Nemezis to grecka bogini zemsty, przeznaczenia i sprawiedliwości, Córka Nocy, uważana za uosobienie gniewu bogów. Zatem umieszczenie jej w tytule kolejnej części cyklu „Ekspansja” wydało mi się nieco dziwne, kiedy zaczynałem tego audiobooka. W porównaniu do poprzednich, fabuła tej odsłony zaczyna się trochę nietypowo. „Rosynant” po wydarzeniach z „Gorączki Ciboli” przebywa w dokach SPZ na Stacji Tycho, gdzie musi przejść wielomiesięczne remonty. Jego załoga zaś „rozjeżdża się” po Układzie Słonecznym. Na Tycho zostaje tylko James Holden, Amos rusza na Ziemię, Alex na Marsa a Naomi wyrusza w samotną misję, której celu nie chce zdradzać nikomu, a w szczególności nie Holdenowi.

Fabuła również rozjeżdża się w taki sposób. Tym razem bohaterom przyjdzie działać oddzielnie i w całkowicie innej roli. Każdy z nich będzie musiał zmierzyć się z przeszłością i zrozumieć, że tak naprawdę mają już tylko siebie, że są czymś więcej niż tylko załogą. Symbolicznie Nemezis występuje zatem w skali mikro, jako odniesienie do ich indywidualnych losów, przeznaczenia, przeszłości, z którą muszą się czasami boleśnie zmierzyć. I tylko Holden wydaje się osamotniony i pozbawiony tych wyborów i konfrontacji. Za to wpada, za sprawą ich niedawnej znajomej dziennikarki, na trop tajemniczego wydarzenia, które – jak się szybko okaże, zaważy na losach nie tylko załogi „Rosynanta”, ale na przeznaczeniu całej ludzkości.

Słuchając „Gier Nemezis”, zastanawiałem się, w którą stronę pójdzie ekspansja ludzkości, której nowe perspektywy otworzyły się w częściach poprzednich. Już w finale „Gorączki Ciboli”, Avasarala, jedna z najbarwniejszych drugo(pierwszo)planowych postaci tego cyklu ostrzegała, że oznacza ona koniec ludzkości. Komu potrzebna będzie Marsjańska Republika Kongresowa z jej ciasnymi habitatami? Kto będzie chciał zostać na Ziemi? Co dalej z SPZ, którego członkowie przecież nie mogą tak po prostu zejść na powierzchnię jakiejś planety i zacząć żyć jak inni? Tym bardziej spodziewałem się, że fabuła tej powieści inaczej rozstrzygnie kwestię kolonizacji innych planet. Tymczasem od początku wiadomo, że panuje w tym zakresie całkowita wolna amerykanka. Każdy kogo stać (a nie jest to drogie), kto może i ma ochotę, wsiada na statek kolonizacyjny i rusza ku swojemu nowemu przeznaczeniu. Zatem Mars i Ziemia się wyludniają, a SPZ podupada. Co zatem może pójść źle?

W tym miejscu cała ludzkość spotyka swoją nemezis. Kiedy się to dzieje, wiadomo od razu, że zmieni się wszystko dla wszystkich. Od tego momentu nie chciałem się oderwać od słuchania. Wydarzenia zaczęły eskalować a załoga „Rosynanta”, rozdzielona i całkowicie bezbronna i pozbawiona wpływu na główne zdarzenia w zasadzie nie może im przeciwdziałać. Zaczyna się dużo i szybko dziać. Do tego czytelnik nie ma pewności, czy wszystkim bohaterom uda się ponownie zjednoczyć. I co przyniesie przyszłość. Dodatkową atrakcją (dla mnie) był powrót jednej z postaci, która pojawiła się w trzeciej części („Wrota Abaddona”). Zapowiada się, że to powrót na stałe. Nic nie mogło mnie bardziej ucieszyć, gdyż miałem nadzieję, że powróci już w „Gorączce Ciboli”.

Zastanawiam się, czy nie uznać „Gier Nemezis” za dotychczas najlepszą odsłonę tego cyklu. „Gorączka Ciboli” nieco uśpiła czytelników, przygotowując pole do tego, co nadeszło w tej części. Warto było czekać. Począwszy od fabularnego zagmatwania, na bohaterach skończywszy. Do tej pory przecież o członkach załogi „Rosynanta” wiadomo było stosunkowo niewiele. Teraz autorzy przeznaczyli trochę miejsca na to, aby pokazać ich przeszłość, kim byli, co ich ukształtowało i jaki bagaż za sobą wloką. Jednocześnie nie stracili z oczu głównej linii fabularnej, z którą te losy pozostawały cały czas splecione. Przy tym przemodelowali uniwersum, wprowadzając wiele niewiadomych odnośnie tego, jak potoczą się jego losy. Aczkolwiek wydaje się niemal pewne, że do stanu z poprzednich powieści nie ma już powrotu. Zaś nowy kształt cywilizacji ludzkiej może powstawać w bólach.

Teraz z większą niż dotychczas niecierpliwością czekam na kolejne odsłony cyklu. W języku angielskim można odsłuchać „Persepolis Rising” i „Tiamath's Wrath”. Gdyby tylko dostępny był audiobook „Babylon's Ashes”, nie czekałbym na polskie wydanie. Mam wrażenie (oby nie płonne), że wszystko co najlepsze w tym cyklu dopiero przed nami.