„Luna: Wilcza Pełnia” to drugi tom cyklu lunarnego Iana McDonalda, znanego i lubianego w Polsce północnoirlandzkiego pisarza, który po serii powieści przedstawiających nieodległą przyszłość z perspektywy różnych współczesnych kultur, w omawianym cyklu rozwinął tę samą technikę, poszerzając jednak skalę akcji i przenosząc ją na Księżyc. W „Lunie: Nowiu” poznaliśmy głównych polityczno-biznesowych aktorów lunarnego świata, pięć rodów walczących o dochody i wpływy w warunkach niestabilnej równowagi. Zakończenie tamtej powieści przyniosło gwałtowne zerwanie chwiejnego status quo. Centralny w powieściowej narracji, a jednocześnie najmłodszy Piąty Smok, czyli zajmujący się pozyskiwaniem helu ród Cortów, został brutalnie zaatakowany przez rodzinę Mackenziech. Księżycowe siedziby Cortów uległy zniszczeniu, a ich najistotniejszych przedstawicieli zabito bądź zmuszono do ucieczki.

Fabuła drugiego tomu serii koncentruje się na pozostałych przy życiu Cortach: Lucasie, który schronienia, a raczej pomocy w planowanej zemście szuka na Ziemi; młodziutkim Robsonie, będącym do pewnego stopnia zakładnikiem Mackenziech; przebywającym w siedzibie rodu Asamoah Lucasinho; wilczym Wagnerze i częściowo sparaliżowanej prawniczce Ariel. Akcja znów toczy się szybko, a dynamiki dodaje jej następujący na samym początku drugiego tomu atak na Tygiel, bezcenny pociąg stanowiący fundamentalny element biznesu Mackenzie Metals oraz będący jego konsekwencją konflikt wewnątrz triumfatorów z końcówki pierwszego tomu. W obliczu wydarzeń wstrząsających funkcjonowaniem pozornie niezależnego księżycowego świata oczy i uszy wielu z jego mieszkańców zwracają się ku Ziemi…

Jako długoletni sympatyk pisarstwa McDonalda z żalem przyznaję, że rozmach i wysokie tempo opowieści tym razem okazują się wręcz szkodliwe. Duża liczba bohaterów w połączeniu z powtarzalnością motywów utrudnia czytelnicze zaangażowanie w pełnowymiarowy obraz akcji, przypominający chwilami chaos rodem z telenoweli. Kolejny atak, kolejny bezpośredni opis seksu, kolejny dylemat postaci związanej formalnie czy praktycznie z kilkoma rodami, kolejne zmiany sojuszy stają się raczej nużące.

Oczywiście w „Wilczej Pełni” można dostrzec i plusy, w większości charakteryzujące już pierwszą część cyklu, a raczej całe pisarstwo McDonalda: fascynujący, wiarygodny świat, sprawną zabawę mieszającymi się językami, umiejętnie rozbudzane emocje na poziomie poszczególnych rozdziałów. W drugim tomie dochodzi do nich choćby ciekawe odwrócenie znanych z fantastyczno-naukowych tekstów ról Ziemi i Księżyca czy związany z nim fascynujący opis przystosowywania się do życia w ziemskiej grawitacji. Wszystko to jednak znacznie lepiej wybrzmiewa w opowiadaniach – warto zauważyć, że tak jak „Lunę: Nów” poprzedzał krótki tekst „Piąty Smok” (włączony zresztą w dużej części do powieści), tak i tym razem polscy czytelnicy mogli zapoznać się z wydrukowanymi niedawno w Nowej Fantastyce „Upadkami”, zapowiadającymi pewne elementy „Wilczej Pełni”.

Choć cykl „Luny” wydaje się być sukcesem na rynkach anglojęzycznych – już przy okazji pierwszego tomu zapowiedziano jego serialową ekranizację – z literackiego punktu widzenia grozi McDonaldowi uwięzieniem w szufladce konkretnego stylu. Zdecydowanie życzę Brytyjczykowi wyrwania się z tej pułapki – a przynajmniej zmiany skali.