Oto dwie tezy dotyczące magii. Oto dwa typy myślenia. Oto kobieta. I oto mężczyzna. Oto mag - a to czarownica...

Wiadomo powszechnie, że Światem Dysku rządzi magia - tylko dzięki niej Wielki A`Tuin przemierza wszechświat, niosąc na swej skorupie cztery gigantyczne słonie, które z kolei na swych grzbietach utrzymują Dysk, będący domem dla czarodziei, którzy cały czas z magią igrają, filozofów, próbujących dowieść, że niemożliwe jest istnienie tego świata, oraz całej reszty - istot mających na pewno jakiś wkład w życie na Dysku. I oto Ramtopy - monumentalne góry, znajdujące się w centralnej części Dysku i dające dom ludziom o magicznym usposobieniu. Tam też zaczyna się ta historia - gdy sędziwy mag przekazuje swą magiczną laskę, która jest symbolem jego mocy*. Jednakże powszechnie znany z poczucia humoru Los - znów dał o sobie znać, gdyż przyszły adept magii okazał się być... przyszłą adeptką! Od tej pory do fabuły, jak do ruszającego tramwaju wskakują wydarzenia i osoby całkowicie szalone, choć bardziej pasowałoby tutaj określenie "zwariowane", którego nie użyję, szanując wolę autora**. Eskarina*** Kowal, ósma córka kowala, który był także ósmym synem - otrzymała moc magiczną. Jednakże Babcia Weatherwax ("Trzy Wiedźmy", "Wyprawa Czarownic", "Panowie i Damy") osądziła, że żeński mag to stanowczo jakaś pomyłka wszechświata i postanawia wychować dziewczynkę na czarownicę, którą sama jest. I tak jak bohater "lalki" rozdarty był pomiędzy dwoma epokami, tak i Esk - nie była ani magiem, ani czarownicą, ale obydwoma naraz. To prowadzi do naprawdę ciekawych wydarzeń.

Tak gwoli podsumowania, to tę (jak większość) książkę Pratchetta czyta się łatwo, szybko i przyjemnie - nie nudzi ona, nie rozciąga się i zaskakuje świeżutkim humorem z Anglii. Można by tutaj zarzucić, że kompozycja nie jest spójna z innymi książkami w których występuje Esme Weatherwax, jednakże autor zawsze podkreślał, że jego opowiadania należy traktować jako osobne i niezależne części wielkiej całości - znanej jako Świat Dysku. Więc uczynię to co powinienem zrobić na samym wstępie i zakończę ten tekst prostym stwierdzeniem: warto. :)

* To tak jak złośliwość kierowców autobusów czy wścibstwo stryjecznych ciotek - pewne rzeczy są niezmienne, nawet w innych wymiarach.

** "Chciałbym wyraźnie zaznaczyć, że ta książka nie jest zwariowana. Tylko przygłupie rude panienki w serialach z lat pięćdziesiątych są zwariowane. Nie jest też błazeńska." ;)

*** "Nazywano ją Eskarina - bez szczególnego powodu. Po prostu jej matce spodobało się brzmienie tego słowa."