Druga część „Przeznaczenia Błazna” kończy cykl o Złotoskórym. Podzielony, z przyczyny zbyt dużej objętości, ostatni tom tej trylogii przynosi nam wiele odpowiedzi na dręczące nas pytania. Wiele to nie znaczy, że wszystkie. Niemniej jednak czytelnik może być usatysfakcjonowany z dwóch powodów. Po pierwsze, sporo spraw znajduje swój finał i jest to uczynione w sposób bardzo sprawny i interesujący, a po drugie, zakończenie sagi jest dość otwarte i nie musi oznaczać ostatecznego rozstania z lubianymi bohaterami.

„Może trzeba zachować ból i poczucie straty, by zrozumieć, że można przetrwać wszystko, co zgotuje nam życie. Może jeśli nie umieści się bólu na właściwym miejscu w życiu, zostaje się tchórzem”. „Przeznaczenie Błazna” zdaje się to potwierdzać. Nie jest to bowiem li tylko fantastyczna baśń o przygodach grupy bohaterów, ale także historia o człowieku, dorastaniu, jego wyborach i uczuciach. Jest to także opowieść o odpowiedzialności i tolerancji dla odmienności. Fakt, że została napisana ciekawie, bogatym i przystępnym językiem sprawia, że Robin Hobb na stałe pozostanie członkiem panteonu wspaniałych twórców fantasy.

Jakie zatem jest zakończenie „Złotoskórego”? Tradycyjnie Hobb nas zaskakuje. Wyjaśniając rozmaite wątki nie stroni od pewnych niedomówień i niespodzianek, choć zdarza się też, iż wszystko odnośnie danego motywu okazuje się iść torem, którego czytelnik się spodziewa. Do tego czasu mamy jednak trochę interesujących wydarzeń na lodowej wyspie Aslevjal, które sprawiają, że trudno jest oderwać się od lektury. Jest to charakterystyczna cecha powieści tej autorki. Podobnie jak bohaterowie, do których nie sposób się choć trochę nie przywiązać. Jak tu bowiem nie polubić wpadającego w coraz to nowe rozterki i kłopoty Bastarda, odkrywającego sekrety swoich korzeni i swojej osobowości księcia Sumiennego czy też przeżywającego swoją prawie że trzecią młodość Ciernia Spadającą Gwiazdę. A to tylko kilka z wielu interesujących postaci, które przewinęły się przez stronice cykli o Skrytobójcy i Złotoskórym. Najlepiej przeczytać ich przygody samemu i na własnej skórze przekonać się jak to się wszystko kończy. Zapewniam, że warto to zrobić!

Podsumowując obie przeczytane przeze mnie trylogie muszę z całą pewnością stwierdzić, że jest to literatura nie tylko interesująca i przyjemna w odbiorze ale także stojąca na wysokim poziomie. Świetnie współgrają w niej ze sobą sprawdzone wzorce i oryginalne pomysły. Dodając do tego świetny styl pisania i plastyczne opisy otrzymujemy rzecz godną uwagi każdego czytelnika fantasy. Co istotne, z doskonałym skutkiem mogą to zrobić nie tylko fantastyczni wyjadacze ale i nowicjusze w tej konwencji, dla których powinno to być naprawdę ciekawe wprowadzenie w świat fantastyki. Serdecznie polecam!

Wydawnictwo Mag miało nosa wznawiając „Skrytobójcę” i wydając po raz pierwszy w Polsce „Złotoskórego”. Myślę, że podobnie będzie z wznowieniem i dokończeniem zaniechanych przez Prószyńskiego „Żywostatków”. Dobrze, że można liczyć na naprawę błędów jednego wydawnictwa przez drugie i w efekcie zaczytywać się naprawdę świetna fantastyką. Zwłaszcza taką, której poziom jest uzupełniony starannym wydaniem pozwalającym skupić się wyłącznie na lekturze.