Wójt wsi Lubawa stał na ulicy szumnie zwanej Główną i, zadzierając głowę, z niejakim trudem odcyfrowywał litery na szyldzie.

— M...

— O...

— D...

— Mod. — Wójt zmarszczył krzaczaste brwi i z frasunkiem podrapał się po potylicy. Jako człowiek bywały w świecie znał słowo „moda” i wiedział, że oznacza kiecki, czepeczki i takie tam różne fatałaszki, stanowiące treść życia jego żony i córek. Źle trafił? Wszak dopytywał się w mieście o smokobójcę i wszyscy kierowali go właśnie tutaj. Nawet wywieszka się zgadzała — smok był na niej wymalowany jak ta lala, całkiem do prawdziwego podobny. Ale co miała moda do smoków czy smoki do mody? Smoki w kieckach nie chodzą. Może miastowi kpili sobie z kmiotka i to jednak krawiec? Raz kozie śmierć, wójt postanowił wejść do środka. Zadyndolił dzwoneczek, trącony drzwiami. Wewnątrz było więcej smoków, co wójt dostrzegł z niejaką ulgą. Znaczy się tu nie krawiec i nie szewc, choć podobnież tradycja taka, że szewce mogą być za smokobójców. Ciekawostka, że rzadko który z tej tradycji korzystał... Smoki wisiały wszędzie na ścianach: wymalowane na kartonach, rzezane w drewnie, a nawet wypchane pakułami — same łby, rzecz jasna, bo całe smoczysko to, ho-ho, ani by się w izbie nie pomieściło.

— Domokrążcom dziękujemy!

Wójt aż podskoczył z zaskoczenia, bo zapatrzywszy się na owe dziwności, nie spostrzegł panienki za stołem, póki się nie odezwała. A głosik miała taki, że szkło mógłby ciąć. Grzecznie uchylił kapelusza.

— A to i ładnie, że panienka im dziękuje. Wszak fach to ciężki, tak łazić cały boży dzień — powiedział.

— Nie potrzebujemy sznurówek! — rzuciła znów panienka nerwowo, patrząc na torbę podróżną, którą wójt dzierżył pod pachą.

— Mnie też na nic, bo ja buty wciągane mam. — Tupnął obcasem. — Ja wedle tego, no... smoka.

Panienka poderwała się z miejsca, a przybysz zobaczył ze zgorszeniem, że nie ma na sobie kiecki czy spódnicy, jak nakazywała przyzwoitość, tylko skórzane portki.

— Nijakiego odszkodowania nie będzie! Smok i smok! Czy już każdy w tym pieprzonym mieście myśli, że jak mu zginie kura, to zrobił to Ciapek?! — wydarła się, aż wójtowi w uszach zadzwoniło. — Zarejestrowany jest legalnie! I grzeczny! Od rana tu siedzi, nigdzie sam nie lata! — Palec wrzaskliwej panienki wskazał kąt, gdzie na sienniku spał duży kosmaty pies. Psisko, słysząc swoje imię, zastrzygło uchem i poklepało ogonem w ścianę.

— No właśnie, zawsze wszystko na mnie — odezwał się pies, otwierając jedno czerwone oko. — Ja już normalnie mam dość.

Podniósł się, przeciągnął, ziewając, i dopiero wtedy mężczyzna zobaczył, że wysuwa pazury jak wielki kot, a z grzbietu sterczy mu skrzydło — tylko jedno, na dodatek jakby krzywe i niewydarzone.

Wójt mało nie rzucił o podłogę kapeluszem.

— Ja też mam dość, kurna bladź! Nie o tego tu kundla mnie się rozchodzi, ino o mojego smoka.

Paniusia w portkach zaraz stanęła prawie na baczność i wytrajkotała:

— Czym możemy służyć? Miejski Oddział Drakonizacyjny świadczy usługi w szerokim zakresie. Proszę opisać zaginionego smoka, czy miał znaki szczególne, czy był zarejestrowany w naszej kartotece...

