Ucieszyłem się nawet, że przeczytam coś lekkiego i niewymagającego – tak właśnie zapowiadał się „Pasożyt”. Po prostu miałem ochotę na coś rozrywkowego. Cyberpunk? Dużo akcji, lekka pierwszoosobowa narracja, klimat? Poproszę! – pomyślałem.
Z pierwszym tomem cyklu Marianne de Pierres problem wygląda tak, że i rozrywkową książkę trzeba napisać dobrze. Jednak czy autorce „Pasożyta” w pełni się to udało, pozostanie kwestią sporną...
Realia, w których rozgrywa się akcja książki, to cyberpunk pełną gębą. Mamy tu rozwój techniki w nieokreślonej, acz bliskiej przyszłości w Australii, ogromne skażenia przyrody i zanieczyszczenia, duże rozwarstwienie się społeczeństwa, przez co tworzą się slumsy, w których toczy się walka o przetrwanie pomiędzy gangami. Takim miejscem jest Trójka – mamy tu przeróżne dziwne kulty, kilka ugrupowań przestępczych i ogólną, przerażającą biedę i skażenie gleby. Miejsce to jest swoistym śmietnikiem, do którego trafiają odpady z Vivy – odizolowanego miasta, w którym żyje się przykładnie dobrze.
Parrish Plessis uciekła z domu, bo miała dość obleśnego ojczyma i głupiej matki. Trafiła do Trójki i tu dostała się pod skrzydła bossa jednej z tutejszych mafii – Jamona Mondo. Była młoda i nie wiedziała, jakim skurczybykiem jest Jamon. Po kilku latach, gdy nauczyła się żyć w tym nieprzyjaznym dla nikogo miejscu, ma jedno marzenie. Wyrwać się z szponów szefa, który dobrowolnie na to nie pozwoli. Tymczasem zaczynają się dziać rozmaite rzeczy, które zwiastują czas dużych przemian w Trójce. No i, oczywiście, Parrish będzie w centrum wydarzeń.
Mamy tu heroinę, która imponuje siłą i umiejętnością posługiwania się rozmaitą bronią – Parrish niejednemu gorylowi tyłek potrafi skopać. Oczywiście, jako jedna z niewielu osób w tym zdegradowanym świecie oprócz siły posiada coś takiego jak sumienie i kodeks moralny. Chyba już wiecie, jak to wygląda? I właśnie tu zaczynają się schematy. Sporo ich tu, ale to nie one rażą najbardziej. Mnie razi przede wszystkim – tak już ze mną od zawsze – sztuczny slangowy język rodem z filmów dla zbuntowanej młodzieży o zbuntowanej młodzieży. Przeszkadzać w „Pasożycie” może jeszcze chaos – wszystko sprawia wrażenie, jakby autorka napakowała w powieść tyle elementów, że sama nie wie, jak je wszystkie ogarnąć i zebrać w logiczną całość. Czego tu nie ma: genetyczne eksperymenty, magia voodoo, wojna klanów, tajemnicze morderstwo znanej dziennikarki i stojąca za nim tajemnica, ucieczka Parrish przed swoim szefem-prześladowcą. Niby im więcej elementów tym lepiej, z tym, że gdy de Pierres stara się to wszystko złączyć w jedną historię widać, że ma z tym wyraźne problemy i szwy są co najmniej grube. Styl również najwyższej klasy nie jest...
„Pasożyta” przeczytałem nawet za bardzo nie zgrzytając zębami. Czyta się szybko, jest to lektura nie wymagająca myślenia i w pewnym stopniu wciągająca – jednak czytelnicy krytyczni, którzy mają określone, wysokie wymagania wobec książki, będą mocno kręcić nosem.
Sporo elementów zawodzi, niestety. Mogę jednak uznać, że taki "Pasożyt" to chwila wytchnienia w bardziej ambitnym planie wydawniczym Solarisu, jak książki Teda Chianga czy Grega Egana, a jednocześnie trzeba jasno powiedzieć, że to powieść średnia. Polecić go mogę szukającym niezobowiązującej książki na leżak, bo pod tym kątem się sprawdza, albo zdeklarowanym miłośnikom cyberpunka – może oni odnajdą w niej więcej zalet niż ja. Nie wiem, czy komuś jeszcze...
Ocena: 4/10
Autor:
Vampdey
Dodano: 2006-06-28 09:55:28