„Bożogrobie” Jaya Kristoffa to kontynuacja „Nibynocy”, opowieści fantasy o przygodach młodocianej bohaterki, która postanawia wyszkolić się na zabójczynię, by móc mścić się na tych, którzy dawniej wyrządzili jej krzywdę. Pierwsza część zrobiła na mnie dobre wrażenie sposobem prowadzenia narracji i pewnego rodzaju bezpośredniością przedstawień (pełnych przemocy i seksu). Jak względem niej wypadł drugi tom?

Słabiej. Jeśli pierwszy tom czymś zaskakiwał, drugi musi zaoferować coś więcej, w przeciwnym wypadku jest tylko powtórzeniem znanych nam już rozwiązań. Problem w tym, że „Bożogrobie” wycofuje się nawet z tych oryginalnych pomysłów „Nibynocy”. Opowieść staje się liniowa, nie ma już takich przeskoków narracyjnych, jak w pierwszej części. Przypisy odnarratorskie są, ale w mniejszej liczbie. Jakby autor ciągnął swój pomysł nieco na siłę, ponieważ głupio tak zmienić koncepcję, która na dodatek spodobała się czytelnikom.

„Bożogrobie” zalicza także spadek fabularny. Niby niewiele się różni od swojej poprzedniczki – ta sama główna bohaterka, o podobnych problemach, próbująca odnaleźć się w nieprzyjaznym, niebezpiecznym świecie. Jednak tu wędruje ona od jednej wrogiej scenerii do kolejnej. Ucieka od szkolących ją wcześniej zabójców i zostaje gladiatorką. Wydostaje się z tego krwawego biznesu tylko po to, by za chwilę zostać niewolnicą na pewnym osobliwym dworze. I tak od lokacji do lokacji eskaluje przemoc i seks. Nie ma w tym niczego specjalnie ciekawego.

Czytelnikom, których „Nibynoc” zachwyciła, „Bożogrobie” wciąż może się spodobać. Co prawda jest wtórne, ale część czytelników po prostu lubi znane schematy. Ci, którzy mieli jednak nadzieję na pewną innowacyjność Kristoffa, tym razem będą rozczarowani. Pierwszy tom miał potencjał, którego drugi nie utrzymał.