Już sam wstęp „Czerwonego drzewa”, powieści Caitliín R. Kiernan stanowiącej drugą część nowej serii grozy wydawnictwa Mag, jednoznacznie wyjaśnia, że mamy do czynienia z prozą ściśle odwołującą się do tradycji literackich. „Przedmowa wydawcy” pochodzi od Sharon D. Halperin, starannie opisującej okoliczności, w jakich otrzymała maszynopis Sary Crowe i przygotowania do jego pośmiertnego wydania. Już tu dowiadujemy się o samobójstwie autorki maszynopisu w roku 2008, uzyskujemy dokładny opis tego, jak dotrzeć do farmy Wight, koło której rośnie tytułowy dąb (Google Maps pozwalają odtworzyć bez trudu drogę Halperin z Manhattanu do zakątka Rhode Island, gdzie mieści się rzeczona farma), słyszymy, że w ostatnich tygodniach życia Crowe towarzyszyła malarka, Constance Hopkins, a w całej historii istotną rolę odgrywa Amanda Tyrrell, również tragicznie zmarła kilka miesięcy wcześniej partnerka Crowe.

Zasadniczy tekst powieści podpisują swoimi nazwiskami Sarah Crowe i dr Charles L. Harvey, choć przez dłuższy czas jest on po prostu pamiętnikiem Crowe, pisarki zmagającej się z kryzysem twórczym i coraz bardziej świadomej tego, że zaliczkę na najnowszą powieść przyjdzie po prostu oddać. Punktem wyjścia jest przyjazd Crowe na farmę Wight, leżącą na odludziu, kilkadziesiąt kilometrów na zachód od Providence. Narratorka wynajęła ją (a raczej, jak okazuje się niedługo później, jej część) od Sama Blancharda, by podjąć ostatnią próbę stworzenia wspomnianej powieści, ale też by zmierzyć się z rozstaniem z Tyrrell, niepokojącymi snami i pustką w głowie. Pomysły na powieść się nie pojawiają, więc Crowe skupia się na spisywaniu nocnych koszmarów i wspomnień, wizytach w pobliskiej bibliotece i zwiedzaniu domu oraz jego bezpośredniej okolicy. W piwnicy znajduje maszynę do pisania i niedokończony tekst autorstwa Charlesa L. Harveya, naukowca badającego rozmaite legendy i opowieści związane z farmą Wight, a jednocześnie poprzedniego lokatora tego miejsca. Szybkie przejrzenie internetu pozwala kobiecie stwierdzić, że pobyt Harveya na farmie trwał od 2001 do 2003 roku i skończył się jego samobójstwem. Centralnym obiektem opisywanym przez sześćdziesięcioletniego antropologa i folklorystę jest rosnący nieopodal dąb, tytułowe „czerwone drzewo”. I choć pierwsza wyprawa Crowe do drzewa nie sugeruje, by kryło się w nim coś szczególnego, to kiedy na farmę przyjeżdża Constance Hopkins, kolejna lokatorka wynajmująca część farmy od Blancharda, sytuacja zmienia się już diametralnie…

„Czerwone drzewo” karmi się motywami klasycznych (i nie tylko!) amerykańskich powieści grozy: odnaleziony maszynopis, tragicznie zmarli poprzedni mieszkańcy, blokada twórcza, indiańskie legendy, złowrogi stukot maszyny do pisania, rozciągające się czas i przestrzeń. To, co wyróżnia omawianą powieść, to fakt, że Kiernan pisze opowieść niesamowitą, jednocześnie pisząc o opowieściach niesamowitych. Sarah Crowe (nazwisko znaczące!) doskonale zna wspomniane motywy i dzieła, w których się pojawiają, odwołuje się do nich w pamiętniku i regularnie chodzi do okolicznej biblioteki, by szukać dalszych informacji o miejscowych legendach. Harvey zajmował się nimi zawodowo, badając je ze ścisłego, naukowego punktu widzenia. Oboje są dość krytycznie nastawieni do fenomenów „pozazmysłowych”. Crowe poddaje w wątpliwość wiarygodność relacjonowanego przez Constance doświadczenia nadprzyrodzonego. Jednocześnie formułuje w pamiętniku wątpliwości co do opisywania snów jako sensownej strategii pisarskiej, po czym oczywiście konsekwentnie przelewa obrazy ze swoich sennych koszmarów na papier.

Niektóre z nawiązań są w tekście „Czerwonego drzewa” wypisane explicite (oczywiście Edgar Allan Poe, ale też badania spirytystyczne Arthura Conan Doyle’a, dzieła Evelyn Underhill, „Alicja z Krainy Czarów”, i tak dalej…), inne, jak choćby związki z „Domem z liści” Marka Z. Danielewskiego, zostają pozostawione wyobraźni czy wiedzy czytelnika. Kiernan popisuje się erudycją, ale jednocześnie cały czas kontroluje wzrost napięcia. Jej bohaterki nie są uwięzione w dosłownym sensie: mogą zawsze opuścić farmę Wight, jeżdżą do pobliskich miasteczek, korzystają z sieci. Rozumieją swoją sytuację, znają teoretycznie motywy, na których opierają się lęki, których doświadczają, ale nie czyni to ich obaw mniejszymi czy niegroźnymi. Zniewalają je raczej własne biografie, ciężar doświadczeń, rozbitych, skomplikowanych relacji, nieprzepracowanych emocji. Od pewnego momentu kluczową rolę w powieści zaczyna odgrywać kwestia odpowiedzialności za czyjeś życie, czyjś strach, czyjąś odwagę. Odpowiedzialności, za którą można zapłacić najwyższą cenę.