Milena Wójtowicz rozpoczynając nowy cykl powieścią „Post scriptum” trzyma się ulubionych klimatów mieszanki urban fantasy (nawet jeśli to urban ma oznaczać miasteczko raczej niewielkie) oraz słowiańskiego bestiariusza. Świat pełen nienormatywnych istot żyjących wśród ludzi i starających się być pożytecznymi członkami społeczeństwa, a przy tym zakotwiczenie w polskich realiach jest dość silne – to interesujący punkt wyjścia dla powieści, w której demony potrafią być mniej destrukcyjne niż rodzinne tajemnice. Jak wypada kontynuacja cyklu, czyli „Vice versa”?

Życie w Brzegu nieco się uspokoiło po wydarzeniach z tomu pierwszego, chociaż nie dało się ukryć pewnych zmian. Żaneta Wawrzyniak nieustannie usiłuje przetrwać jako sekretarka w firmie Sabiny i Piotra, co drugi weekend spędzając na studiach zaocznych, które mają być kompatybilne z jej mocami dziada borowego. Niespecjalnie zachwycona niemalże ujemnym prestiżem nazwy jej rodzaju nienormatywności, stara się czerpać przyjemność z urody kolegi z roku. Tymczasem Piotr, psycholog i inkub jednocześnie, nieustannie zamartwiający się o relacje w firmie i nie tylko, przyjmuje wizytę, w trakcie której poznaje jedną z rodzinnych tajemnic, a jednocześnie dostaje polecenie sprawdzenia potencjalnego zagrożenia. Z bliżej nieznanych przyczyn stado wilkołaków dosłownie zwariowało, a to, co im zaszkodziło, może też źle wpłynąć na Sabinę, strzygę-behapowca z powołaniem i niezwykłym nosem do interesów. Zgodnie z przewidywaniami wszystkie sprawy są ze sobą powiązane, następują nieoczekiwane zwroty akcji, porwanie w celach matrymonialnych, skażenie magiczne, rozwój osobisty i nowe znajomości. A wszystko okraszone lekkim dowcipem i pewną dozą niefrasobliwości, łącznie z niezamierzonym pożeraniem chomika.

Przyznać należy szczerze, że „Vice versa” to nie jest lektura sztuki wysokiej, raczej przyjemne czytadło wakacyjne, nie ujmuje to jednak w żaden sposób powieści. Czyta się lekko i przyjemnie, nie dłuży się niepotrzebnie, zwroty akcji nie pędzą niepotrzebnie i nie nawarstwiają się. Humor oraz niebanalne podejście do mocy istot nienormatywnych przynoszą opowieść poprowadzoną sprawnie i pozwalającą zatopić się w lekturze. Wątki tajemnic rodzinnych czy współżycia z mitycznym Innym nie są przytłaczające; wręcz przeciwnie, kwestia postawy wobec istot nienormatywnych i zmiany tejże postawy na przestrzeni pokoleń, tak aktualna w dobie dyskusji o tolerancji wobec mniejszości czy uchodźców, mogłaby umknąć, bo wpleciono ją w niezwykle realistyczną scenkę rodzinną.

„Vice versa” to typ powieści rozrywkowej, który doskonale sprawdza się w trakcie wakacyjno-urlopowej potrzeby lekkiej lektury. Trochę szkoda, że dość ważny wątek najlepiej mieć uzupełniony lekturą opowiadania „Memento mori” i taka informacja w książce nigdzie nie występuje, na szczęście samo opowiadanie można pobrać ze strony autorki, więc jego zdobycie nie nastręcza trudności. Jako kontynuacja powieść sprawuje się bardzo dobrze, czerpiąc z pierwszego tomu odpowiednio dużo, by stworzyć samodzielną historię i rozwijać bohaterów.