Hej, jesteś tu? Wiem, że jesteś. Ale wolałbym, cię widzieć. Myślisz, że się boję? Tylko trochę. Przecież sam do ciebie przyszedłem. Boję się, że na coś wpadnę. ...Na jakąś szafę, albo nie wiem...
Zapal to cholerne światło!
Nie musisz się kryć. Nie musisz się bać.
OK., będzie jak chcesz, ale możesz mieć moje zęby na sumieniu. O cholera, krzesło, aaa! Widzisz? Powiedz coś. Proszę.
Nie mówisz, nie zapalasz światła. Dobrze, przestanę się pałętać, usiądę na tym krześle i będę gadał w ciemność. Naprawdę, czuję się jak kretyn. Zapal chociaż lampkę. ...Albo zaczekaj, mam zapalniczkę.
O tak lepiej. I tak nie wiem gdzie jesteś, ale czuje się bezpieczniej. Nie zrozum mnie źle. Nie chodzi mi o ciebie, tylko o brak światła. Ja... chcę, żeby było jak dawniej. Wierz mi, nic się nie zmieniło. Nic.
Mogłabyś się odezwać.
Czy ta sytuacja nie wydaje ci się głupia? Czy nie możemy po prostu porozmawiać? Porozmawiajmy. Ja zacznę.
Byłem ślepy. Miłość jest ślepa. A ja cię kochałem. ...nadal kocham. I dlatego boli mnie, że odstawiasz ten cały cyrk, że czaisz się w ciemności jak zwierzę.
Wyrzucam sobie, że nic nie zauważyłem. Choćby tego, jaki jestem blady, jak mizernieję. No, ale u ciebie nie ma ani jednego lustra. Później... Później, po naszej awanturze tak strasznie chciałem wrócić. Wróciłem. Zdaję sobie sprawę, że wtedy się skazałem, że nie miałaś już sił się opierać. Chciałaś mnie uratować, doceniam to. Nie udało ci się. Jestem tu dzisiaj.
Przyszedłem tu dla ciebie i dla siebie. Wiem jak cierpisz, nie mogę na to pozwolić. Dziwisz się?! Co, do cholery, miałem zrobić? Przyprowadzić jakiegoś człowieka? Przecież spodziewałaś się mnie! Wiedziałaś, że przyjdę! I co za to dostaję?! Wrogość, pogardę, strach. Nie poznaję cię! Naprawdę sprawiasz mi przykrość. Czy wszystko między nami skończone? Przekreślasz to?
Boże, powiedz coś.
Rozumiem.
Nie walcz z tym. Przecież wiesz, że przegrasz. Opanuj się tylko na chwilę. ...na chwileczkę... Zapal światło, pogadamy, pocałuję cię po raz ostatni, a potem kulturalnie wyssiesz ze mnie krew. Naprawdę chcę się dla ciebie poświęcić. Wierz mi.
Nie skradaj się, nie czaj.
Kocham cię, kurwa mać!
Dość!
No i jak? Cieszysz się. Zadrwiłaś ze mnie.
Upokorzyłaś. Wychodzę. Wychodzę i wiem, że skoczysz mi na kark. Wiem, że za chwilę mnie zmasakrujesz. I przykro mi.

*

Wyszedł.

*

Kiedy już doszedł do siebie, coś go podkusiło by obejść dom. Nie wiedział, co.
Niebo srebrzyło się od gwiazd. Myślał, był pewien, że już ich więcej nie zobaczy, a jednak...
Za domem, znalazł kajdanki przypięte do poręczy schodów, a niżej kupkę popiołu wśród rozrzuconych ubrań. Jej ubrań. Musiała przykuć się zeszłej nocy, a jasne poranne słońce zrobiło swoje. Ukląkł na schodach i zaczął płakać. A później wsiadł do samochodu i odjechał. Nie pozostało mu nic innego.