W maleńkim królestwie zwanym Djelibejbi żyją ludzie, którzy nie boją się o następny dzień. Od tego mają swojego króla który, co wszystkim wiadome sprawia, aby codziennie wstawało słońce, który jest nieśmiertelny i który, oczywiście, jest bogiem. Granice królestwa można by dojrzeć z okien królewskiego pałacu, gdyby nie... piramidy. Jako, że władcy Djelibejbi są osobami szanującymi tradycje - za taktowne uważają godnie chować zmarłych. Tak więc piramidę posiada każda istota, od królewskich kotów począwszy, na samych władcach skończywszy. Jako, że panujący tam szczęśliwie król Teppicymon XXVII jest osobą postępową, postanawia wysłać swego syna do renomowanej szkoły, by ta lepiej przygotowała go do pełnienia swego urzędu. Gildia Skrytobójców wydała się dobrym pomysłem. W zatłoczonym Ankh-Morpork, gdzie zbrodnie ustalane są prawnie, a ludzie tylko trochę bardziej wredni od ściekowego szczura - chłopak toczy życie jak zwykły adept-skrytobójca w jego wieku. Można więc wyobrazić sobie jego zdziwienie, gdy okazuje się, że potrzebny jest swemu ludowi. Wtedy właśnie rozsądek bierze wolne, a na scenę wkracza humor, z jakiegoś powodu lubiący herbatkę z mlekiem oraz pudding.

W książce tej mamy możliwość bliższego przyjrzenia się pustynnym krainom Dysku, gdzie praktykuje się religie bardzo ciekawe i zapewne mające jakieś ukryte znaczenia*. Fabuła wciąga, rozbawia i odpręża... i choć miejscami jest całkowicie pokręcona** - nie przeszkadza to w dobrej zabawie. A o zabawę właśnie chodzi - czyż nie?

Osobiście po przeczytaniu "Piramid" zastanawiam się: czy są rzeczy, których Pratchett nie zdołałby wyśmiać?

* Oraz buduje się piramidy.

** "Spojrzał na szlak. Tutaj, jeśli człowiek wiedział, gdzie szukać; wtedy mógł znaleźć ledwie widoczną rysę na skale. Przecinała urwiska po obu stronach: skaza grubości linii, przypadkiem mieszcząca w sobie całe nadrzeczne państwo i siedem tysięcy lat historii."