Czasem, kiedy wszystko zostało opowiedziane i napisane, autor zostaje ze sporym notesem niewykorzystanych pomysłów. Co można z nim zrobić? Na przykład wykorzystać przy kolejnych seriach. Jednak do tego pomysły muszą być względnie uniwersalne. Jeśli dotyczą specyficznego świata albo specyficznej bohaterki, nie da się ich zaadaptować w łatwy sposób. Można jednak trochę je rozbudować i zrealizować w formie opowiadań. Mam wrażenie, że z czymś takim mamy do czynienia w przypadku „Wiedźmich opowieści” Olgi Gromyko.

Mamy tu zbiór opowiadań, których główną bohaterką jest znana doskonale czytelnikom i czytelniczkom „Kronik Belorskich” Gromyko wiedźma – Wolha Redna. Ta doskonała znajomość zresztą jest powodem pewnej słabości książki. Autorka w żaden sposób nie wypróbowuje swojej postaci, nie wzbogaca jej w kolejnych historiach. Zwykle oparte są one o podobny schemat: W. Redna przybywa do miasteczka, które jest nękane przez jakieś problemy, za którymi stoi ten czy inny potwór. Więc wiedźma rozwiązuje problem, rozprawia się z potworem w ten czy inny sposób. Potem wsiada na Płotkę i... o, pardon, to nie ta seria. Niemniej schematyczność rzuca się tu w oczy i nudzi. Zwłaszcza że cały zbiór bazuje na opisie przygód i humorze sprowadzającym się najczęściej do cynicznych i ironicznych komentarzy bohaterki. Nie jest to złe, po prostu to za mało, żeby stworzyć sensowną całość.

Należy jednak zauważyć, że „Wiedźmie opowieści” to w zasadzie dwie książki w jednej. Na pierwszą składa się 6 opowiadań o W. Rednej, które są stosunkowo krótkie i kończą się na stronie 258. Dalej zaczyna się część zatytułowana „Bajka kłamie, poznajcie prawdę!”, która liczy 170 stron i zawiera dwie historie. W oryginale rzeczywiście były to osobne książki, ale polski wydawca – wbrew rynkowym trendom! – postanowił połączyć je w jedną, co jest naprawdę miłym gestem w stronę czytelników i ich portfeli. „Bajka kłamie...” wypada lepiej od części pierwszej, to twórcza reinterpretacja znanych baśniowych motywów. Gromyko zachowuje tu specyficzny humor i narracyjny rozmach, jednocześnie uwalnia się od ograniczających ją schematów fabularnych.

„Wiedźmie opowieści” bez dwóch zdań kierowane są do fanów „Kronik Belorskich”. Nie są też dobrym miejscem, by zacząć przygodę z nimi. Jeśli jeszcze nie znacie tej serii, a zainteresowała was – chwyćcie najpierw za pierwszy tom. Jeśli W. Redna was nie zachwyca, ale wracacie do niej siłą rozpędu, to ten tom spokojnie możecie sobie odpuścić. To gratka tylko dla fanów, którym wciąż mało.