NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Bordage, Pierre - "Paryż. Lewy brzeg"

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)

Ukazały się

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)


 Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)

 Kingfisher, T. - "Cierń"

 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Maas, Sarah J. - "Dom płomienia i cienia"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

Linki

Szyller, Donat - "Martwe dziwki idą do nieba"
Wydawnictwo: SuperNOWA
Data wydania: Wrzesień 2006
ISBN: 83-7054-187-9
Oprawa: miękka
Liczba stron: 292
miejce wydania: Warszawa



Szyller, Donat - "Martwe dziwki idą do nieba"

Staremu Puchaczowi jeszcze czasem się to śniło. Ciemna uliczka gdzieś na tyłach kina Paradiso. Brzęczenie przepalonej żarówki w jedynej latarni. Szeroko rozrzucone nogi w czarnych kabaretkach. Martwe oczy Wenus Dwa Palce, najbardziej znanej prostytutki z Kasyna Bachusa. Krew. Masa krwi.
- Podoba ci się, skarbie? - Pytanie padające z zaślinionych ust. Przerażająco jasne, błękitne oczy patrzące z kpiną.
Wtedy Stary Puchacz zazwyczaj się budzi. I stara się sobie wytłumaczyć, że facet, który krwawo zapisał się w pamięci Miasta, nie żyje od dwudziestu lat, że został podziurawiony policyjnymi kulami w Zatoce Świń.


I
Bobo pracował w dziale miejskim. Dział miejski był częścią redakcji “Czytadła o Poranku”, jednego ze szmatławców, które co rano trafiały do kiosków w całej stolicy. Ale to dla Bobo miało niewielkie znaczenie. Liczyło się Miasto, największa metropolia w Zaświecie, uderzająca do głowy mieszanka ras i kultur. Tylko nazwę miało trochę bez sensu. Stwórca nie popisał się tutaj kreatywnością. Ale trudno mu się dziwić, wcześniej przez pięć z sześciu dni kreował chrabąszcze, więc miał prawo być zmęczony. On bardzo lubi chrabąszcze. Tak czy owak, stolica Zaświatu powstała pod koniec szóstego dnia i otrzymała niewyszukaną nazwę Miasta.
Oczywiście są też inne, mniejsze lub większe miasteczka. Mają nawet lepsze nazwy. Stolica jednak jest jedyna w swoim rodzaju. Różni się od innych miast tak, jak rzucona na podłogę przepocona koszula różni się od swoich koleżanek równiutko rozwieszonych w szafie. I to właśnie Bobo najbardziej w niej kochał.
Młody chochlik imię dostał po dziadku, który pracował jako nadzorca czarownic na Łysej Górze. To bardzo odpowiedzialna funkcja. Trzeba pilnować, by czarownice nie zbliżyły się zanadto do kozłów i na odwrót. Tak czy inaczej, Bobo nie zamierzał powtarzać kariery przodka. Uwielbiał wielkomiejski gwar i wcale nie chciał wyprowadzać się na wieś.
Do „Czytadła” trafił rok temu. Przypadkiem. Oczywiście, jeśli za przypadek uznać to, że uciekał właśnie przed trollami, które prezydenci stolicy, prawi i sprawiedliwi bliźniacy Romulus i Remus, zatrudnili jako kanary w Teleporcie Miejskim. Bobo wbiegł wtedy wprost w zaułek, w którym straszyła odrapana kamienica. Nie zważając na tabliczkę, wykrzykującą w stronę każdego przechodnia ostrzeżenie “budynek grozi zawaleniem”, skrył się w jego wnętrzu.
- Do kogo? - pijany strażnik próbował otworzyć lewe oko.
- Na górę - wydusił z siebie Bobo.
Chwilę później siedział już przed Starym Puchaczem, szefem działu miejskiego, i omawiał warunki swojego zatrudnienia.
- Fakt, potrzebujemy ludzi - Puchacz podrapał się po głowie. - Nie będę pytał, co potrafisz, bo nic nie potrafisz. Gdybyś potrafił, poszedłbyś gdzie indziej. Możesz zacząć od jutra. Płacimy obraźliwie mało, ale za to regularnie. Na początek będziesz dostawał to, czego nie chcą robić inni. Nudy. A jak będziesz pisał, to staraj się nie używać litery “G”. Maszyna, którą dostaniesz, jest trochę wybrakowana. To jak, wchodzisz w to?


