Kiedy młoda panienka zrobiła coś niewłaściwego, starsze pokolenie sznurowało wargi i cedziło „nie uchodzi”. Taką właśnie reakcję wzbudza w swoim otoczeniu księżniczka Cimorena. Nie, jej zachowanie nie jest jakoś szczególnie naganne – po prostu nie chce robić tego, co powinna robić księżniczka: zamiast uczyć się prowadzić wytworną konwersację woli wymykać się do zamkowej kuźni, ćwiczenie ukłonów chętnie zastępuje szermierką, a taniec lekcjami łaciny. Martwi to okropnie jej rodziców i chrzestną wróżkę, którzy w końcu wyszukują ostateczne, wydawałoby się lekarstwo – postanawiają wydać ją za mąż. Rzecz jasna, za odpowiedniego – to znaczy przystojnego, dobrze wychowanego i nudnego jak flaki z olejem księcia. Na całe szczęście, Cimorena pójdzie za radą pewnej mądrej żaby i ucieknie, by zamieszkać w smoczej jaskini. I wtedy dopiero się zacznie: czarownice, magowie, zaklęci książęta – Zaczarowany Las z przyległościami otwiera swe podwoje.

Świat „Konszachtów ze smokami” to miejsce, w którym baśniowe prawa traktowane są bardzo serio, gdzie rycerze muszą ochoczo ruszać uwalniać porwaną przez smoka księżniczkę (co może być dość uciążliwe, gdy ta udała się tam z własnej woli), kuszeni dodatkowo obowiązkową połówką królestwa, drugi brat nie ma szans na zdobycie uzdrawiającej wody, a nierzucenie klątwy przez przybyłą na chrzest złą wróżkę ma opłakane skutki. W tym wszystkim bez problemów porusza się Cimorena, obdarzona wrodzoną inteligencją i zdrowym rozsądkiem, uzbrojona w parę kulinarnych przepisów, bynajmniej nie kuchenną łacinę i znajomość znienawidzonej dworskiej etykiety – jak się okazuje, przydatnej także wśród smoków.

Ta baśniowa dosłowność jest też podstawowym źródłem humoru, którym przesycona jest książka Patricii Wrede. Lekka, dowcipna książka, choć kierowana do zdecydowanie młodszego czytelnika, może sprawić sporą przyjemność i znacznie starszemu – pod warunkiem, że nie zapomniał jeszcze opowieści o porywanych przez smoki królewnach, dzielnych królewiczach, złych magach i całym tym tałatajstwie. Zaś dziesięcio- czy jedenastolatek (płci obojętnej) powinien być lekturą całkowicie usatysfakcjonowany, co zostało sprawdzone empirycznie. Czekamy teraz – ja i obiekt doświadczalny – na drugą część, bo napis na okładce tej książki głosi, że jest to księga pierwsza „Kronik Zaczarowanego Lasu”.