec problemu wykraczającego poza jego dziedzinę był bezradny jak dziecko. Naukowcom z zespołu nauk geologicznych w Centrum Sheperd udało się stworzyć generację wyjątkowo skomplikowanych guzików i dźwigni. „Rezonans grawitoniczny” to wspaniałe określenie... ale MacIntyre często żałował, że nie wie, co tak naprawdę oznacza, choć nie na tyle, by spędzić następnych sześć czy osiem lat na zdobywaniu dodatkowego stopnia naukowego, więc zadowolił się zrozumieniem, co ten „planetarny proktoskop” (jak ochrzcił go jakiś anonimowy dowcipniś) robi, a nie jak to robi.

Silniki manewrowe pchnęły jego beagle’a dokładnie na określony kurs. MacIntyre popatrzył na odczyty. To przynajmniej rozumiał. I bardzo dobrze, ponieważ został kandydatem na pierwszego pilota rozpoznawczego do misji „Prometeusz” i...

Nagle przerwał nucenie i zmarszczył brwi. Coś dziwnego. Usterka?

Nacisnął kilka klawiszy i jeszcze bardziej zmarszczył brwi. Według diagnostyki wszystko działało idealnie, lecz cokolwiek można by powiedzieć o Księżycu, na pewno nie jest w środku wydrążony.

Potarł swój wydatny nos, czekając, aż na ekranach pojawią się dane. Stojąca obok drukarka zaszumiała i wypluła graficzne odzwierciedlenie gołych liczb. Znów potarł nos. Według tych informacji na dole pracował jakiś wyjątkowo aktywny kret. Wyglądało to tak, jakby pod osiemdziesięcioma kilometrami solidnej księżycowej skały znajdował się rozległy labirynt tuneli, przejść i Bóg wie czego jeszcze!

Zaklął pod nosem. Nie minął jeszcze rok od początku misji i oto jeden z podstawowych instrumentów mierniczych – i to projektu NASA! – postanowił zwariować. Lecz podczas testów w atmosferze nad Nevadą i Syberią wszystko szło dobrze, więc co się teraz stało?

Nagle poderwał go alarm zbliżeniowy. A niech to! Jest tu całkiem sam, więc co to może być?!

„To coś” okazało się migającą na ekranie radaru plamką; była mniej niż sto kilometrów za rufą i szybko się zbliżała. Jak coś tak wielkiego mogło tak bardzo się zbliżyć, zanim radar go wychwycił? Według instrumentów było wielkości przynajmniej starych dopalaczy Saturn V!

Szczęka mu opadła, gdy pojazd wykonał natychmiastowy zwrot o dziewięćdziesiąt stopni. Najwyraźniej nie dotyczyły go prawa dynamiki! Co gorsza, manewrował tak, by dostać się na jego orbitę. Potem obcy pojazd zwolnił, aby się z nim zrównać.

Opanowanie było jedną z cech Colina MacIntyre’a, dla których wybrano go do załogi pierwszej wspólnej radziecko-amerykańskiej misji międzygwiezdnej, lecz nawet jemu zjeżyły się włosy na karku, gdy jego pojazd nagle się zatrząsł. Było to tak, jakby nagle coś dotknęło pancerza beagle’a – coś na tyle masywnego, że wstrząsnęło ważącym setki ton, odpornym na wejście w atmosferę pojazdem kosmicznym o zmiennej geometrii.

Ta myśl wyrwała go z zaskoczenia. Nieważne, co to jest, ale skoro nikt go o tym nie uprzedził, to znaczy, że nie jest to ani własność Amerykanów, ani Rosjan. Jego ręce same wyciągnęły się do konsoli manewrowej, aby uruchomić silniki manewrowe. Beagle zatrząsł się, ale nie ruszył z miejsca. Po twarzy MacIntyre’a spłynął zimny pot; lecieli dalej po swojej orbicie, na niezmienionej wysokości. To nie mogło się zdarzyć... ale przecież to wszystko nie powinno się zdarzyć, prawda?

Nacisnął kilka innych klawiszy. Typ beagle dysponował olbrzymią masą manewrową – był przystosowany do długich tras, a przed odlotem zatankował na rosyjskiej platformie Gagarina – więc gdy ożyły główne silniki, statek aż się zatrząsł.

Pełen ciąg powinien wcisnąć go w fotel i posłać statek do przodu, a tymczasem skutek był taki sam, jak po uruchomieniu silników manewrowych: pojazd tylko się zakołysał. Wreszcie beagle zaczął się ruszać... lecz nie oddalał się od obcego, tylko sunął ku niemu!