II
Rok później Bobo był już specem od szlifowania bruku. Jego zieloną facjatę i nieodłączną czapkę-oprychówkę można było zobaczyć w szemranych barach, na dworcach, w komisariatach policji. Wszędzie tam chuda postać w wyciągniętym swetrze i zbyt dużych butach nadstawiała ciekawie ucha. Potem Bobo wracał do redakcji, siadał nad zdezelowaną maszyną do pisania i tworzył teksty, które społeczeństwo Miasta zapominało zaraz po przeczytaniu. Ale lubił to. Oczywiście Bobo czasem się obijał. Nie sposób pracować i się nie obijać, jak mawiał jego świętej pamięci tatuś. Tatuś jednak pracował jako kula do kręgli w przydrożnym barze, więc do jego słów należało podchodzić z pewnym dystansem.
Tego wieczora Bobo siedział w swojej ulubionej spelunie “Sen Kolejarza” i nad wiaderkiem piwa wysłuchiwał zwierzeń Leśnej Baby. Z przerażeniem stwierdził, że starucha właśnie rozsznurowuje gorset.
- O tu, mam tu ślad po Łonych. Przeprowadzili na mnie swoje ekskrementy - piskliwie zawodziła Baba.
- Eksperymenty... - Bobo spróbował schować głowę we wnętrzu wiaderka.
Tego lata Zaświat nawiedziła moda na Obcych. Większość kobiet chciała mieć swoje pięć minut, przedstawić w prasie historię swego porwania i molestowania przez kosmitów. Obcy przysyłali sprostowania, organizowali protesty pod hasłem “Niech nas zobaczą” i usiłowali tłumaczyć, że owszem, lubią sobie czasem poświntuszyć, ale w tym celu, jak wszyscy, odwiedzają nocne kluby. „Uprowadzenia nie są w naszym stylu” podkreślał rzecznik prasowy Obcych na dziesiątkach konferencji prasowych. Nikt mu nie wierzył.
Problemem dla Bobo było to, że młode, piersiaste elfki i długonogie nimfy chciały zaistnieć wyłącznie na łamach magazynu “Życie na szczycie”, a do “Czytadła” zgłaszały się jedynie maszkary w typie Leśnej Baby.
- Najpierw było łoślepiające światło, potem chwyciło mnie, łuniosło w górę i zmolestowało - sapała Baba.
Chochlik zanotował jej wstrząsającą historię, sfotografował trzy owłosione pieprzyki Baby mające być pozostałością po upojnej nocy w statku kosmicznym i z ulgą wyszedł przed bar. Nie będzie źle. Walnie się fotkę cycatej blondyny obok zdjęcia Leśnej Baby, podpisy “Przedtem” i “Potem” oraz tytuł “50 lat molestowali ją Obcy!”.
Bobo wsunął do ust papierosa i zapalił zapałkę. Zastygł w bezruchu. W jego szpiczaste uszy uderzył krzyk. Taki dźwięk może wydać z siebie tylko skrajnie przerażona kobieta. Młoda kobieta. Koniec z Leśnymi Babami! Dziękując Obcym, że zorganizowali łowy tak blisko “Snu Kolejarza”, Bobo rzucił się w ciemny zaułek.


