Choć więcej ludzi cierpi i ginie w wyniku wypadków samochodowych, to latanie wywołuje w nas większy lęk. Być może jest tak dlatego, że w lataniu jest coś bardziej nienaturalnego. Jesteśmy przyzwyczajeni do poruszania się po ziemi, predestynowani do tego. Przestworza to coś zupełnie innego. Możemy marzyć o lataniu niczym ptaki, ale wiemy, że nie jest nam to dane w sposób naturalny. Owszem, z pomocą techniki loty są dla nas osiągalne, ale zawsze będą złamaniem niepisanych praw natury. I nigdy nie możemy mieć pewności, czy za ten występek nie czeka nas kara.

Nic zatem dziwnego, że podniebne podróże od dawna były tematem utworów „z dreszczykiem”. Każda nowa technologia takie tworzyła (by przypomnieć np. horror kolejowy Stefana Grabińskiego), ale samoloty (i ich krewniacy: balony, sterowce, helikoptery) utrzymały swój grozotwórczy potencjał wyjątkowo długo. Dowodzi tego antologia „17 podniebnych koszmarów”, w której Stephen King i Bev Vincent zbierają teksty z różnych lat, by pokazać, że problematyka podniebnych eskapad była, jest – i najprawdopodobniej będzie żywotna w literaturze grozy.

W antologii znalazło się 16 opowiadań różnych autorów, jeden wiersz („Spadanie” Jamesa L. Dickeya), wstęp Kinga i posłowie Vincenta. Obaj redaktorzy zamieścili też po jednym swoim opowiadaniu. Najstarszy tekst pochodzi z 1899 roku i należy do Ambrose'a Bierce'a, przedstawiciela amerykańskiego czarnego romantyzmu. Mamy też niewiele młodsze (1913) opowiadanie sir Arthura Conan Doyle'a, znanego przede wszystkim jako twórca przygód Sherlocka Homesa, jednak większość pozostałych utworów to proza bardziej nam współczesna.

Rozpiętość tematyczna opowiadań jest zaskakująco szeroka. Oczywiście wszystkie spina klamra latania, jednak poszczególni autorzy podchodzą do tematu na bardzo różny sposób. Straszą same maszyny, straszą współpasażerowie, załoga i piloci. Mamy potwory, demony, zombie, ale i najstraszniejszego spośród nich – człowieka.

Jak zwykle w przypadku tak zróżnicowanych tematycznie, stylistycznie, a nawet historycznie zbiorów – każdy znajdzie tu coś dla siebie, ale każdy inaczej będzie oceniał poszczególne opowiadania. Niemniej jednak „17 podniebnych koszmarów” to ciekawa przygoda czytelnicza, dość szybka (same opowiadania to jakieś 350 stron, jednak czcionka jest duża, a interlinia spora, więc czyta się je błyskawicznie) – idealna na... podróż. Samolotową i każdą inną.