Któregoś zimowego poranka w Kolorado w 1956 roku pewien zwykły (albo i niezwykły) kot, Pixie, z wyraźnym niesmakiem dostrzegł za drzwiami wyjściowymi domu białą, zimną i nieprzyjemną masę. To samo spotkało go za drzwiami bocznymi, a później za każdym innym wyjściem. Gospodyni domu zauważyła, że Pixie „szuka drzwi do lata”. Kot może był i zwykły, ale jego panem był Robert A. Heinlein, wówczas już dość szeroko znany w Stanach Zjednoczonych autor fantastycznych powieści dla młodzieży. Uwaga jego żony zainspirowała go do napisania właśnie „Drzwi do lata”, wydanej w odcinkach pod koniec tego samego roku powieści o szukaniu wyjścia do optymalnej rzeczywistości. Historię tę opowiada wstęp do nowego wydania powieści, ukazującej się w Rebisowej serii Wehikuł Czasu.

Narratorem jest Daniel B. Davis, którego poznajemy w 1970 roku jako inżyniera zajmującego się automatyzacją, wynalazcę cieszących się powodzeniem robotycznych odkurzaczy (Służek) i prototypu robota wielofunkcyjnego, Fenomenalnego Franka. Co kluczowe, inżyniera oszukanego właśnie przez wspólnika i byłą narzeczoną. Rozczarowanie życiem, alkoholowy ciąg oraz świadomość, że jedyną istotą, na którą Daniel wciąż może liczyć, jest kot Petroniusz (zwany też Pete’em), sprawiają, że poważnie rozważa poddanie się wynalezionej niedawno hibernacji. „Zimny Sen” umożliwia – według oferujących tę usługę firm – bezproblemowy przeskok w czasie nawet o kilkadziesiąt lat; Daniel uznaje, że jego Drzwi do Lata prowadzą do roku 2000. Poddanie się procedurze wymaga jednak kompletnego otrzeźwienia, które z kolei powoduje, że niefortunny inżynier decyduje się na ostatnią konfrontację z parą oszustów. Ta przebiega nie do końca po jego myśli: do procesu hibernacyjnego dochodzi, ale na istotnie innych warunkach, co więcej okazuje się, że podróże w poszukiwaniu metaforycznego lata tak łatwo się nie zakończą…

„Drzwi do lata” to dość lekka, często przyprawiona humorem powieść, skupiająca się na obfitującej w dynamiczne zwroty fabule urozmaiconej przewidywaniami dotyczącymi przyszłości. Warto zauważyć, że już sam książkowy czas wyjścia, 1970 rok, to z punktu widzenia powstawania tekstu przyszłość – i to przyszłość po wojnie jądrowej. Niektóre elementy futurologiczne okazują się bardzo trafne (choćby same Służki – zautomatyzowane odkurzacze to przecież nasza codzienność), inne nieco zbyt optymistyczne (wciąż zdarza się nam przeziębiać, choć od roku 2000 dzieli nas już dwadzieścia lat). Praktyczne dylematy związane z hibernacją i podróżami w czasie są potraktowane w książce dość pobieżnie; ciekawie pisze Heinlein za to o decydowaniu, jaki okres czasu jest najkorzystniejszy, jeśli staje przed nami dotyczący tego wybór.

Pewne aspekty „Drzwi do lata” wyraźnie się postarzały. Należy do nich choćby dość ryzykowna z naszego punktu widzenia relacja romantyczna, która w skrócie opiera się na skonsumowanej (co prawda po latach) fascynacji trzydziestolatka dwunastoletnią córką kolegi. Postaci bohaterów są naszkicowane z humorem, ale dość schematycznie; największą sympatię budzi rzecz jasna kot Pete. W całości książka stanowi szybką, przyjemną lekturę, w sam raz na wolny weekend – ale czy na pewno była dobrym wyborem na kolejną pozycję Wehikułu Czasu? Chyba ciekawsze byłoby wznowienie powieści „Luna to surowa pani”. Może i na nie się doczekamy.