III
W pierwszym odruchu paniki jego umysł zatrzasnął się z hukiem przed napływającymi przez oczy obrazami. Część jednak się przedarła. Szczupła panienka oparta o szary mur. Dłoń ściskająca tlącego się jeszcze papierosa. Druga zaciśnięta na gardle. Jej własnym, rozpłatanym od ucha do ucha. Czerwień krwi i karmin jej paznokci. Wytrzeszczone w zwierzęcym strachu oczu. Zbyt krótka spódniczka zadarta w górę. Lepka krew pomiędzy jej udami. Śmiech. Błysk ostrza. Łopot czarnego płaszcza. Tupot ciężkich butów na kocich łbach uliczki. Cień znikający w mroku.
Kiedy Bobo Lichowlazło dopadł do dziewczyny, jej oczy właśnie gasły. Osunęła się w jego ramiona. Gdy piętnaście minut później policyjne koguty rozświetliły uliczkę, chochlik wciąż klęczał przy jej ciele. To była pierwsza śmierć, którą zobaczył.
Potem powiedzieli mu, że tej nocy, w całym Mieście w podobny sposób zaszlachtowane zostały jeszcze cztery prostytutki. Wszystkie wycięte miały na czole znak czterolistnej kończyny.


IV
Porucznik Artur O’Brian lubił nie mieć nic do roboty. Właściwie dążył do tego całe życie. Denerwowało go nawet, kiedy musiał iść do kibla za potrzebą.
- Niepotrzebna strata energii - mówiłby, gdyby ktokolwiek chciał go słuchać. Na szczęście dla O’Briana nikt nie chciał, co zdejmowało z niego ciężar myślenia o tym, co powiedzieć.
Być może dlatego awansował na porucznika. Policjanci, którzy starają się pracować jak najlepiej, którzy lubią chronić i służyć, zwykle nie zachodzą tak wysoko. Mają dziwną skłonność do ścigania uzbrojonych bandytów, pakowania się do podejrzanych lokali i wkładania głowy tam, gdzie rozsądny człowiek bałby się nawet spojrzeć. Dlatego przedsiębiorcy pogrzebowi bardzo lubią takich policjantów. Przepadają za nimi także psychiatrzy w ośrodkach dla nerwowo chorych i klinikach terapii uzależnień. Nie lubią za to O’Briana. Właściwie nikt go nie lubił.
Porucznik rozparł się wygodniej w fotelu, nogi położył na biurku. W owłosionej łapie trzymał podwójnego hamburgera z piekielnym sosem siedmiu smaków. Pięć z nich była toksyczna, a dwa wchodziły w skład paliwa rakietowego. Sos kapał mu na koszulę wypalając w niej małe dziurki. O’Brian kłapnął paszczą. Hamburger znikł. Porucznik wytarł zatłuszczone paluchy w krawat i spróbował się zdrzemnąć. Do końca dyżuru miał jeszcze cztery godziny.
Telefon na biurku otworzył oczy, podskoczył kilka razy i przeraźliwie zawył. Zatupał małymi nóżkami.
- Pilna! Rozmowa! Na! Linii! - wyskrzeczał.
O’Brian przyłożył słuchawkę do ucha. Słuchał w milczeniu, drapiąc się po ozdobionej baranimi rogami głowie.
- Będę tam - powiedział w końcu. Czekał na niego jego największy wróg. Praca.


V
Cień przestał biec. Wyrównał krok, poprawił kołnierz czarnego płaszcza. Wyszedł z bramy w aleję Żwirka i Muchomorka, nazwaną tak na pamiątkę dwóch leśnych skrzatów, którzy jako lotnicy zasłużyli się podczas II Wojny Zaświatowej.
Cień nie myślał w tej chwili o lotnikach. W ustach czuł jeszcze smak pięciu dziewczyn. Wsunął dłoń do kieszeni i wymacał podłużny, przyjemny kształt. Brzytwa również wypiła ich krew. Mógł na niej polegać. Lubił myśleć o niej jak o Ostrzu Sprawiedliwości. Kiedyś była zwykłym narzędziem, ale dał jej nowe zadanie.
Cień zniknął w wejściu do Teleportu Miejskiego. Pod rondem kapelusza błyszczały niespotykanie jasne, błękitne oczy.


