Wracamy na Karaiby. Po niespełna roku Marcin Mortka zaprasza na kolejną podróż do piracko-korsarskiego raju. Atrakcje przygotowane – czeka nas „Magdalena” i jej załoga, czeka moc nowych przygód, gagów i popkulturowych nawiązań. Chętnych nie powinno zabraknąć.

„La Tumba de los Piratas” posiada właściwie wszystkie zalety swego poprzednika – „Płonącego Union Jacka” (szczegóły w recenzji). Marcin Mortka ponownie bawi, śmieszy, wciąga w wartki nurt powieściowych wydarzeń. Czas przy lekturze się nie dłuży, książka dostarcza paru godzin rozrywki i relaksu. Niestety, jak to zwykle bywa, relaks i rozrywka nie występują w stanie czystym; powieść posiada wady, które – w przypadku niektórych czytelników – mogą dość znacznie zredukować przyjemność obcowania z najnowszą książką wydawnictwa Runa.

Autor, pragnący widocznie uczynić drugą część dylogii ambitniejszą, miota się między patosem i zgrywą; raz uderza w tony podniosłe, nie szczędząc słów wielkich a przytłaczających, by kiedy indziej kpić, błaznować, puszczać do czytelnika perskie oko. Wahadło sprzecznych lub bardzo sobie odległych emocji nie jest dla niżej podpisanego niczym złym. Na ogół literacką huśtawkę nastrojów mam za zaletę, o ile ta – zgodnie ze swoim przeznaczeniem – ożywczo wpływa na całość utworu i ostatecznie prowokuje do ciekawych – nieważne: wesołych, smutnych, prostych czy skomplikowanych – wniosków. W „La Tumba de los Piratas” ten warunek nie zostaje spełniony. Nie ma wniosków, nie ma ukrytego przekazu lub, jak kto woli, przesłania.

Okazuje się, że na śmiertelną powagę nie ma w powieści miejsca. To problem uprzedniego podporządkowania fabuły efektowi humorystycznemu: najczęściej po takim zabiegu przychodzi autorom do końca już „mrugać okiem”; przejście do – i kontynuowanie wątków w konwencji „serio” jest zadaniem trudnym. Jedna poetyka zahacza, ociera się o drugą, powstają zgrzyty. Przy „Karaibskiej”, która wyjątkiem od powyższej reguły nie jest, przez ten kakofoniczny efekt nie raz i nie dwa brew się czytelnikowi marszczy, a włos jeży.

Cóż jednak zgrzyty – na koniec trzeba się nam zmierzyć z happy endem. W epilogu Marcin Mortka przekracza niewidzialną – w zależności od kontekstu zmieniającą swe położenie, ale podskórnie wyczuwaną przez odbiorcę – cienką linię stanowiącą granicę oddzielającą zakończenie nazywane optymistycznym, od takiego, które dyplomatycznie zwykło określać się „życzeniowym” lub „nienaturalnym”. Cios jest obezwładniający i gdyby nie fakt, że nokautującym uderzeniem są zdania ostatnie, pewnikiem przez kolejnych dziesięć hipotetycznych sentencji czytelnik już by się z szoku pourazowego otrząsnąć nie zdołał – walkę z powieścią przegrywając przed czasem.

Tak jednak szczęśliwie nie jest. Nie jest też tak, że „La Tumba de los Piratas” to książka zła. Wręcz przeciwnie: druga część dylogii stanowi przykład całkiem przyzwoitego pisarskiego rzemiosła. Z podstawowego zadania, tj. niezanudzania, autor wywiązuje się bardzo dobrze. To na dobrą sprawę wystarcza i dlatego, choć dość wtórna (a gdzie od utartych schematów odchodzi, tam niewolna od potknięć), kontynuacja „Płonącego Union Jacka” rozczarowuje jedynie w niewielkim stopniu.