W imię Lucyfera, najwyższego pana mej duszy...

Książka jest napisana w nietypowej formie... Średniowiecznego manuskryptu, będącego autobiografią Witelona, znanego astronoma i alchemika. Spisał ponoć on historię swojego barwnego żywota w chwili, gdy osaczyli go wrogowie.

Był bękartem, jego matka i babka – wiedźma z gór, mieszkali w książęcym młynie zbudowanym przez ojca Witelona. Los dla małego był okrutny. Matka zmarła podczas przesłuchania po zabójstwie przez nią popełnionym (nikogo nie obchodziło, że w obronie własnej), ojciec nie dawał znaku życia z Wrocławia. Parę lat później, podczas których Witelon nie znalazł przyjaźni zabobonni wieśniacy podpalili młyn skazując na śmierć jego babcię, jedyną opiekunkę.

Już od małego był bardzo inteligentny. Od początku pociągała go wiedza i… rosła jego pogarda do kościoła katolickiego. Nad małym wisiały mroczne moce, o których wraz z wiekiem zaczął zdawać sobie sprawę. Wraz z biegiem czasu mały Witelon z szatanem wspólnego ma coraz więcej, ostatecznie zaprzedając mu duszę.

Wątków magicznych w historii jest wiele. Wraz z kolejnymi nauczycielami Witelon coraz bardziej ma kontakt z mrokiem. Kościół przestawiony jest tu jako ciemnota pełna zakłamania. Książka jest bardzo mroczna, jeśli miałbym porównywać jej ukazanie kościoła katolickiego i czarnoksięstwa jest dużo bardziej ‘bluźnierczo’ niż ‘w ‘Słudze Bożym’ i składa się na wizerunek książki, nie jest kolejnym chwytem reklamowym. Tu dochodzi kolejny aspekt, wiele razy poruszany już w recenzjach. Rzeczywistość ukazana przez Jabłońskiego jest przesiąknięta homoseksualizmem. Co kilka stron dowiadujemy się o ‘chłopięcych igraszkach’ co jakieś czas spotykając bardziej szczegółowe opisy relacji między przewijającymi się bohaterami. Nie razi mnie to, jednak pozostawia dziwne wrażenie.

Wiedza Jabłońskiego jest wprost olbrzymia. Realia są naprawdę historyczne, a autor wciąż z biegiem opowieści podaje nam sprawnie wplecione w historię fakty historyczne. Jest tego naprawdę dużo, co niektórych może męczyć, innych – wprost przeciwnie.

Klimat, sposób napisania, pomysł. Nowatorskość. Książka Jabłońskiego jest pozycją bardzo dobrą. Dość nietypową, przez co ciekawszą. Wielu osobom na pewno też się nie spodoba ze względu na wiele czynników. Ja jednak od siebie mogę ‘Ucznia Czarnoksiężnika’ tylko’ polecić. W zapowiedziach są kolejne trzy tomy historii Witelona, po które sięgnę z pewnością.