VI
Król zbrodni we własnej osobie, po śmierci Padliny jedyny udzielnie panujący w mieście gangster, był wściekły. Hieronim Bosch szalał. Dukka, ciemnoskóry, muskularny dżinn, który przyniósł szefowi złą wiadomość próbował schować się za oparciem dębowego fotela.
Dukka opuścił swoją rodzinną pustynię pięć lat temu. Przeniósł się do Miasta. W końcu ile czasu można spełniać trzy życzenia kretynów w turbanach, którzy przypadkowo potarli starą lampę. A oni wszyscy chcą tylko jednego. Nowego wielbłąda, koniecznie przystojnego. I wody. Wody Dukka nie umiał wyczarować. Piwo, wódka, nawet Jaś Spacerowicz nie sprawiały mu problemów. A woda tak.
Drobna wada genetyczna, wpływająca na magiczne zdolności. Nic specjalnego, jego ojciec nie umiał na przykład zamienić piasku w złoto. Pewien sułtan kazał go za to przywiązać do wielbłąda o imieniu Szeherezada i ciągnąć po ziemi przez tysiąc i jedną noc. Dukka nienawidził wielbłądów. Dlatego musiał opuścić pustynię.
- Pięć dziewczyn! Pięć! Jednej nocy! - wrzeszczał Bosch.
Dżinn spróbował ocenić swoje szanse. Mógłby skręcić Boschowi kark jedną ręką. Wystrojona w szary garnitur okrągła figurka z obowiązkową u gnomów długą brodą dla postronnego obserwatora mogła wydać się zabawna. Problem w tym, że postronny obserwator skończyłby swoje obserwacje w betonowych butach, próbując wyssać tlen z otaczających go fal rzeki. Albo spoglądałby na wnętrzności leniwie wypływające z jego własnego, rozpłatanego przed chwilą brzucha. Postronni obserwatorzy na ogół źle kończą.
Dukka bardzo się bał swojego szefa. Bosch, mimo cherlawych mięśni i wzrostu siedzącego psa, był uosobieniem potęgi. Wynikającej z władzy, okrucieństwa i nieskażonego wpływami sumienia, zimnego intelektu.
- Znajdziemy go. Przysięgam, szefie. - Dżinn uchylił się przed lecącym w jego stronę kryształowym kuflem.
odłożył na biurko tomahawk, który wcześniej ważył w ręku. Uśmiechnął się i przejechał palcami po lśniącej łysinie.
- Znajdziecie, Dukka. Czynię cię za to osobiście odpowiedzialnym - powiedział całkiem spokojnie. - Znajdziecie tego koboldziego syna, który zarzyna moje dziewczynki. Bo moje dziewczynki to moje pieniądze. A ktoś, kto wyjmuje mi obole z portfela, jest kimś, kto dostarczy mi skóry na nowy portfel. Taki elegancki. Z wieloma przegródkami.
- Będziesz go miał, szefie. - Dukka odetchnął. Był potrzebny, a to znaczy, że był bezpieczny. Na tyle, na ile można być bezpiecznym w jaskini smoka. Chwilowo najedzonego.
- I jeszcze jedna rzecz, Dukka. Alfons, który opiekował się tymi dziwkami. Poproś go, żeby wpadł do mnie na chwilę. Potrzebuję nowego wieszaka na kapelusze. Jego kości będą odpowiednie. Nie dopełnił swoich obowiązków, Dukka. Trochę mnie zawiódł - wycedził przez zęby Bosch.
- Oczywiście, szefie. Ja dopełnię swoich - zapewnił dżinn i wyszedł z gabinetu. Pamiętał o tym, że szef wspominał ostatnio, że przydałby mu się jeszcze nowy stojak na parasole.


