San Lorenzo ma z San Escobar wiele wspólnego: obie to fikcyjne krainy leżące gdzieś w Ameryce Środkowej, stanowiące idealne wehikuły do ironicznego przedstawiania przerysowanej rzeczywistości. O ile jednak San Escobar, zrodzone z przejęzyczenia polskiego ministra, pozostaje wyłącznie źródłem niezbyt poważnych żartów, o tyle San Lorenzo, scena większości akcji „Kociej kołyski” Kurta Vonneguta, to symbol parodii groźnej i choć śmiesznej, to jednocześnie niewesołej.

Narrator „Kociej kołyski”, pisarz o imieniu John, zaczyna snucie opowieści od wspomnień o zbieraniu materiałów do książki. Dzieło ma opowiadać o tym, jak jeden z ojców broni nuklearnej, dr Feliks Hoenikker, spędził dzień, w którym na Hiroszimę spadła bomba atomowa. Przywoływanym próbom kontaktu z dziećmi Hoenikkera, czyli karłem Newtem, wysoką Angelą i uciekającym przed prawem Frankiem towarzyszą cytaty z Księgi Bokonona, religijnego dzieła ostrzegającego uczciwie wyznawców: „W tej książce nie ma ani słowa prawdy”. Wyprawa do Ilium, miasteczka w którym mieszkali Hoenikkerowie i w którym prowadzono prace nad bombą odsłania przed Johnem wiele aspektów życia słynnego wynalazcy. W szczególności pozwala mu dowiedzieć się o lodzie-9, tajemniczej substancji wymyślonej przez Hoenikkera jako remedium na grzęźnięcie amerykańskiej piechoty w błocie pól bojowych. Zbiegi okoliczności i nadzieja na spotkanie zaginionego Franka prowadzą Johna do wspomnianego wcześniej San Lorenzo, kraiku zarządzanego przez Miguela „Papę” Monzano, w którym oficjalne prześladowania religii Bokonona nie przeczą temu, że każdy z jego mieszkańców jest bokoninistą.

Chaotyczny bieg opisywanych króciutkimi rozdziałami wydarzeń i chwilami slapstickowy, pełen paradoksów humor nie przesłaniają tego, że „Kocia kołyska” to tak naprawdę frontalne oskarżenie nauki, religii i polityki, a chwilami wręcz wszystkich ludzkich aktywności. Wielcy uczeni kompletnie ignorują konsekwencje swoich badań, nie mówiąc o losach członków najbliższej rodziny. Absurdalność religii podkreśla choćby Księga Bokonona, a politykom wystarcza powtarzanie tych samych frazesów o walce z komunizmem, podpieranych okazjonalnymi egzekucjami. Nawet seks wydaje się śmieszny i żałosny; w końcu wiąże się z prokreacją, a Ziemia naprawdę nie potrzebuje więcej ludzi.

Po wojennych doświadczeniach sparafrazowanych w „Rzeźni numer pięć” Vonnegut wydaje się tracić resztki wiary w ludzkość. Tytułowa zabawka, kawałek sznurka nie będący kołyską i nie mający nic wspólnego z kotem, a jednocześnie dający się formować w dowolne kształty, symbolizuje pustkę „wielkich idei”. Amerykanin na swój śmieszno-straszny sposób tłumaczy, że może dobrze sobie chociaż z tej pustki zdawać sprawę. W uznaniu tego faktu, blisko 25 lat po tym gdy Vonnegut przerwał studia antropologiczne na Uniwersytecie w Chicago, ta sama uczelnia uznała „Kocią kołyskę” za podstawę do nadania mu stopnia magistra.