Umysł Colina zaczął pracować pełną parą. Jedynym rozsądnym wyjaśnieniem jest to, że obcy pojazd chwycił go jakimś... promieniem ściągającym, a to by znaczyło, że ten punkcik na radarze nie jest wytworem żadnej ziemskiej technologii. Nie mełł już takich słów, jak „niemożliwe” czy „niewiarygodne”, bo aż nazbyt wyraźnie widział, że to jest możliwe. Jakiś trudny do wyobrażenia kaprys losu sprawił, że Ktoś Inny pojawił się właśnie wtedy, gdy Ludzkość zamierzała sięgnąć do gwiazd.

Niezależnie od tego, kim Oni są, nie mógł uwierzyć, że przypadkowo pokazali się właśnie teraz, kiedy był po ciemnej stronie i miał odciętą łączność. Najwyraźniej czekali na niego albo kogoś takiego jak on, musieli więc od jakiegoś czasu obserwować Ziemię. A jeśli tak było, mieli czas, aby jakoś zaznaczyć swoją obecność... i nasłuchiwać ziemskich sygnałów komunikacyjnych. Najprawdopodobniej wiedzieli, jak nawiązać z nim kontakt, lecz postanowili tego nie robić. Zapowiadało to wiele różnych rzeczy, a żadna z nich nie była specjalnie miła. Najważniejsza była taka, że zamierzają zabrać go wraz z beaglem i całą resztą. Ale Colin MacIntyre nie zamierzał im na to pozwolić, jeśli tylko będzie miał w tej sprawie coś do powiedzenia.

Przez głowę przelatywały mu szczegółowe instrukcje misji „Prometeusz”, zwłaszcza zalecenia powstrzymania się od pierwszego kontaktu. Jednak czym innym jest powstrzymać się od pościgu za obcymi, na których się przypadkiem natknęło, a czym innym sytuacja, gdy spadają na ciebie i zaczynają cię ciągnąć niczym schwytaną rybę!

Uniósł plastikową osłonę panelu kontroli ognia. Wielokrotnie wyrażano sprzeciw wobec uzbrajania „pokojowych” sond międzygwiezdnych, lecz na szczęście wojskowi, którzy dostarczali większości pilotów, mieli w tej sprawie ostatnie słowo; teraz, gdy systemu obrony ożyły, MacIntyre podziękował im po cichu, że to misja szkoleniowa z pełnym wyposażeniem. Przekazał dane namierzające z radaru i już sięgał do przycisku strzału, lecz nagle się zatrzymał. Nie próbowali się z nim porozumieć, a on także tego nie zrobił.

– Nieznany pojazd, tu NASA Papa-Mike X-Ray Jeden – powiedział ochrypłym głosem do radia. – Uwolnijcie mój statek i oddalcie się.

Nie nadeszła żadna odpowiedź. Popatrzył na punkcik na radarze.

– Uwolnijcie mój statek albo otworzę ogień!

Nadal nie było żadnej odpowiedzi. Zacisnął wargi. Dobrze. Skoro te żałosne dranie nie chcą nawet rozmawiać...

Z beagle’a wystrzeliły trzy małe, lecz potężne pociski. Nie były to pociski atomowe, lecz każdy z nich był wyposażony w trzystukilową głowicę, a do tego miały idealny namiar. Colin śledził ich lot na radarze.

Nic się nie stało.

Komandor MacIntyre opadł na swój fotel. Pociski nie zostały oszukane przez systemy zagłuszające ani nie wybuchły przed osiągnięciem celu. Po prostu... zniknęły, a płynące z tego wnioski były niepokojące. Bardzo niepokojące.

Wyłączył silniki. Nie było powodu, by tracić paliwo, zresztą zaraz razem z porywaczem wejdą w zasięg łączności Heinleina.

Usiłował sobie przypomnieć, czy obecnie w powietrzu są też inne beagle. Sądząc po swojej własnej porażce, należałoby się spodziewać, że one również nie odniosą zwycięstwa nad Kimkolwiek-By-Oni-Byli, zwłaszcza że żaden z pozostałych przebywających w pobliżu statków nie był uzbrojony. Przypuszczał, że na Tierieszkowej jest Wład Czernikow, lecz plany lotów członków misji tak często się zmieniały, że trudno było za nimi nadążyć.

Jego beagle nadal zbliżał się do intruza, potem zaczął powoli obracać się do niego dziobem. Komandor rozsiadł się wygodnie i popatrzył przez iluminator. Powinien coś zobaczyć...

Tak, byli tam. Czuł się bardzo rozczarowany. Tak naprawdę nie wiedział, czego powinien się spodziewać, lecz ten płaski, gładki, zaokrąglony na krańcach cylinder nie był tym, czego oczekiwał. W tym momencie był jakiś kilometr od niego. Poza tym, że był to najwyraźniej wytwór czyichś rąk, wydawał się zaskakująco mało dramatyczny. Nie widać było żadnych silników, klap, otworów, systemów łączności... Tylko gładki, odbijający światło metal; przynajmniej sądził, że to metal.