VII
Bobo siedział w poczekalni trzynastego komisariatu i tępo patrzył przed siebie. Tu zawsze był tłok. Tuż obok tłusty policjant pałował goblina-złodziejaszka. Dwóch innych mundurowych eskortowało skutego kajdankami opryszka w kraciastej marynarce. Stary krasnolud usiłował tłumaczyć jakiemuś sierżantowi, że znowu padł ofiarą spisku koboldów, którzy co tydzień psują jego lodówkę i sikają do piwa. Normalka.
Nie, wcale nie normalka - poprawił się w myślach Bobo. Kradzieże, oszustwa, wymuszanie haraczy to zwykła sprawa. Ale podrzynanie gardeł młodych dziewczyn nie jest normalne. Wycinanie im na czołach dziwnych znaków też nie jest codziennym zachowaniem.
- Ty, zielony na gębie - zawołał chochlika posterunkowy w błyszczących butach. - Porucznik prosi na przesłuchanie.
Bobo dał się zaprowadzić do klaustrofobicznego pokoju z odrapanym stołem i dwoma krzesłami. Oczywiście jedną ze ścian zdobiło weneckie lustro. W środku czekało na niego dwóch policjantów. Chochlik znał obu. Porucznik O’Brian pił Zombie Colę z puszki i wyglądał na nieszczęśliwego. Z jego strony nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Najwyżej stary glina wyciągnie broń, kilka razy uderzy kolbą w stół i pokrzyczy. Jednak obok porucznika, oparty o ścianę, stał gigantyczny ogr. Sprężynowym nożem czyścił paznokcie i spoglądał na chochlika spode łba. Bobo poczuł, jak włoski na karku stają mu dęba. Olbrzym nie miał dobrej reputacji.
Nazywał się inspektor Kotek. Podobno miał jakieś imię, ale na mieście mówiło się, że jest jeszcze głupsze niż jego nazwisko. Bobo znał jednego gościa, który kiedyś zwrócił się do Kotka po imieniu. Stomatolodzy zarobili fortunę na wstawianiu mu sztucznych zębów.
- Może się przyznasz, Bobo? - zapytał smutno O’Brian. - Czterdzieści lat posiedzisz w pierdlu, a ja będę miał wolny wieczór.
Ogr przysunął chochlikowi krzesło.
- Wiesz, że to nie ja, O’Brian - Bobo usiadł i wyjął z paczki pomiętego papierosa. - Pan również to wie, inspektorze Kotku - dodał z nadzieją.
- Na razie wiem tylko, że mam pięć martwych dziwek i jednego świadka. Ty jesteś tym świadkiem, Lichowlazło. I cholernie chciałbym usłyszeć od ciebie o wszystkim, co wydarzyło się w tym zaułku - warknął ogr.
Bobo opowiedział wszystko. Ze szczegółami. Nie było tego wiele, więc porucznik O’Brian roztrzaskał stół kolbą rewolweru, a inspektor Kotek zagroził, że zastrzeli chochlika przy próbie ucieczki. Żaden z tych dwóch nie chciał bawić się w dobrego glinę. Kiedy zrozumieli, że wycisnęli z chłopaka całą prawdę, dali mu spokój.
- Kontaktuj się z nami, Bobo. Tak w razie czego. - O’Brian poklepał chochlika po policzku.
- W porządku. A teraz, co powiecie na mały wywiad do jutrzejszego porannego wydania?


