Lata wojny domowej w Ravce pozostawiły kraj w trudnej sytuacji. Wszyscy sąsiedzi zerkają łakomie, licząc, że uda się wyszarpać coś dla siebie, jednocześnie negocjując sojusze. Kraj trzeba odbudować ze zniszczeń, a mimo to rośnie kult Zmrocza, który widziany jest niczym kolejny święty, zbawca wszystkich. Niewiele osób wie, że król Nikołaj zmaga się z demonem, czystym złem, pozostałością po niegodziwościach Zmrocza… Jednym słowem – jest ciężko.

„Król z bliznami” jest bezpośrednią kontynuacją „Trylogii Grisza”, jednak jako powieść jest zbudowana i poprowadzona inaczej. Przede wszystkim autorka zrezygnowała z narracji pierwszoosobowej, a trzecioosobową w poszczególnych rozdziałach skupia na różnych bohaterach. Dało to autorce możliwość prowadzenia kilku równorzędnych wątków, niejednokrotnie oddalonych od siebie geograficznie, a jeden umieszczając w sąsiednim kraju. Dzięki temu nie tylko autorka mogła zbudować interesującą intrygę pałacową, nie tylko głębiej wejść w bohaterów, których czytelnicy mogli o wiele lepiej poznać przy okazji poprzedzającej tę powieść trylogii, ale również w naturalny sposób pokazać, z czym Ravka i jej władca będą musieli się zmierzyć w niedalekiej przyszłości. Autorka zdecydowanie podjęła dobrą decyzję, a taka budowa o wiele lepiej służy opowiadanej historii.

W porównaniu do trylogii Leigh Bardugo nieco zmieniła również tematykę – jest więcej polityki, intryg pałacowych, nacisk położono na stosunki z sąsiadami oraz eksplorację mitologii świętych Ravki. To już nie jest mesjanistyczna opowieść o poświęceniu jednostki porywającej tłumy, to jedna większa i kilka mniejszych historii, uzupełniających się i przeplatających. Czytelnik ma dzięki temu okazję o wiele lepiej poznać świat, w którym magia może być wykorzystywana do rozwoju kraju – lub negowana i odrzucana. A w negacji – wypaczona i projektowana raczej jako straszliwa broń niż potencjalne źródło bogactwa i rozwoju. Leigh Bardugo wskazuje wyraźnie, że nie tylko oddanie się Złu może być zagrożeniem dla świata, również wykoślawienie samej idei magii, jej źródeł i użytkowników niesie ze sobą zagrożenie. Przy takim podejściu Zmrocz wydaje się jedynie nawiedzonym idealistą, wiernym własnej interpretacji Mocy.

Przy tym wszystkim trzeba sobie szczerze powiedzieć, że „Król z bliznami” nie jest powieścią głęboką, traktującą o istocie życia, władzy czy innych wielkich problemach filozoficznych. To przede wszystkim rozrywkowa powieść z magią w tle, dotykająca jedynie pewnych tematów w sposób, który nie jest jednak ani odkrywczy, ani oryginalny, ale stanowi sprawnie wykonany element fabuły. Otrzymujemy przyjemną lekturę, wciągającą na tyle, na ile zręcznie zmieszane klisze i scenki mogą wciągnąć czytelnika oczekującego czegoś lekkiego.