„Księga jesiennych demonów” to zbiór pięciu opowiadań Jarosława Grzędowicza, napisanych na przestrzeni kilku ostatnich lat. Są to utwory dosyć obszerne, liczące co najmniej po kilkadziesiąt stron. Każdy z nich mówi o jakiejś ludzkiej wadzie, problemie, które na kartach książki przyjmują fantastyczne formy. Tym właśnie są jesienne demony – kłopotami, obawami, które są z nami przez cały czas. Tutaj nabierają ciała, przez co są bardziej uchwytne, łatwiejsze do zidentyfikowania.

Całość spina podzielony krótki utwór stanowiący prolog i epilog książki. Opowiedziana jest w nim historia Jacka, któremu od jakiegoś czasu kompletnie nic nie wychodzi – stracił pracę, dziewczynę. Można przypuścić, że okoliczności sprzysięgły się by obrzydzić mu życie. Zdesperowany zwraca się do miejskiego szamana i tam wysłuchuje kolejnych historii.

„Klub Absolutnej Karty Kredytowej” jest opowieścią o człowieku, który ma problemy finansowe. Mimo najszczerszych chęci i niemałych umiejętności nie potrafi zarobić przyzwoitych pieniędzy. Gdy otrzymuje Absolutną Kartę Kredytową, za którą można kupić wszystko, nie zastanawia się nad jej pochodzeniem, tylko postanawia skorzystać z okazji i zakosztować życia. Akcja toczy się łatwym do przewidzenia torem aż do nieco zagmatwanego zakończenia, które, co łatwo zresztą przewidzieć, pokazuje, iż pieniądze to nie wszystko.

„Opowieść terapeuty” to historia pewnego psychologa, który nie potrafi wytrzymać napięcia związanego ze swoją pracą. Pod koniec tygodnia jest całkowicie wyzuty z sił, zarówno psychicznych jak i fizycznych. Przybija go fakt, że nie potrafi pomóc swoim klientom. Pewnego dnia przychodzi do niego dziwny staruszek potrafiący czynić cuda i twierdzący, że o czymś zapomniał, że czuje się nie na miejscu. Od tej wizyty życie terapeuty się zmienia. Nagle potrafi jednym spojrzeniem określić problemy pacjenta i błyskawicznie je rozwiązać. Wszystko byłoby wspaniałe, gdyby nie dziwne postacie pojawiające się co chwilę w jego życiu. Bohaterką „Wiedźmy i wilka” jest Melania, kobieta wywodząca się z rodziny czarownic. Od lat żyła z Łukaszem, teoretycznie poetą, w praktyce alkoholikiem i damskim bokserem. Gdy pewnego dnia przejrzała na oczy, postanowiła działać. Odwołała się do rodzinnego talentu i przywołała wilka, by ten rozprawił się z byłym kochankiem. W wyniku rytuału otrzymała wilka w ludzkim ciele, jednym słowem wilkołaka. Istotę, która ją kochała, ale uwielbiała także swobodne przestrzenie, las i widok nieba. W mieście czuła się jak w klatce. Nieważne, które z uczuć zwycięży, Melania znów będzie nieszczęśliwa...

„Piorun” to historia zdrady małżeńskiej, fatalnego zauroczenia całkowicie obcą osobą. Sytuacja taka przytrafiła się żonie Janusza, który widząc, jak Sylwia się od niego oddala, postanawia walczyć o kobietę swojego życia. Podczas śledztwa spotyka Wiktorię... i nie może przestać o niej myśleć, żona powoli przestaje być ważna. A w mieście kolejne osoby odchodzą od bliskich i giną bezpowrotnie.

„Czarne motyle”, ostatnie opowiadanie, jest zarazem najlepsze – przynajmniej w mojej opinii. Rzecz się dzieje na polskiej wsi, z dala od wielkich miast. Do wynajmującej pokoje malarki przyjeżdża gość, starszy mężczyzna, który parał się wieloma zajęciami i zwiedził niejeden obcy kraj. Otacza go tajemnica, która pociąga gospodynię. Wkrótce rozkwita między nimi uczucie. Ciekawym rozwiązaniem w tym opowiadaniu jest pojawiająca się co pewien czas narracja z punktu widzenia ducha zmarłego męża artystki. Dużym plusem jest także nastrój, jaki udało się zbudować autorowi.

Jarosław Grzędowicz nie przedstawia mrożących krew w żyłach scen. Wręcz przeciwnie, stara się zbudować nastrój za pomocą opisów i małych detali, które połączone mają tworzyć wrażenie niesamowitego klimatu. Niestety, przynajmniej w moim wypadku, ta technika nie zadziałała. Wszystkie utwory, oprócz ostatniego, przeczytałem bez większych emocji. Co prawda, z opowiadania na opowiadanie coraz bardziej przekonywałem się do „Księgi jesiennych demonów”. Może to świadczyć o tym, że należy się przystosować do stylu autora, stać się wyczulonym na drobne niuanse. Jeśli tak, to u mnie zadziałało to zdecydowanie za późno – a samą fabułą opowiadania zdecydowanie się nie bronią. Rzecz jasna może być też druga możliwość: z biegiem lat warsztat Grzędowicza wyraźnie się poprawił. Jeśli tak, to z pewnością kolejne utwory okażą się jeszcze ciekawsze niż „Czarne motyle”.