— Ale... — chciał wtrącić nieszczęsny wójt.

— ...numer ewidencyjny, miejsce zaginięcia. Ewentualnie rejestracja hodowli...

— Smok woła mi zeżarł! — wrzasnął wójt.

Dziewczyna i kaleki smoczek zrobili identycznie zaskoczone miny.

— No, Luśka, normalnie tu się kroi cuś grubszego — powiedział mały smok. — Smok? Wół? Nie może być. Panie, toż to zombak musiał być.

— Właśnie — potwierdziła panienka, nazwana Luśką. — Zombak, wywern albo i w ostateczności pofrunka. Pan sobie popatrzy na plansze. Tak wyglądał? A może tak? Pan żeś go widział w ogóle?

— No żeby tak całkiem blisko, to nie — odpowiedział wójt mniej pewnie. — Swój rozum mam, by pod pysk smoku nie podłazić. Ale widzi mi się, co ani taki nie był, ani taki też nie... — Pokazywał kolejno palcem na łuskowaty łeb wywerna i knurzy szablastozębny ryj zombaka. — Latający on jest.

— To może to? — zapytała panienka z nadzieją, podsuwając mu obrazek z pofrunką.

— Eeee... nie, takie małe to nie było.

— Panie, małe, bo na obrazku wymalowane. Patrz pan na ludzika z boku dla porównania.

Klient rozzłościł się raptem.

— A wam to się zdaje, że jak ze wsi, to głupi! Oczy mam! Mówię przecie, że za mały. Taka popierdułka to by może kota połkła, a z bydlęcia ostał się jeno łeb i kołatka. Co nie zeżarł, to gdzieś zawlókł. Mnie woła, sąsiadowi kozę, gęsi tyż się nie moglim doliczyć. I mnie się widzi, co ten zasrany złodziej był taki jak ten tu mądrala — wójt wskazał młodego smoka — ino większy.

Pracowniczka MOD-u i jej czterołapy kolega popatrzyli na siebie z rezygnacją.

— Jakiś niezarejestrowany bęcwał albo staruszek z demencją robi szkody w terenie — zawyrokował Ciapek.

— Poślemy z panem kogoś — powiedziała Luśka, biorąc ze stołu jakieś papiery i przeglądając je szybko. — Ciapek, kto jest wolny? Brysk Trzy Trawki?

— Urlop okolicznościowy. Żeni się — odparł Ciapek natychmiast.

— Skonan Oberżyna?

— Na zjeździe hodowców pofrunki miniaturowej, jako konsultant. Wraca za tydzień.

— Jednooki Kocur? Ifryt? Pierwiosnek?

— W terenie.

— Bezlitosna Luana?

— Rodzi za dwa miesiące, masz to w jej karcie — warknął Ciapek.

— Faktycznie... To kto został, u licha?

— Mikel... — bąknął smok, spuściwszy uszy.

Oboje popatrzyli na wójta Lubawy jak gdyby z lekką konsternacją.

— Mikel... Aha... — zastanowiła się Luśka. — Mikel... Świetnie, niech będzie Mikel.

— A coś z nim nie tak? — zapytał wójt podejrzliwie.

— Skąd?! Wszystko w porządku! Profesjonalista! Z dyplomem! — zaprzeczył Ciapek gorliwie. Aż nazbyt gorliwie.

— To ja przygotuję dokumenty! — Luśka zakrzątnęła się. — Pan tu siądzie, proszę. Funkcjonariusz Ciapek, sprowadzić smokera Mikela w celu przyjęcia zadania.

Czworonogi funkcjonariusz zawrócił do tylnych drzwi, w których wycięto otwór z klapką. Kiedy mijał wójta, ten przysiągłby, że zwierzak mruknął cicho:

— Tylko nie pozwól mu śpiewać.