VIII
Janek obudził się. Nieprzytomnym wzrokiem omiótł ciemne pomieszczenie. Olejna lampa oświetlała betonową ścianę i fragment podłogi z wypaczonych desek. Bolała go głowa, w gardle czuł drażniący smak. Inny niż zazwyczaj. Nie był to posmak bełta “Wodnik Szuwarek” ani bimbru, jaki pędził zazwyczaj na myszach i starych butach. Niepewnie stanął na nogach. Co właściwie się stało?
Pamięć powoli wracała. Czarna karoca zatrzymująca u wylotu jego zaułka. Dwóch eleganckich facetów z piórkami w kapeluszach. A potem utrata przytomności.
A więc porwano go? Po co? Sprzedadzą go na dzikim targu niewolników w starych dokach? Może kupi go jakiś świrnięty czarodziej na eksperymenty medyczne? A może go po prostu zgwałcą? Podczas długich lat życia na ulicy stary krasnolud nasłuchał się wielu podobnych historii. Część z nich była pewnie prawdziwa. A teraz przyszła kolej na niego...
- Zeusie Gromowładny! Niech to będą po prostu zwykli zboczeńcy - myślał gorączkowo. Z bólem w tyłku da się jakoś żyć. Gorzej, jeśli wariat w szpiczastej czapce wyjmie z niego bebechy, żeby odprawić rytuał przywołania ducha Totalizatora Sportowego...
Zdjął ze ściany lampę i rozejrzał się. Dzięki Bogom były tu jakieś drzwi. Pchnął. Uchyliły się z cichym zgrzytem. Ruszył przed siebie ciemnym i ciasnym korytarzem.
- Żeby tylko nic mi nie zrobili. Żeby tylko nie zrobili mi krzywdy - modlił się cicho. Nawet nie myślał o walce, o jakimkolwiek działaniu. Będzie uległy. Opór nic nie da. Zgodzi się na wszystko, bo co niby miał zrobić? Lata, które przeżył jako bezdomny, nauczyły go jednego. Był nikim. Był śmieciem. Dlatego tacy jak Oni mogą z nim zrobić wszystko. Zeusie, tylko nie eksperymenty...


IX
Dukka zapukał w drzwi. Dość mocno, bo wyleciały razem z futryną. Dwoma susami dżinn pokonał przedpokój i wpadł do sypialni. Zawodowy alfons, Atrakcyjny Kazimierz, pisnął i schował się pod kołdrę. Dukka wyłuskał go z pościeli i chwycił za gardło. Drugą ręką rzucił pięć oboli znudzonej nimfie, która nawet nie przerwała piłowania paznokci.
- Spadaj, sprawy zawodowe - mruknął dżinn.
Nimfa pozbierała z podłogi swoje fatałaszki i znikła w łazience. Atrakcyjny Kazimierz zaczynał sinieć na twarzy, więc Dukka, któremu idee humanitaryzmu nie były obce, poluźnił chwyt.
- Masz problemy - stwierdził. - Duże.
- Jestem niewinny! - wydusił z siebie Kazimierz. - Zawsze byłem lojalny!
- Ale nieudolny - dżinn pchnął go na łóżko. Alfons chciwie łapał powietrze. - Trochę zirytowałeś szefa. Ale o tym później. Chcę znać dokładne rejony pięciu twoich dziewczyn. Tych martwych - Dukka wyjął notes i ołówek.
- Zawsze dobrze się nimi opiekowałem, naprawdę! To nie moja wina! - pisnął Atrakcyjny Kazimierz.
- Zadam ci jedno pytanie. Jesteś może posłem? Senatorem? Nie? Więc powinieneś wiedzieć, że odpowiadasz za swoją pracę. Rejony. Szybko.
- Gerda robiła na Bulwarze Kopciuszka, Arwena na ulicy Elendila, Mona de Lux w dokach, a Koko i Chanell wyhaczały fagasów w barach przy Alei Rzeźników- wyrzucił z siebie alfons. - Co ze mną będzie?
- Och, nie martw się. Najwyżej potrzymasz kilka kapeluszy.


