Wydaje się, że filmowa adaptacja książki jest tak częsta, że niemalże naturalna; a zdarzają się również książkowe adaptacje filmów. Taki los spotkał „Labirynt fauna”, którego reżyser Guillermo del Toro połączył siły z Cornellią Funke, by wydać tę historię w formie książkowej. Nie każda książkowa adaptacja radzi sobie jako samodzielne dzieło, sprawdźmy wobec tego, czy powieść stoi na własnych nogach jako dzieło literackie.

Powieść miesza baśniowe opowieści z brutalną rzeczywistością wojny domowej w Hiszpanii. Ofelia towarzyszy matce podczas przeprowadzki do nowego domu, gdzie czeka na nią ojczym, wysokiej rangi dowódca wojsk frankijskich. Po drodze przypadkiem spotyka wróżkę, co rozpoczyna pasmo niezwykłych wydarzeń w życiu dziewczynki, gdy zostaje ona poddana próbom, które mają potwierdzić jej pochodzenie. Ofelia poznaje nie tylko baśniowy świat wróżek czy faunów, ale jest też świadkiem brutalności, jaka wiąże się z konfliktem zbrojnym i partyzantką. Jej ojczym jest bezwzględny; żądny władzy, męskiego potomka i zwycięstwa jako kapitan oddziału generała Franco. Wśród tego zalewu zła nie brakuje jednak jednostek, które ryzykując życiem walczą o to, w co wierzą. Ich wiara stawia ich walkę moralnie wyżej niż kapitana, pragnącego wyłącznie nieustannego potwierdzania swojej władzy i męskości. A wszyscy ci dorośli nie zdają sobie sprawy z tego, że wokół nich istoty z podziemia szukają ukochanej księżniczki, zaginionej i być może właśnie odnalezionej. Walka o przetrwanie przesłania im widok na niezwykłości otaczającego ich lasu.

„Labirynt fauna” pełnymi garściami czerpie z baśniowych opisów, okraszając je elementami horroru tam, gdzie wpływa to na atmosferę scen. Ofelia musi zmierzyć się ze stworami, które kojarzą się raczej z koszmarem niż miłym snem, a przecież jest jeszcze dzieckiem, nie powinna oglądać i doświadczać takich rzeczy. Z drugiej strony musi dorosnąć zarówno w świecie rzeczywistym, gdzie poczuwa się do opieki nad nieco zagubioną matką, ale też w tym magicznym, gdzie musi udowodnić swoje prawa dziedziczenia. Autorzy zgrabnie przeplatają horror wojny domowej z horrorem prób, pozostawiając czytelnikowi do przemyślenia, który świat jest bardziej okrutny – z początku nie jest to aż tak oczywiste.

Powieść, chociaż skupiona w dużej mierze na małej bohaterce, zostawia sporo miejsca postaciom drugoplanowym, dając im motywację, czasem dłuższy życiorys, a przede wszystkim istotną rolę na orbicie relacji z Ofelią. Przy czym nie sposób nie odnieść wrażenia, że sympatie autora jednak dość wyraźnie kierują się w określonym kierunku, przez co mniej lubiane postaci są bardziej płaskie i stereotypowe. Główny antagonista niekoniecznie jest bohaterem swojej własnej historii – ma być zły i za swoje nikczemne uczynki czytelnik ma go nie lubić. Uproszczenie rodem z baśni, chociaż nie do końca sprawdza się w powieści.

Trzeba przyznać, że „Labirynt fauna” w wersji powieściowej broni się jako dzieło samodzielne – nie wymaga znajomości filmowego pierwowzoru, jest zamkniętą całością, czymś więcej niż scenariuszem ubranym w akapity i dialogi. Trzeba przyznać, że ten eksperyment wyszedł – zarówno reżyserowi, jak i autorce zaproszonej do stworzenia książkowej wersji jednego z najpopularniejszych filmów mieszających baśniowe fantasy z elementami horroru.