Podczas wykopalisk archeologicznych prowadzonych na terenie Izraela dochodzi do zdumiewającego odkrycia, które może zmienić oblicze świata. Ludzki szkielet, instrukcja kamery wideo i dwie rozsypujące się ze starości kartki papieru to na pierwszy rzut oka nic niezwykłego, ale zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja, gdy okazuje się, że wiek kości, podobnie jak i broszury objaśniającej schemat działania kamery uczeni datują na dwa tysiące lat. Jakby tego było mało, produkt ma trafić na rynek dopiero za kilka lat – jeszcze go nie wyprodukowano... Historia zaczyna się więc bardzo intrygująco, tym bardziej, że karteczki mogą zawierać pewne wskazówki co do miejsca ukrycia kamery... Wiele wskazuje na to, że człowiekowi, który jakimś sposobem cofnął się w czasie, udało się sfilmować Chrystusa, ale czy na pewno? A może całość jest jedynie zręczną mistyfikacją?

Finansujący poszukiwania magnat medialny J. Kaun nie szczędzi sił i środków licząc na duży zysk w przypadku odnalezienia filmu wychodząc z założenia, że Watykan będzie gotów zapłacić tyle, ile zażąda. Kaun jest człowiekiem chciwym, twardym i bezkompromisowym, nie zawaha się przed niczym, byle osiągnąć wymarzony cel. Niestety dla siebie nie docenia drugiej strony, która nie zamierza ulegać szantażowi i wysyła swoją „grupę do zadań specjalnych” celem załatwienia sprawy po myśli Kościoła.

Wcześniej jednak jeden z kopaczy – S. Foxx wykrada cenne informacje i razem z dwójką przyjaciół zaczyna poszukiwania na własną rękę. Konfrontacja jest nieunikniona... Komu uda się zwyciężyć w tej rozgrywce?

„Wideo z Jezusem” otrzymała literacką nagrodę za najlepszą niemiecką powieść sf roku i nawet doczekała się ekranizacji. Jeśli to miał być swego czasu najlepszy tytuł u naszych zachodnich sąsiadów, to aż strach pomyśleć jaki poziom mogą prezentować pozostałe. Eschbach może i miał niezły pomysł na książkę, ale jego wykonanie leży i kwiczy.

Zacznę od bohaterów, którzy są płascy niczym dechy do prasowania. Dwójkę głównych postaci pozytywnych niewiele różni poza płcią i narodowością. Są prawie jak dwie krople wody: młodzi, odważni, inteligentni, zaradni, dzielni, pomysłowi... Ich adwersarze niedostatki intelektualne (nie wspominając już o całym szeregu pozostałych) starają się nadrabiać na wszelkie możliwe sposoby, ale i tak dają się robić w bambuko. I tak zapewne pozostałoby do samego końca, gdyby w pewnym momencie nie wkroczyli do gry twardzi i bezwzględni wysłannicy Watykanu, od których Kaun i jego ochroniarz mogliby się jeszcze wiele nauczyć. Złego.

Eschbach nieraz daje upust swojej niechęci do Kościoła wkładając w usta postaci słowa, które pasują do konkretnej sytuacji niczym kwiatek do kożucha. Bohater widząc reakcję mnichów na widok dziewczyny wypowiada następującą kwestię: „Niech piekło pochłonie te wszystkie religie. Wszystkim im się wydaje, że mogą pouczać innych, jak właściwie żyć - ale sami nie są w stanie poradzić sobie nawet z najprostszą zasadą życia i jego podstawą, z seksem”. Nie wiadomo: śmiać się czy płakać... Inna naciągana sytuacja: wysłannik Watykanu z bardzo błahego powodu rekwiruje samochód dowożący żywność bezdomnym, wskutek czego muszą oni jakiś czas głodować. Tego typu zagrywki są nad wyraz sztuczne i absolutnie nic z nich nie wynika dla samej fabuły. Podejrzewam, że posłużyły jedynie poprawie samopoczucia samego autora, który za wszelką cenę starał się pokazać, jak bardzo nie lubi kleru. Nie mam nic przeciwko krytyce, ale pod warunkiem, że nie czyni się tego w sposób nachalny i prymitywny, niejako na siłę.

„Wideo z Jezusem” obfituje w mnóstwo nieoczekiwanych zwrotów akcji i niespodzianek, czytelnik co chwilę jest zaskakiwany czymś nowym, szkoda tylko, że im bardziej rozwija się akcja, tym jest coraz mniej sensu, a następujące po sobie zdarzenia są coraz mniej prawdopodobne. Fabuła rozłazi się w szwach... Jedną z niewielu zabawnych rzeczy była postać ochroniarza Kauna który potrafił tak trzymać pęk kluczy, że nigdy mu nie brzęczały, a jak zastygał w bezruchu, to wszystkim wydawało się, że umarł. Zastanawiam się czy przypadkiem pierwowzorem dla tej postaci nie był sam Waldemar Pawlak. Podobieństwo w zachowaniu jest uderzające...