Był zimny wieczór. Deszcz lał się potokami z nieba. Jakiś starzec popycha go w kierunku wielkiej bramy. Ta się otwiera i wychodzi potężny mężczyzna. Dorośli wymieniają kilka zdań i zostaje zabrany do środka, zrywając kontakt z życiem, jakie znał do tej pory. Wkracza w świat pełen cudów, ale i niebezpieczeństw.

Takie są pierwsze wspomnienie Bastarda. Jako kilkuletni chłopiec zostaje oddany pod opiekę koniuszego jego ojca, księcia Rycerskiego. Będąc bękartem znajduje się w dziwnej sytuacji na dworze. Z jednej strony w jego żyłach płynie królewska krew, co wywłuje u wielu zazdrość, a z drugiej - jest niczym więcej jak sierotą pozbawioną dziedzictwa, pogardzaną i wyszydzaną prawie przez wszystkich. Jego ojciec wycofał się z polityki, zrezygnował z tronu. Jego jedyna nadzieja na przeżycie to wierna, niemal ślepa, służba królowi i Królestwu. W tym celu od małego przechodzi szereg szkoleń – w walce, etykiecie, używaniu Mocy, ale przede wszystkim w sztuce skrytobójstwa...

Świat Królestwa Sześciu Księstw poznajemy oczami Bastarda. Jak się domyślacie, jest to wizja dosyć subiektywna, choć sam bohater stara się zachować obiektywizm. Może właściwszym byłoby stwierdzenie, że zachowuje dystans do opisywanych wydarzeń, nawet, jeśli jest ich aktywnym uczestnikiem. Ta postawa zrodziła się z samotności; na kartach powieści poznajemy kilkanaście lat z życia Bastarda; i w tym czasie nie zyskał sobie ani jednego przyjaciela. Najbliżsi temu określeniu są jego nauczyciele i mentorzy, ale oddziela go od nich różnica wieku, wiedzy i doświadczenia. Posiadając magię Rozumienia znajduje akceptację wśród zwierząt – ale na krótko, gdyż nie jest to dobrze widziane przez jego opiekuna. Rozumienie jest uważane za umiejętność sprzeczną z naturą. Związki te zostają brutalnie przerwane za każdym razem.

Druga sprawa, która zaprząta myśli Bastarda, to rodzaj szkolenia, jakiemu jest poddawany. Zdaje sobie sprawę, że kiedyś będzie musiał wykorzystać zdobytą wiedzę na temat usuwania niewygodnych osób w skuteczny i niezauważalny sposób. Czy będzie do tego zdolny? Czy się nie zawaha? Czy wypełni wolę króla?

Przewodnim wątkiem powieści są oczywiście losy głównego bohatera na dworze królewskim. Tłem dla nich natomiast są wydarzenia mające duży wpływ na przyszłość rodziny panującej, a nawet całego Królestwa Sześciu Księstw. Wybrzeże państwa nękają coraz to okrutniejsze najazdy wyspiarzy ze Szkarłatnych Okrętów. Oprócz zwykłych grabieży rozsiewają też tajemniczą chorobę zwaną „kuźnicą”. Opanowani przez nią mieszkańcy stają się pozbawieni wszelkich ludzkich uczuć, zamieniają się niemal w zwierzęta, chcące jedynie zaspokajać swoje podstawowe potrzeby (co nie znaczy, że są pozbawieni inteligencji). Dla ich krewnych to jeszcze większy ból i szok niż śmierć. Możemy sobie tylko wyobrażać, co czują postacie, gdy ich ukochana osoba jest w stanie dokonać morderstwa na swym dziecku... tylko dlatego, że płacze.

„Uczeń Skrytobójcy” to pierwszy tom trylogii opowiadającej o losach Bastarda Rycerskiego. Jednocześnie jest to fragment większego cyklu, na który składają się także trylogie „Kupcy i ich żywostatki” oraz „Złotoskóry”. Mimo że to pierwsza książka sygnowana nazwiskiem Hobb, pisarka nie była ówczas debiutantką. Robin Hobb to pseudonim autorki, która już wcześniej opublikowała szereg powieści. Mamy więc do czynienia z całkowicie już ukształtowaną pisarsko autorką.

Na dobrą sprawę „Uczeń Skrytobójcy” posiada jedną zasadniczą wadę, zresztą właściwą dla wielu pierwszych tomów dłuższych cykli, mianowicie śledzimy rozwój postaci „od zera do bohatera” (tak na własny użytek nazywam taki model fabuły). Jest on niewątpliwie nieco zmodyfikowany - efektem nie jest niepokonany heros z wielkim mieczem, ale i tak odczuwałem pewne „zmęczenie materiału” – oczywiście w przekroju całej fantastyki, bo nie można mówić o tym w świetle twórczości Hobb. Mimo tego uważam „Ucznia Skrytobójcy” za dobre wprowadzenie w cykl, nawet, jeśli nieco zbyt szczegółowe i obszerne.