Sprawdził swój chronometr; łączność mogła w każdej chwili wrócić. Jego usta rozciągnęły się w pozbawionym radości uśmiechu na myśl, jak baza Heinlein zareaguje, gdy zobaczy na swoim radarze taką parę. To będzie...

Zatrzymali się. Tak po prostu, bez żadnego widocznego zwalniania.

Przez chwilę gapił się na intruza z niedowierzaniem. Uświadomił sobie bowiem, że cylinder nie porusza się względem powierzchni Księżyca, nie wznosi się ani nie opada. Fakt, że intruz mógł to robić, był znacznie bardziej przerażający niż to wszystko, czego do tej pory doświadczył. Przerażenie pogłębiała jeszcze znajomość własnego kokpitu, dlatego komandor zacisnął dłonie na oparciu fotela, walcząc z irracjonalnym przekonaniem, że musi zaraz spaść.

Wtedy obcy znowu zaczęli się poruszać, tą samą drogą, którą przybyli, z niemożliwą do opisania szybkością, a do tego zupełnie bez wrażenia przyspieszenia. Położenie beagle’a względem cylindra znów się zmieniło; teraz leciał za nim, a zaokrąglony koniec znajdował się jakieś kilkaset metrów od jego własnych silników. W dole widać było rozmytą powierzchnię Księżyca.

Nagle beagle i jego porywacz zniżyli lot, kierując się w stronę niedużego krateru. Palce stóp Colina podkurczyły się, a dłonie bezskutecznie usiłowały się oderwać od oparcia fotela. Uporczywie zmagał się z paniką, nie chcąc się jej poddać, lecz kiedy krater nagle się otworzył, z jego ust wyrwało się westchnienie ulgi.

Cylinder zwolnił do szybkości kilkuset kilometrów na godzinę, a MacIntyre poczuł zbliżające się objawy katatonii, lecz coś kazało mu z nią walczyć równie zaciekle, jak wcześniej zmagał się z paniką. Cokolwiek go złapało, nie chce, na miłość boską, aby go znaleźli zwiniętego w kłębek i zaślinionego!

Lecieli ogromnym tunelem o średnicy ponad dwustu metrów, oświetlonym migoczącym pasem świateł. Kamienne ściany dziwnie błyszczały, jakby kamień był gładko wypolerowany. Potem przecisnęli się przez wielowarstwowy właz, tak wielki, że mogłyby nim lecieć obok siebie dwa transportowce, i nagle tunel stał się metalowy. Przypominał brąz i ciągnął się tak daleko, że nawet jego potężny wylot miał wielkość świecącej kropki.

Ich szybkość nadal malała; mijali dziesiątki włazów, które były tak wielkie, jak ten, którym wlecieli do tej niewiarygodnej metalowej gardzieli. Umysł komandora kurczył się na samą myśl o wielkości tej konstrukcji, lecz zachował dość równowagi, by przeprosić w duchu projektantów proktoskopu.

Nagle jeden z włazów odskoczył z szybkością atakującego węża. Ten, kto kierował ich lotem, zmusił ich do skrętu, przeprowadził elegancko przez otwór i bez problemów posadził na posadzce wykonanej z tego samego, podobnego do brązu stopu.

Byli w słabo oświetlonej metalowej jaskini, szerokiej może na kilometr, w której stały równo zaparkowane identyczne cylindry. Colin wyjrzał przez okienko, żałując, że na liście uzbrojenia beagle’a nie ma osobistej broni. Choć po zniknięciu rakiet nie sądził, by coś to dało, można by jednak spróbować.

Oblizał nerwowo wargi. Ogromny rozmiar budowli wykluczał możliwość, że przybysze dopiero niedawno odkryli Układ Słoneczny, ale jak to zrobili, skoro nikt tego nie zauważył?

A potem ożyło radio.

– Dobry wieczór, komandorze MacIntyre – powiedział łagodnie głęboki, spokojny głos. – Proszę wybaczyć, że przybył pan tutaj w tak niekonwencjonalny sposób, lecz nie miałem innego wyboru. Obawiam się, że pan również.

– K...kim jesteś? – spytał nieco ochryple MacIntyre, po czym znowu przełknął ślinę. – Czego ode mnie chcesz? – dodał już wyraźniej.

– Obawiam się, że odpowiedź na te pytania będzie nieco skomplikowana – odparł głos z niezmąconym spokojem. – Może mnie pan nazywać Dahak, komandorze.