„Gra pozorów” to już piętnasty tom przygód Harry’ego Dresdena. I chociaż Jim Butcher pozornie serwuje ciągle to samo, to jednak potrafi zaskakiwać i zmieniać konwencję. Tym razem bohater dołącza do grupy, która ma obrabować magiczny skarbiec.

Harry Dresden od pewnego czasu nie jest panem swojego losu; a przynajmniej nie jest nim bardziej niż miało to miejsce kilka tomów wcześniej. Pełniąc rolę Rycerza Zimy, może nie jest chłopcem na posyłki, ale Królowa Zimy ma odpowiednie narzędzia, by skłonić go do posłuszeństwa… albo przynajmniej współpracy. Podobnie jest teraz, kiedy dostaje zadanie dołączenia do Nicodemusa i grupy innych paskudnych typów, którzy chcą włamać się do skarbca Hadesa. Tak, tego Hadesa, który okazuje się także kolekcjonerem kosztowności, dzieł sztuki i magicznych artefaktów.

Tym razem Jim Butcher serwuje nam fabułę znaną z łotrzykowskich opowieści i wielu hollywoodzkich produkcji traktujących o próbach włamania się do świetnie strzeżonych miejsc. Mamy tu klasyczne rozwiązania, łącznie z tarciami wewnątrz grupy, rozgrywaniem partykularnych interesów, wbijaniem noża w plecy i wielkim twistem w finale, który nawet zaskakuje, choć nadal jest zgodny z konwencją tego typu opowieści. To wszystko zostaje podlane typowym dla Dresdena sosem: sporo magicznych bijatyk, niewyparzony język głównego bohatera i lojalność, jaką obdarza bliskie mu osoby. To mieszanka, która świetnie się sprawdza; nic dziwnego, że Butcher z niej nie rezygnuje.

W zasadzie większość ostatnich tomów „Akt Harry’ego Dresdena” mocno pchało fabułę serii do przodu, zmieniało okoliczności i wpychało bohatera w nowe sytuacje, role i konflikty. Na tym tle „Gra pozorów” jest momentem wytchnienia. Powieść stosunkowo niewiele wnosi do szerszego planu: to raczej ten moment, w którym wprowadzane są nowe wątki mające odegrać znaczenie w przyszłości; to również okazja do przypomnienia czytelnikom paru postaci, które mogły już zniknąć z radarów. Chociażby Nicodemus, który wydawałoby się, był już zapomniany, powrócił – nomen omen – jak zły szeląg. Takich postaci jest więcej, także po dobrej stronie barykady. Cieszy na przykład całkiem spora rola Michaela, jednego z bardziej wyrazistych sojuszników Dresdena w przeszłości.

W tym tomie Butcher wykorzystuje wywołuje odrobinę sentymentu u czytelnika, a jednocześnie oferuje mu interesującą, niespotykaną do tej pory w serii fabułę. Autor to sprawny rzemieślnik żonglujący popkulturowymi motywami i gatunkowymi schematami: w tym tomie widać to doskonale.

Butcher umiejętnie wprowadzał wątki, które miały znacznie w przyszłości. Również tutaj pojawiło się kilka elementów, które potencjalnie mogą mieć duże znaczenie w przyszłości; a w połączeniu z wydarzeniami z „Zimnych dni” – zdają się gwarantować solidną dawkę akcji w przyszłości. Inna sprawa, że po omawianym tomie autor dał sobie kilka lat oddechu od serii i zajął się innymi projektami. Tym bardziej jest interesujące, jak wypadną kolejne powieści o Dresdenie.