Druga część cyklu „Ekspansja” jest prostą kontynuacją wątków z „Przebudzenia Lewiatana”. Fabularnie nadal jest prosto, bez kombinowania i udziwniania. I w tym przypadku powieść można podsumować krótko: less is more, mniej znaczy więcej.

Akcja podzielona jest na dwa główne wątki, które zgodnie z oczekiwaniami splatają się ze sobą przed finałem. Towarzyszą im dwa mniejsze, które uzupełniają historię o losy dwójki nowych bohaterów towarzyszących zarówno załodze Holdena, jak i Avasarali, która wkracza na scenę w tej części, wnosząc na nią intrygi polityczne. Wszystko ponownie kręci się wokół protomolekuły oraz konsekwencji związanych z wydarzeniami, których finał rozegrał się w „Przebudzeniu Lewiatana” na Wenus. Można przewidywać, że kolejne części nadal będą podążały w tym kierunku. Wprawdzie w finale „Wojny Kalibana” główna intryga (Kto Za Tym Stoi) została ujawniona, ale gra toczy się dalej. Między Marsem a Ziemią trwa stan wojny, planety Pasa rosną w siłę. Sytuacja polityczna jest niestabilna i bez protomolekuły oraz transformacji Wenus.

Główni bohaterowie, czyli załoga „Rosynanta” w dalszym ciągu ładują się w centrum wydarzeń. Przede wszystkim za sprawą zdobytej już reputacji. Mimo to, dopiero w tej powieści mają szansę „dorosnąć” jako załoga. Wcześniej zostali połączeni trochę wskutek przypadku i spajała ich misja. W tej części będą musieli znaleźć odpowiedź na pytanie, co ich naprawdę łączy i w którą stronę ruszyć. Zaś zdobyta samodzielność to kosztowna impreza. Ktoś musi płacić rachunki za sprzęt, wodę, naprawy, konserwacje. Takie trywialne i przyziemne kwestie, które zazwyczaj nie są poruszane w powieściach z tego gatunku. Wszak statki same latają na jakichś magicznych paliwach i technologiach, zapasy (także broni) uzupełniają się gdzieś poza uwagą czytelnika, a konto w banku jest tylko zawracaniem głowy. „Wojna Kalibana” zajmuje się tymi kwestiami. Nie jakoś wnikliwie, ale bohaterowie żyją ze świadomością, że ktoś i za coś musi płacić rachunki związane z funkcjonowaniem tak kosztownego statku, jakim jest „Rosynant”. I choć stają się przyjaciółmi, to muszą istnieć hierarchie i porządek, które ułatwiają codzienne funkcjonowanie na takiej jednostce.

Zresztą, największym atutem tych powieści jest to, że posiadają ciekawych bohaterów. Począwszy od tych głównych, po pobocznych. Każdy ma indywidualną historię, i nawet jeśli pojawiają się sporadycznie w centrum wydarzeń, to jednak czytelnik czuje, że ich zna. A co więcej, można ich polubić. Nawet Avasaralę, która jest politycznym wyjadaczem, potrafiącym snuć piętrowe intrygi, ale pozostaje bardzo ludzka i ciepła – nawet kiedy autorzy odsłaniają jej mniej przyjemne oblicze. Tak samo Ci Dobrzy. Mają wady i popełniają błędy. Jednak czytelnik nie ma wątpliwości, po której stronie występują. Oni też mają świadomość, że grają w drużynie Dobrych. I to nie przeszkadza – można ich lubić. Nie są w szlachetności nadęci i sztuczni.

Akcja nadal jest bardzo dynamiczna i prowadzi szybko, ale nie po łebkach, do kolejnych punktów kulminacyjnych. W tym do tych dwóch największych z finału. Sprawiają, że czytelnik od razu chwyciłby (lub włączył do słuchania) kolejny tom. Oby wydawca nie pozwolił długo na niego czekać.