Czwarty tom „Skrzydeł Ognia” autorstwa Tui T. Sutherland specjalnie nie zaskakuje, ale nadal stanowi przyjemną rozrywkę dla młodszych czytelników, którzy polubili grupę niesfornych, ale dzielnych smocząt mających wypełnić proroctwo.

W poprzednich trzech tomach serii „Skrzydła Ognia” mieliśmy okazję śledzić perypetie grupy młodych smoków, których zostały wskazane przez przepowiednię, by zakończyć trwającą od lat wojnę o sukcesję w jednym ze smoczych królestw. Sami bohaterowie są oczywiście swoim przeznaczeniem bardzo przejęci, czego nie można powiedzieć o reszcie smoczego społeczeństwa: zwaśnione strony najchętniej by naszych bohaterów przekabaciły, wykorzystały, albo po prostu się ich pozbyły w możliwie najcichszy, choć bynajmniej nie humanitarny (jeśli w ogóle można użyć takiego słowa) sposób.

Każdy z dotychczasowych tomów koncentrował się na jednym ze smocząt, pokazując z jego perspektywy wydarzenia, a przy okazji zwykle bohaterowie odwiedzali królestwo władane przez przedstawicieli jego rasy. W trzecim tomie, „Ukrytym królestwie”, bohaterowie teoretycznie znaleźli spokojną przystań... ale oczywiście do czasu. Spokojna egzystencja Deszczoskrzydłych może się niedługo skończyć, a to za sprawą tajemniczych Nocoskrzydłych. Czytelników serii nie zdziwi więc fakt, że wydarzenia w tym tomie będziemy śledzić z punktu widzenia Gwiezdnego Lotnika, który został porwany przez swoich krajanów.

Z jednej strony mamy więc w tym tomie możliwość spojrzenia na kolejną, do tej pory najbardziej enigmatyczną rasę smoków. Z drugiej bardzo wiele dowiadujemy się o kulisach, jakie stoją za samym proroctwem, oraz wydarzeniach, które śledziliśmy w tomach poprzedzających „Mroczny sekret”. I trzeba przyznać, że to nie jest najprzyjemniejsza wizja, bo okazuje się, że całkiem sporo było… w najlepszym przypadku zasłoną dymną, a prawda jest znacznie bardziej brutalna.

W tym kontekście młody czytelnik – bo wszak dla niego przede wszystkim przeznaczona jest ta powieść – może współczuć Nocnemu Lotnikowi, postaci do tej pory słabo zaznaczonej, niejako pozostającej na boku grupy Smocząt Przeznaczenia. Teraz, pozbawiony przyjaciół, musi wziąć sprawy w swoje szpony, co poniekąd jest sprzeczne z jego charakterem. Wystawiony jest na wiele prób, a sytuacja zaczyna się robić coraz bardziej dramatyczna.

Autorka umiejętnie konstruuje fabułę i piętrzy przed bohaterami kolejne przeszkody, co wywołuje właściwe reakcje emocjonalne u czytelnika. Jak na prozę przeznaczoną na dzieci, umiejętnie i czasem wręcz drastycznie opisuje wydarzenia, nie starając się owijać w bawełnę i stosować półśrodków. Co jednak najważniejsze, potrafi przykuć uwagę czytelnika – i jeśli działa to w przypadku tak starego byka jak niżej podpisany, to i docelowi czytelnicy tej pozycji powinni być usatysfakcjonowani z lektury.

Czwarty tom „Skrzydeł ognia” w zasadzie nie oferuje żadnych nowych elementów (choć zakończenie zapowiada solidny zwrot akcji). Nie ma to jednak specjalnego znaczenia, jeśli chodzi o odbiór całości. To po prostu sympatyczna, wręcz ciepła opowieść o smoczątkach, miejscami dość bezpośrednia, ale jednak w większości pozytywna. Nic tylko podsuwać najmłodszym do czytania.