Pierwszy tom cyklu o Złotoskórym opowiada nam historię dziejącą się kilkanaście lat po wydarzeniach opisanych w „Skrytobójcy”. Bastard Rycerski Przezorny zamieszkuje w skromnej chacie niedaleko Kuźni, miejsca, od którego nazwę wzięła pustosząca niegdyś ludzkie serca i rozumy choroba kuźnica. Mieszkańców Królestwa Sześciu Księstw zarażali nią Zawyspiarze. Działo się to podczas wojny szkarłatnych okrętów.

Od tego czasu minęło wiele lat. Królestwo pokonało, dzięki pomocy Najstarszych, agresorów i obecnie rośnie w siłę i dostatek. Rany Bastarda powoli się zabliźniły, choć jego życie zostało zubożone o wiele istotnych elementów. Ze starych czasów pozostały mu tylko odbywające się kilka razy w roku odwiedziny Wilgi, która pewnego dnia przywiozła mu kilkuletniego chłopca znalezionego gdzieś podczas przeszukiwania śmietnika. Bastard zaopiekował się chłopcem nadając mu imię Traf.

Dawny skrytobójca skupia się na wychowywaniu chłopca oraz spokojnym życiu z dala od problemów królestwa. Jednak gdy młodzieniec dorasta, pojawia potrzeba oddania go do terminu u jakiegoś rzemieślnika, aby mógł sobie sam radzić w życiu. Do tego dochodzą niepokojące objawy starzenia się wilka, Ślepuna, z którym Bastard był związany magią Rozumienia oraz powracający głód Mocy. Spokojne dni w chacie niedaleko morza powoli odchodzą w przeszłość. W zmianie trybu życia „pomagają” niespodziewane odwiedziny dawno niewidzianych przyjaciół, którzy w niedużym odstępie czasu pojawiają się w domostwie Bastarda.

Okazuje się, że po raz kolejny Królestwo Sześciu Księstw jest zagrożone. Tym razem z powodu tajemniczego zniknięcia księcia Sumiennego. Jest to o tyle niepokojące, że niebawem mają się odbyć jego zaręczyny z zawyspiarską narczeską. Ranga tego wydarzenia i skutki wynikające z ewentualnego niezrealizowania planów królowej Ketriken mogą być bardzo brzemienne w skutki... Na poszukiwania młodzieńca udaje się Bastard w towarzystwie wielce tajemniczego pana Złocistego i łowczej Leszczyny...

W tej powieści styl Hobb nieco ewoluuje w kierunku powieści sensacyjno-detektywistycznej. Jest to z pewnością dość oryginalne porównanie, ale po prostu tak mi się skojarzyła fabuła „Misji”. W pierwszym tomie „Złotoskórego” poznajemy także sytuację w królestwie w kilkanaście lat po odparciu Zawyspiarzy. Kraj rozwija się, ludzie żyją coraz dostatniej i bezpieczniej. Niestety, nie do końca. Rozbudzona okrucieństwem księcia Władczego żądza krwi przetrwała w ludziach i znalazła swoje ujście w tępieniu Rozumiejących – ludzi używających magii Rozumienia. Oficjalnie zakazano szykanowania ich z powodu tej magii, ale nie przeszkodziło to w fabrykowaniu fałszywych dowodów i przeprowadzaniu okrutnych egzekucji. Sytuację pogarsza fakt, że Rozumiejących wydają tajemniczy Srokaci, pragnący w ten sposób osiągnąć swoje własne cele.

Te wszystkie okoliczności powodują, że wykonanie misji wymaga nadzwyczajnej ostrożności, subtelności i poświęcenia, którego nie spodziewa się tak doświadczony przez los Bastard, którego świat zna obecnie jako Toma Borsuczowłosego (od charakterystycznego pasemka siwizny w jego włosach).

Generalnie książka ta jest chyba trochę lepsza od tych z poprzedniego cyklu. Autorka odsłania coraz więcej tajników Rozumienia i Mocy oraz tworzy kolejne zagadki. Zaskakiwanie czytelnika staje się już jej znakiem rozpoznawczym, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Powieść wciąga. Także dlatego, że mamy do czynienia z nowymi i ciekawymi postaciami: Leszczyną, Dziewanną, Trafem czy Koprem. Ten ostatni wydaje się być mało znaczący, ale podejrzewam, że w kolejnych częściach jego rola znacznie wzrośnie. Poza tym dużą rolę w książce odgrywają... koty.

Tradycyjnie kilka słów o wydaniu. Zarówno „Misja błazna” jak i „Złocisty błazen” zostały wydane na początku 2005 roku. Temu też przypisuję częściowe błędy w korekcie oraz, o zgrozo, rzeczowe w tekście. Nie są one zbyt wielkie, ale jednak zauważyłem różnicę w imieniu najwierniejszej suki Brusa (Wiedźmy u Agnieszki Ciepłowskiej, Lisiczki u Zbigniewa A. Królickiego w „Misji”) czy też pomyłkę w liczbie lat, przez które bohaterka służy królowej jako łowczyni. Przypominam jednak, że obecnie Mag ustrzega się podobnych błędów i systematycznie poprawia jakość wydawanych przez siebie książek.