Hjalmar, drugi syn króla niewielkiego kraiku leżącego pośród Wietrznych Wzgórz, nie może liczyć na odziedziczenie schedy po ojcu. Decyduje się więc udać do słynnego miasta-góry Irundast, uwieńczonej ciemną Wieżą Magów siedziby króla Arnheim, marząc o zostaniu Kawalerem Krwi. Szybko okazuje się, że pod opiekę Arneldy, zarządzającej jedną z kuchni Wieży, trafił nie jako kandydat na rycerza, a jako kolejny niewolny posługacz, przeznaczony nie do dokonywania wielkich czynów w obronie króla, a do obracania rożnów. Początkowe rozczarowanie tylko częściowo kompensuje chłopakowi przypadkowe spotkanie pięknej Broceliande, księżnej Pasquis, znanej także jako Olcha. Wkrótce w kuchni Arneldy wizytę składa też nekromanta, a raczej sam arcymag Wytatuowany, który zwraca uwagę na Hjallmara, podarowując mu magiczną salamandrę. Wstępowanie po kolejnych szczeblach wiedzy tajemnej pozwoli młodzieńcowi trafić do Wieży Magów, potem do Magicznych Parków, w których żyją (a może nie żyją?) Nieludzie, aż wreszcie dużo, dużo dalej…

W wydanej rok temu w Hiszpanii, a teraz trafiającej na nasz rynek za pośrednictwem Rebisu powieści „Księżna jeleń” Andrésa Ibáñeza klasycznych motywów baśniowej fantasy jest co niemiara. Pojawia się w niej umierający król, brutalni, półzwierzęcy wojowie z północy, budzące się z wiekowego snu smoki czy dające moc zaginione klejnoty. Jednocześnie opowiadana przez Ibaneza historia wymyka się łatwym klasyfikacjom. Przedstawiana czasami z pozycji Hjalmara, a czasami przez trzecioosobowego narratora fabuła zdaje się chwilami zatrzymywać czy wirować w miejscu, przerywana bocznymi wątkami czy przytaczanymi legendami. Autor skupia się głównie na oddawaniu atmosfery powieściowej krainy, Zielonoziemia, szczegółowo opisując pewne elementy krajobrazu czy odczucia bohaterów. I tak wiele pozostaje jednak niedopowiedziane, subtelne, jakby rozpływające się w kolejnych zakrętach opowieści. Niejednoznaczna jest także relacja między Hjalmarem a Olchą, oscylująca między dziecięcą fascynacją, braterstwem doświadczeń związanych z magiczną edukacją, nienawiścią, zazdrością i pożądaniem. Niektóre aspekty powieściowej układanki zdają się pochodzić spoza typowo baśniowego źródła inspiracji, co tylko dodaje książce kolorytu. Podróżujący na obłokach Słoneczni Wojownicy mogliby równie dobrze trafić na strony opowiadania SF, a jednego z wojowników zabierają wręcz w podróż do naszego świata. Nawet klasyczne intrygi fantasy, takie jak historia szlachetnego rycerza ratującego młodą dziewczynę przed brutalnym handlarzem niewolników, jeśli w ogóle zostają w jakiś sposób zamknięte, to rozstrzygnięcia są raczej niestandardowe.

„Księżna jeleń” to zupełnie inna lektura niż wychwalana na jej okładce wcześniejsza powieść Ibáñez, „Lśnij, morze Edenu”, rozwleczona i niezbyt udana książka inspirowana telewizyjnym serialem „Zagubieni”. I tym razem hiszpańskiemu autorowi zdarza się niekiedy uderzać w patetyczne tony, ale bilans całości jest zdecydowanie pozytywny. Plastycznym, często wyrafinowanym opisom towarzyszą ciekawie kreślone postaci i oryginalnie prowadzona fabuła. Tylko miłośników dynamicznej akcji trzeba tym razem odesłać gdzieś indziej: powieści Hiszpana wyraźnie bliżej do Ziemiomorza niż do Westeros.