Są miejsca stare; mury, które widziały wiele; przestrzenie, w jakich niejedno się rozegrało. Istnieje magia tych przestrzeni. Starożytni nazywali ją genius loci - geniusz (duch) miejsca. Ten motyw pojawia się w wielu książkach. Ruiny zamków, stare szpitale, dawne kościoły, cmentarze, najdawniejsze dzielnice a nawet całe miasta, w których zamarł czas, stają się tłem niezwykłych wydarzeń. Bywa nawet, że same wydają się jednym z bohaterów. Tak jest w debiutanckiej powieści Rene Denfeld „Zaczarowani”. Z tą różnicą, że sięga ona po miejsce, które niezbyt często trafia do książek: więzienie.

Trudno jest opisać „Zaczarowanych”" i jest to naprawdę dobra rekomendacja dla tej książki. Wymyka się ona kryteriom gatunkowym. Jest opowieścią o osadzonych w starym więzieniu, zwłaszcza o mieszkańcach piwnicznych lochów, służących w tej placówce za cele śmierci. W niej więźniowie spędzają swoje ostatnie dni, czekając na nieuchronny koniec, chyba, że na ratunek przybędzie Pani - tajemnicza (jak wszystko w tej książce) postać dostrzegająca dobro w niemal każdym człowieku i potrafiąca uchronić przed straceniem.

Świat zamknięty w więziennych murach poznajemy z perspektywy jednego z osadzonych. Nie przedstawia nam się z imienia. Opowiada o sobie w sposób wyrywkowy, tak, że więcej dowiadujemy się o nim ze sposobu, w jaki widzi świat, niż tych urywków ze swojego życia, jakie nam zdradza. Może to i lepiej, bo dokonał okropnych czynów i ma o sobie równie okropne zdanie. Ale gdy uzyskujemy wgląd w jego wrażliwość, nie potrafimy ocenić go jednoznacznie.

Poza naszym bezimiennym przewodnikiem poznamy jeszcze kilka postaci. Na przykład Yorka, innego skazanego na śmierć, który odmawia, gdy Pani proponuje mu pomoc. Jest pogodzony ze śmiercią, w pewien przewrotny sposób tęskni ku niej. Usłyszymy również historię pewnego zdeprawowanego księdza, nastoletniego chłopca i paru innych postaci, których życie zaprowadziło do więzienia - po jednej albo drugiej stronie krat.

„Zaczarowani” dają do myślenia nad ludzką naturą i gnieżdżącym się w niej złem. Nad okolicznościami, jakie prowadzą do występku, jakie muszą zajść, by człowiek odebrał życie drugiemu człowiekowi. Nad sprawiedliwością, karą i odkupieniem. Przedstawione tu historie, ukazani w nich ludzie, są wielowymiarowi. Autorka kreśli co prawda świat z pogranicza rzeczywistości i fantazji, ale robi to w sposób nad wyraz przekonujący.

Powieść Rene Denfeld jest magiczna i bardzo emocjonująca. Trudno nakreślić zarys przedstawionej w niej fabuły, bo jest ona mocno rozproszona i epizodyczna. Podobnie postaci, choć świetnie wykreowane, stanowią jakby części miejsca, w jakim zostają osadzone. To dość trudna, ale i piękna powieść, po którą warto sięgnąć.