Jacek Piekara, pisarz od lat uznany i lubiany przez czytelników fantastyki, porusza w swoich utworach najróżniejszą tematykę. W swojej karierze napisał bardzo wiele opowiadań, które przysporzyły mu zarówno licznych zwolenników, jak i krytyków. W zbiorze „Świat jest pełen chętnych suk” Piekara zamieścił trzynaście opowiadań, które prezentują przekrój jego twórczości. Utwory te, powstały w różnym okresie, zostały zebrane w cztery grupy tematyczne.

„Miłość, seks, nienawiść” to trzy opowiadania traktujące o ludzkich uczuciach i emocjach. Na dobrą sprawę elementy fantastyczne są w nich tylko pro forma, równie dobrze mogłoby ich nie być, a opowiadania nic by nie straciły. W „Bogu i historii” zebrane zostały cztery utwory traktujące o sprawach wiary, życia po życiu czy igraszki ze śmiercią. Znajduje się tu także próba zmierzenia się z historią, zabawa w: co by było gdyby...

„Obce światy” to już typowa fantastyka, w której Piekara przedstawia trzy historie, które łączy jedynie fakt, że dzieją się w odległej przyszłości. Ostatnie trzy opowiadania zostały zebrane pod tytułem „Planeta masek”. Jest to jedyna grupa, w której utwory są ze sobą powiązane – osobą O’Reilly’ego, ziemskiego agenta handlowego na planecie, na której panują specyficzne zwyczaje. Te zainspirowane prozą Jacka Vance’a opowiadania szczególnie przypadły mi do gustu, choć przede wszystkim wyróżnia znany mi już wcześniej „Ponury Milczek”.

Jacek Piekara uwielbia szokować. Prawdopodobnie zarówno lubi pisać o drażliwej tematyce, jak i jest to swego rodzaju chwyt marketingowy, który kontrowersyjną zawartością przyciąga czytelników. Przecież już na sam tytuł zbioru wybrał „Świat jest pełen chętnych suk”, jedno z trzynastu opowiadań, które ani nie jest specjalnie charakterystyczne, ani wybitne samo w sobie. Jest kilka opowiadań, które nadawałyby się do tego lepiej – są ciekawsze, lepiej napisane, oddają charakter twórczości Piekary, ale nie mają krzykliwego, przyciągającego wzrok tytułu.

W opowiadaniach Piekary pełno jest kontrowersji, gry pod publiczkę. Świętości dla niego nie istnieją, są tylko tematy, które można lepiej lub gorzej wykorzystać. Przypuszczam, że wręcz z dziką przyjemnością planuje, jak przełamać kolejne tabu. W jego utworach miłość od nienawiści dzieli tylko wąska granica, a seks to tylko narzędzie w rękach manipulatora. Nie oszczędza oczywiście religii – Jezus u niego jest kierowcą ciężarówki, a Maria kelnerką w przydrożnym barze. Mało tego – naśmiewa się z historii, wskazuje, że Polska niesłusznie opierała się hitlerowskim Niemcom, że sojusz z nimi przyniósłby nam znacznie większe korzyści, a obrona w 1939 roku była głupia i bezcelowa.

Jednocześnie jednak nie można mu odmówić zdolności do celnych obserwacji. W sposób krzykliwy i obrazoburczy porusza jednak istotne kwestie, zwraca uwagę na problemy współczesnego świata.

Na przeciwległym biegunie znajdują się opowiadania zebrane w dwóch ostatnich grupach. To typowe opowiadania science-fiction, w których Piekara daje upust swojej wyobraźni. Nie są to co prawda utwory szczególnie oryginalne, ale czyta się je z dużą przyjemnością. Co prawda nie obyło się bez drobnych wpadek i nielogiczności – dlaczego na przykład O’Reilly w jednym miejscu wszelkie zachowania niezgodne z tradycją Taurydy uważa za niewybaczalne, a w innym łamie wszelkie zasady?

W skład zbioru „Świat jest pełen chętnych suk” wchodzą opowiadania zarówno bardzo ciekawe i intrygujące, jak i utwory nudne i bez pomysłu (na przykład „Wśród ludzi”), których jedynym atutem jest kontrowersyjny temat. No, może nie do końca jedynym, bo wszystkie są napisane typowym dla Piekary lekkim stylem, którym podbił serca wielu czytelników. Pisarz ten potrafi atrakcyjnie przedstawić niemal każdą treść i dopiero po wnikliwej analizie i chwili zamysłu odkrywa się, że oprócz ładnego opakowania, nic więcej nie ma. Porównałbym Piekarę, bez obrazy, to doskonałego akwizytora, który potrafi sprzedać niemal wszystko każdemu i dopiero później okazuje się, że nie było to nam potrzebne. Jednakże wielu osobom to zupełnie nie przeszkadza, wystarcza, że książkę czyta się przyjemnie, sprawia, że możemy oderwać się codziennych problemów. Nie krytykuję więc Piekary, bo sam lubię jego prozę, ale zwracam uwagę na niektóre aspekty jego twórczości.