Świat wykreowany przez Bakkera jest oryginalnym połączeniem sprawdzonych w fantastyce wzorców, takich jak magia, intrygi czy średniowieczna stylizacja z niebanalnymi pomysłami i rozwiązaniami (przykładem chorae - mała kulka otoczona pismem Nieludzi - będąca skuteczną bronią przeciwko czarnoksiężnikom), a przede wszystkim niezwykle barwną galerią bohaterów.

Pierwszy tom „Księcia nicości” zaznajamia nas z czołowymi, jak należy sądzić, postaciami całej trylogii. Mamy więc szpiega i czarnoksiężnika Drusasa Achamiana, który tropi ślady i zbiera dowody na istnienie mitycznej Rady (przymierza magów i generałów, którzy starają się doprowadzić do powrotu Nie-Boga po jego śmierci w Pierwszej Apokalipsie), zauważającego sygnały nadejścia Drugiej Apokalipsy. Mamy także cesarza Nansuru Ikurei Xeriusa III, toczącego walkę o odbudowanie świetności cesarstwa oraz stale zmagającego się ze swym charyzmatycznym, niezwykle uzdolnionym bratankiem, arcygenerałem Ikurei Conphasem. Do grona wyjątkowo interesujących bohaterów należy też niewątpliwie zaliczyć Anasurimbora Kellhusa, mnicha tajemnego zakonu dunyainskiego, który potrafi wpływać na rozwój wypadków, korzystając z nabytych dzięki wyrafinowanemu szkoleniu umiejętności odczytywania zamiarów i emocji innych ludzi. „To, co następuje przedtem, określa to, co następuje potem” - według dunyainów poznając i rozumiejąc przyczyny zdarzeń możemy kształtować ich skutek. Dodajmy do tego barbarzyńskiego wodza Cnaiura, którego plemię zostało niemalże w całości zniszczone podczas ataku dowodzonego przez Ikurei Conphasa, starzejącą się kurtyzanę Esmenet, pragnącą być w centrum wydarzeń u boku ukochanego czarnoksiężnika, czy też rozmaitych dostojników religijnych, magów i władców.

Interesy, plany, obawy tych postaci zbiegają się w chwili ogłoszenia Świętej Wojny inrithich przeciwko pogańskim (według tych pierwszych oczywiście) fanimom, przywodzącej na myśl średniowieczne krucjaty. Jednak walka z poganami dla wielu bohaterów nie jest najważniejszą sprawą. Jest to wszakże okazja do ugrania własnych interesów, osiągnięcia wymarzonych celów czy też zniszczenia przeciwników. „Grami, tak jak życiem, rządzą reguły. Lecz w przeciwieństwie do życia gry ograniczają się do zasad. Zasady to gra, a jeśli ktoś stosuje się do innych zasad, to po prostu gra w inną grę. Ponieważ ustanowione zasady określają znaczenie każdego ruchu, gry mają klarowność, przy której życie wydaje się pijackim bełkotem. Właściwości są jasne, permutacje pewne; jedynie wynik gry spowija mgła”. W „Mroku...” takich gier z wieloma niewiadomymi jest wiele. Autor potrafi wciągnąć czytelnika w ten świat Nielicznych (innymi słowy czarnoksiężników), potrafiących dostrzec Nielicznych, niepoddających się tym regułom cishaurimów (fanimskich kapłanów-czarnoksiężników z Shimehu, celu Świętej Wojny) z ich nieznaną magią, okrutnych ras Sranców, niesamowitych Nieludzi i tajemnic Północy...

„Mrok” początkowo może się niektórym kojarzyć z „Malazańską księgą poległych” Eriksona: przed każdym rozdziałem mamy fragment dzieła jakiegoś filozofa czy historyka (często także Achamiana), datę i miejsce akcji, itp. W treść wpleciono sporo rozważań bohaterów (zapisano je kursywą), co z kolei trochę przypomina mi Martina. Niemniej jednak to są analogie raczej graficzne. Bakker idzie swoją własną drogą, bo choć pozornie (ze względu na sporą obecność i rolę magii) może mu być bliżej do tego pierwszego autora, a siecią intryg i kreacją postaci zdaje się być podobny twórcy „Pieśni lodu i ognia”, w rezultacie otrzymujemy coś oryginalnego, niebędącego kalkowaniem innych pisarzy.

Recenzowana książka to debiut literacki. Skutkiem tego jest zapewne większe skupienie się na postaciach niż na akcji, choć dopiero po poznaniu całości będzie można sprawiedliwiej ocenić proporcje. Ponoć drugi tom „Księcia nicości” jest dużo lepszy od pierwszego. Jeśli to prawda, to zapowiada się wyśmienita pozycja w fantastyce, bo już sam „Mrok” naprawdę wart jest przeczytania.

Na uznanie zasługuje oryginalne i interesujące wydanie książki przez Maga. Dobrze oddaje ono klimat tej powieści, choć kilka denerwujących literówek i błędów jest przez to bardziej widocznych. Widać jednak, że wydawnictwo poważnie nas, czytelników, traktuje i dba o jakość wydawanych przez siebie książek.