X
Dżinn był już trochę sfrustrowany. Objechał większość rejonów, w których pracowały nieszczęsne dziewczyny, ale nie dowiedział się zbyt wiele. Koleżanki rudej Gerdy mówiły, że wprawdzie miała wczoraj klienta, ale potem wróciła na Bulwar. Stwierdziła, że zrobi sobie przerwę, i poszła zjeść kilka naleśników w “Śnie Kolejarza”. Nie dotarła tam. Pokrojoną jak świąteczną pieczeń znalazł ją jakiś dziennikarzyna. Elfica Arwena była cały dzień podziębiona, miała gorączkę. Spieszyła się do domu. Morderca dopadł ją na klatce schodowej, w chwili, gdy szukała w torebce kluczy. Mona de Lux nie zdążyła nawet zacząć pracy. Wczesnym wieczorem trzech dokerów zauważyło ją unoszącą się na falach Styksu.
Dukka zaparkował przy Alei Rzeźników. Tu pracowały pierwsze dwie zamordowane dziewczyny. Zatrzasnął drzwi samochodu i zagłębił się w brudny zaułek, w którym policja natknęła się na ciało Koko. W stercie śmieci, pod ścianą, dżinn dostrzegł ludzki kształt. Z kabury pod lewą pachą wyciągnął lśniący rewolwer. Z kocią zwinnością przemknął pod murem.
Postać w stercie śmieci z pewnością nie była martwą panienką. Dukka odetchnął. Skulonego w embrionalnej pozycji krasnoluda nawet gustujący w niecodziennych rozrywkach Bracia Grimm nie pomyliliby z prostytutką.
- Zwykły lump - mruknął dżinn. Trącił nogą zarośniętą postać. Bez efektu. Krasnolud był nieprzytomny. Z pewnością w osiągnięciu tego stanu pomogła mu leżąca obok butelka po podłym winie. Dukka zostawił go w spokoju i podszedł do ściany zamykającej zaułek. Tu znaleziono Chanell. Próbowała wspiąć się na mur. Kontakt w policji powiedział, że jej oczy wyrażały skrajne przerażenie. Stwierdzili to dopiero wtedy, gdy znaleźli jej głowę.
Dżinn opuścił zaułek i zapalił papierosa. Ruszył na róg ulicy, gdzie o znak stopu opierała się siwowłosa staruszka.
- Uszanowanie, Babciu Jadziu - Dukka uchylił kapelusza. - Jak interesy?
Jadzia, weteranka ulicznej rozkoszy, spojrzała na niego spode łba.
- Mogłabym powiedzieć, że dobrze. Nawet bardzo dobrze. Młodsze, ładniejsze zabarykadowały się w domach. Alfonsom oznajmiły, że biorą bezpłatne urlopy wypoczynkowe. Nie ma konkurencji dla starej Babci. Ale nie powiem, żeby było dobrze Dukka. Znałam je obie. Koko i Chanell. Były dla mnie jak córeczki.
- Znajdę go, Jadziu. To tylko kwestia czasu, obiecuję. Ale potrzebuję pomocy. - Dukka zaciągnął się papierosem.
- A jakiej pomocy może ci udzielić stara, biedna Babcia?
- Ostatni klienci. Widziałaś coś?
- Wiesz, nie prowadzimy tu jakiejś kartoteki.
- Babciu...
- No dobrze. Było jak zwykle. Kilku lokalnych polityków, potem jakieś szczeniaki. Aż w końcu podjechała prawdziwa kareta. Każda z nas marzy czasem o czymś takim. Przyjedzie książę, a potem to jak w filmach. Weźmie na zakupy, postawi kolację w dobrym lokalu. Potem oczywiście książę się zakochuje, oświadcza, kupuje nam suknię z welonem, taką białą, wiesz....
- Zostawmy marzenia.
- Skoro się upierasz. Woźnica, taki elegancki, w kapeluszu z białym piórkiem, wskazał Koko i Chanell. Piszczały z radości. Wskoczyły do karety i tyle je widziałam.
- Jakieś szczegóły, herb na karecie, może chociaż numery rejestracyjne?
- Mówiłam ci, kartotek nie prowadzimy. W naszym zawodzie to prawie jak z księdzem. Nie patrzymy na to, kim jest klient. Ale była czarna. Kareta znaczy. Konie cztery, też ciemnej maści.
- Dziękuję, Babciu.
Dukka wrócił do wozu i usiadł za kierownicą. Zapalił kolejnego papierosa. Mało kto jeździł w tych czasach karetami. Nie powinno być trudno. Jednak Dukka miał niejasne przeczucie, że będzie się musiał zdrowo napracować. Zdrowiej niż Babcia Jadzia w opuszczonej przez dziewczynki Alei Rzeźników.



Dodano: 2006-10-04 15:21:06
Komentarze
-Jeszcze nie ma komentarzy-
Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS