Lecący ze Stanów Zjednoczonych do Azji kursowy samolot pasażerski ulega nad Pacyfikiem tajemniczej awarii systemów elektronicznych i spada do oceanu. Choć wszyscy piloci wraz z większością pasażerów giną przy awaryjnym lądowaniu, okazuje się, że miejsce katastrofy szczęśliwie znajduje się w pobliżu pewnej wyspy. Ci, którzy uszli z wraku z życiem, docierają do brzegu, tworząc niecodzienną wspólnotę, którą poznajemy oczyma narratora, hiszpańskiego kompozytora Juana Barbarina. Szybko przekonujemy się, że i wyspa jest dość niecodzienna. Rozbitkom zaczynają towarzyszyć niezwykłe zjawiska atmosferyczne, dochodzące z dżungli głosy czy tajemnicze, fantastyczne zwierzęta, a okolica okazuje się wbrew początkowemu wrażeniu najwyraźniej zamieszkana, co zresztą stanowi główne źródło zagrożeń dla przybyszów. Początkowe oczekiwanie na szybki ratunek zmienia się w próbę zorganizowania nowej społeczności, a także szukanie odpowiedzi na fundamentalne pytania: czy ofiary katastrofy naprawdę znalazły się na wyspie przypadkowo i czym wyspa naprawdę jest?

Czy ten opis brzmi znajomo? Punkt wyjścia do powieści „Lśnij, morze Edenu” hiszpańskiego autora i kompozytora Andrésa Ibáñeza wydaje się być niemal idealną kopią scenariusza serialu „Lost” (o polskim tytule „Zagubieni”). Podobna jest atmosfera, podobne postacie, wśród których czołowe role obok Barbarina odgrywają Joseph (nalegający na realistyczną interpretację wydarzeń lekarz) oraz Wade (charyzmatyczny „prosty człowiek”, szukający w katastrofie i jej konsekwencjach duchowego sensu). Towarzyszy im galeria kobiet, praktycznie bez wyjątku będących obiektem pożądania narratora.

Jak należy się spodziewać po ośmiusetstronicowej powieści, narracja z czasem zatacza coraz szersze kręgi, opuszczając czysto serialowe skojarzenia. Literackie ambicje Ibaneza wyrażają się na bezpośrednich, często dosłownych nawiązaniach: i tak na przykład skojarzeniom z prozą Roberta Bolano widocznych choćby w odwoływaniu się do meksykańskich karteli i ich wpływu na przeszłość jednej z bohaterek towarzyszy postać chilijskiego poety Roberta B.. Opowieści o wcześniejszych życiach rozbitków stanowią skądinąd jedną z silniejszych stron książki. Istotną rolę pełni w książce Ibáñeza muzyka i odwołania do biografii oraz twórczości Antona Brucknera, ukochanego kompozytora Barbarina. Oprócz konkretnych scen i motywów z życia Brucknera w powieści pojawiają się też rozważania rodem z „Gry szklanych paciorków” Hermanna Hessego, budujące analogie między muzyką a ludzkim losem.

Żonglowanie muzycznymi (opozycja cisza-dźwięk), historycznymi (atak przy użyciu sarinu w tokijskim metrze) oraz fantastycznymi odwołaniami (występuje tu nawet Sapkowski!) oraz rozwój wypadków na wyspie prowadzą nieuchronnie ku psychologii – i ku psychologizowaniu. Na pewnym etapie fabuły wyspa wydaje się być terenem doświadczalnym dla badań prowadzonych przez tajemniczy SIAR, Skinner Institute for Advanced Research, a opisom Skinnerowskiego behawioryzmu towarzyszą wzmianki o słynnych eksperymentach psychologicznych, medytacje nad byciem obserwowanym czy rozważania o karze i nagrodzie. Naukowe podejście plącze się jednak w powieści z wysoce zaawansowaną Coelhozą. Kolejne uduchowione stwierdzenia i sceny osiągają chwilami poziom porad z popularnych tygodników. Wspominający przelotne romanse i najwyraźniej wywołujący drżenie ud u wszystkich okolicznych kobiet Barbarin wraca myślami do dzieciństwa oraz Poznając Siebie, Szuka Sensu Życia i Miłości. Zagadki otaczające wyspę nie tyle ulegają rozwiązaniu, co rozpływają się w psychoterapeutycznej zupie, a pewne rozważania dotyczące natury nauk i sposobach załagodzenia problemów ludzkich istot przy pomocy nagich tańców ocierają się wręcz o autoparodię.

Wystarczy już jednak złośliwości. Choć za kolorową, mieniącą się odwołaniami kulturowymi i zwrotami akcji fabułą nie kryje się w „Lśnij, morze Edenu” nic autentycznie przekonującego, a do wspomnianych mistrzów, takich jak Bolano, Ibáñezowi daleko, warto pamiętać, że nawet wydmuszki mają zalety i potrafią dostarczyć wiele rozrywki. Jeśli czytelnik zdoła przymknąć oko na rozsiane po tekście Wielkie Życiowe Prawdy, kalejdoskop skonstruowany przez hiszpańskiego autora może sprawić mu sporą przyjemność. A jeśli dodatkowo oglądał „Lost” z wypiekami na policzkach, powinien z czystym sumieniem biec do księgarni. Życia mu to zapewne nie odmieni, ale nie o to chyba chodzi.