Raymond E. Feist to pisarz dobrze znany w naszym kraju, a jego książki cieszą się dużą popularnością. Zarzuca mu się co prawda wtórność i zbyt wysokie stężenie heroizmu w jego pisarstwie, ale nie przeszkadza to w fascynowaniu się losami wykreowanych przez niego bohaterów. Powieścią „Szpon Srebrnego Jastrzębia” zapoczątkował trylogię „Konklawe Cieni”. „Król Lisów” jest drugim tomem tego cyklu.

Poznajemy w nim dalsze losy Tala Hawkinsa, tajnego agenta Konklawe Cieni. Jego zadaniem jest wkraść się w łaski księcia Kaspara – władcy Olasko. Ten arystokrata ma wielkie ambicje i nie zawaha się przed niczym, by je zrealizować. Tal musi przeniknąć jego tajemnice, by odkryć mroczny sekret, który kryje się w murach twierdzy Opardum. Jednocześnie planuje zrealizować własny cel – zemstę na księciu, który dokonał zagłady jego ludu.

Powieść koncentruje się wokół głównego bohatera, a śledząc jego losu nasunęło mi się jedno pytanie: czym różni się Tal od znienawidzonego księcia? Obaj mordują, knują i nie zawahają się przed niczym, by zrealizować swój cel. Ich motywacje są inne, ale rezultat i metody takie same. Nasza sympatia rzecz jasna jest po stronie agenta Konklawe, ale z rozdziału na rozdział budził on u mnie coraz mniej ciepłych uczuć. Co prawda w zakończeniu po części się on rehabilituje, ale i tak nie zamazuje to moim zdaniem złego wrażenia. Nie zmienia to faktu, że jest to ciekawa zmiana po kryształowo czystych i wspaniałych postaciach znanych z poprzednich części.

W Talu denerwowała mnie jeszcze jedna rzecz. Jest to typowy bohater heroic fantasy, czyli nadczłowiek. Wspaniały we wszystkim, co robi. Za co się nie weźmie, kończy się to oszałamiającym sukcesem. Jakiekolwiek przeszkody spotkane na swej drodze pokonuje bez mrugnięcia okiem. Nie wymagam wiele, ale chciałbym, by bohater chociaż się trochę spocił podczas wykonywanie niemal niemożliwych misji.

Inną irytującą kwestią jest naiwność nagminnie występująca w książce. Intrygi są równie skomplikowane jak knowania dzieciaków z podstawówki. Co nie zmienia faktu, że są one nie do przejrzenia dla innych postaci w „Królu Lisów”. Cóż, taki już urok twórczości Feista, choć może akurat w tej powieści osiągnął on wyjątkowe stężenie?

W recenzji „Szponu Srebrnego Jastrzębia” chwaliłem Feista za zerwanie ze starymi wątkami i próbę przedstawienia zupełnie innych wydarzeń. Była to jednak tylko jednotomowa odmiana, gdyż w „Królu Lisów” już pojawiają się echa poprzednich wydarzeń, a na horyzoncie szykuje się kolejna walka o ratowanie świata. Najwyraźniej Feist przygotowuje grunt pod kolejną wielką wojnę.

Raymond E. Feist od wielu lat prezentuje taki sam warsztat. Ma dużą lekkość pióra i barwnie opisuje przedstawione wydarzenia. Robi to w sposób prosty, niewyszukany, ale przykuwa uwagę i sprawia, że czyta się jego książki błyskawicznie. Nie należy spodziewać się fajerwerków językowych, ale dla mnie pod względem pisarskim jest niedoścignionym wzorem dla pisarzy tworzących fantastykę spod znaku heroic.

Podsumowując, „Król Lisów” jest pozycją słabszą od poprzedniego tomu, ale nie spada poniżej poziomu, do którego przyzwyczaił nas we wcześniejszych powieściach. Nie jest to książka bez wad, typowych dla wielu pozycji fantasy, ale nie przeszkadza to w naprawdę niezłej, choć nieskomplikowanej, rozrywce.