Wysublimowana demonica z dziecinnym hobby oraz poważnymi problemami emocjonalnymi, a także działające odświeżająco – i otrzeźwiająco – ukazanie ludzkich zachowań z perspektywy smoka. To tylko niektóre atrakcje tomiku zatytułowanego „Róża Selerbergu”. Autorka, Ewa Białołęcka, dołożyła starań, by czas przy lekturze jej najnowszej książki nie dłużył się; dlatego na zbyt niskie stężenie pomysłów przypadających na jedną stronę w którejkolwiek z dziesięciu krótkich form raczej nikt nie powinien narzekać.
Tomik podzielono na trzy tematycznie niezależne części (łączy je rodzaj poczucia humoru autorki). Partia pierwsza – premierowa – zatytułowana jest „Selerbergiada”. Pierwsze skrzypce gra w niej rodzeństwo Margerita i Rinaldo von Selerberg – nadto można tu, jak donoszą inni recenzenci, odnaleźć szereg nawiązań do cyklu powieściowego pewnej pani nazwiskiem Rowling (zainteresowani wiedzą z pewnością również, że Ewa Białołęka jest autorką niejednego potterowego fanfiku). Pięć opowiadań „Selerbergiady” – z akcją toczącą się w lekko przepoczwarzonej Europie, z aktywnie działającą magią i jeszcze aktywniejszym, działającym prężnie niczym firma rewindykacyjna, Piekłem – owe pięć tekstów tworzy trzon całej książki, a także stanowi zapowiedź kolejnych, osadzonych w wyżej opisanych realiach.
Z kolei część druga („Przyczajony rycerz, ukryty smok”) zawiera opowiadania niektórym czytelnikom fantastyki już znane z wcześniejszych publikacji w czasopismach „Click Fantasy” i „Czerwony Karzeł”. Rzecz dotyczy trzech małych form poświęconych Erilowi i Ourze, w których właśnie otrzymamy możliwość spojrzenia na siebie oczami smoka. Interesująca to gra, gdzie patrząc na rzeczy zasadniczo przecież takie same raz z ludzkiej, a raz ze smoczej perspektywy zobaczyć można jak bardzo okazują się one różnić.
Książkę kończą dwa opowiadania z cyklu „Saga o ludziach MOD-u”, który utrzymuje humorystyczną konwencję ludzko-smoczych relacji, nadto zaś zwraca uwagę, że chociaż świat przedstawiony magicznym jest bez wątpienia, to obowiązujące w nim prawo musi być wykonywane. A to, jak wiadomo, w żadnym świecie łatwe nie jest…
Od strony edytorskiej zbiorek został przygotowany bez zarzutu (zwraca uwagę przede wszystkim pysznie kiczowatą różową okładką). Runiczną nowość stanowią grubszy papier i większa niż dotąd czcionka. Mniej rozgarniętego czytelnika (tu kłania się niżej podpisany) z pewnością ucieszy oraz wspomoże – znów obecny na kartach książek warszawskiego wydawnictwa – spis treści.
„Róża Selerbergu” nie musi – chociaż mogłaby – bronić się na płaszczyźnie merytorycznej. Jednak w tym przypadku ważniejsze jest co innego. Tu bowiem zwycięża przemoc entuzjazmu do życia – i to na ten aspekt przede wszystkim warto zwrócić uwagę. Tu zwyciężają argumenty siły – muskuły optymizmu i ironii pracujące niezmiennie i nieprzerwanie na każdej z trzystu kilkudziesięciu stron książki. Dzięki wykonanej przez nie robocie mamy okazję spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy; zdystansować się, mieć chwilę wytchnienia od tego, o czym na co dzień zdarza się nam zbyt często i zbyt serio myśleć.
Czy nie właśnie tego należy oczekiwać od literatury, która do miana poważnej ani nie chce, ani nie musi pretendować?
Ocena: 7/10
Autor:
Mateusz Wodyk
Dodano: 2006-09-29 16:14:57