2.

Przez chwilę szli wąską ścieżką, by zboczyć z niej na wysokości rozwidlenia przy drzewie o dwóch pniach. Jeden wskazywał kierunek w lewo, drugi w prawo. Mężczyzna nie obrał żadnego z nich, poszedł dalej prosto, śmiało wkraczając między jeżyniska i paprociowe pola, których bardzo nie chciała zwiedzać córka owczarzy. Cóż miała jednak robić sama na rozstaju leśnych dróg? Ostrożnie zagłębiła się w gęstwinę. Wysoko unosząc nogi, starała się nie rozedrzeć delikatnej jagnięcej skóry podróżnego stroju o szczerzące się ku niej kolczaste krzewy i równocześnie nie stracić z oczu szybko oddalających się pleców swego przewodnika. Była tak bardzo skupiona na tych dwóch zadaniach, że dosłownie w ostatniej chwili zatrzymała się nad brzegiem leśnego jeziorka. Gdyby dowódca jej nie powstrzymał, zrobiłaby jeszcze jeden krok i wylądowała w szmaragdowej toni.

— Hej, nie tak prędko! — zaśmiał się jej towarzysz — Najpierw się rozbierz, potem skacz do wody. Spokojnie, nie będę patrzył — dodał, widząc, że dziewczyna otwiera usta, by coś powiedzieć. Odszedł kawałek i usiadł tyłem do urwistego brzegu.

Jak dobrze jest zanurzyć się w przejrzystej wodzie! Jak miło poczuć na skórze jej kojąco miękki dotyk! Jak wspaniale oddać się we władzę łagodnego falowania, które delikatnie wypycha do góry, uwalniając od zmęczenia i niewygód przebytej drogi!

Córka owczarzy położyła się płasko na powierzchni wody, pozwalając jej igrać ze swymi rozpuszczonymi włosami i wniknąć w każdy zakamarek ciała. Czuła, jak wraz z brudem odpływają precz wszystkie straszne przeżycia ostatnich dni. Zamknęła oczy i zanurzyła głowę na tyle głęboko, by zakryło jej uszy, izolując od dźwięków spoza cudownego szmaragdowego jeziora. „Zasnąć — pomyślała. — Zasnąć i już się nie obudzić…”

Głośne uderzenie rozbiło na kawałki ciszę wodnej toni i wdarło się do tego spokojnego świata, niszcząc bezpowrotnie wrażenie bezpiecznej samotności. Owczarzówna obróciła się szybko i podpłynęła bliżej ściany urwiska, gdzie dno wypłycało się i nogi mogły bez problemu znaleźć oparcie. Dopiero tam rozejrzała się uważnie, wypatrując zagrożenia. Nic. Cisza.

Tylko zmącenie wody na środku zbiornika świadczyło o tym, że nagły atak nie był przewidzeniem. Już miała wyjść na brzeg, gdy tuż obok niej pojawiła się głowa dowódcy. Szarpnęła się w tył jak oparzona, byle dalej od ciała tego mężczyzny, gotowego zadawać jej cierpienia zupełnie bez powodu. Choć przecież nic złego mu nie uczyniła… Potknęła się o korzeń, zdradliwie zatopiony na dnie leśnego jeziorka i runęła w tył, wyrzucając w górę ręce w odruchowym geście samoobrony. Szarpnąwszy dziewczynę silnie za obie dłonie, dowódca przywrócił ją do pionu. Chrupnęły stawy w nadgarstkach owczarskiej córy. Zaszkliły się jej oczy. Gwałtownie zaczerpnięty haust powietrza zagrał w płucach, ukrytych za kształtnymi piersiami, które z wyraźną przyjemnością podziwiał zbójca. Wyrwała mu się i odwróciła bokiem. Pragnęła znaleźć się z powrotem bliżej środka jeziora, tam gdzie głębina oferowała litościwą kryjówkę jej nagiemu ciału.

— Po co to? I tak przede mną nie uciekniesz.

— Przecież, przecież…

— Miałem nie patrzeć. I nie patrzyłem, ale potem ucichłaś, więc spojrzałem, żeby sprawdzić, czy żyjesz. Wyglądałaś na zadowoloną z kąpieli. Pozazdrościłem ci i też wskoczyłem do wody, owczarko.

— Mam na imię Tesa.

— Tesa. Pięknie. Ja jestem Art, ale mówią o mnie Fesersan. Syn Rybaka.

— Art Fesersan — powtórzyła.

— Boisz się mnie?

Co odrzec? Jakiej odpowiedzi oczekiwał? Która była właściwa? Nie miała pojęcia, powiedziała więc po prostu zgodnie z prawdą:

— Tak.

— Słusznie. Powinnaś się mnie bać, bo jestem niebezpieczny, Teso. Zwłaszcza dla tego, kto próbuje być wobec mnie nieposłuszny. — Ponownie chwycił ją za nadwerężone nadgarstki i raz jeszcze mocno szarpnął ku sobie.

Krzyknęła krótko, boleśnie.

Odczekał, aż minie szok, i zbliżył usta nieprzyjemnie blisko do jej ucha:

— Bądź grzeczna, to nie zrobię ci krzywdy — wycedził przez zęby, drapiąc policzek dziewczyny mocnym kilkudniowym zarostem. — Zrozumiałaś?

Kiwnęła głową, spoglądając na niego ze strachem szeroko otwartymi oczami. Mężczyzna widać uznał, że nie dość ją przeraził, bo dodał:

— A jeśli będziesz niegrzeczna, zabiorę ci życie. Ale najpierw zamienię je w piekło, Teso, córo hodowców.